…Παραπονιάρη μπαμπά, χρόνια πολλά.
Οι άντρες συνήθως διαμαρτύρονται γιατί γιορτάζουμε τις «μαμάδες» και αυτοί πάντα βρίσκονται στο περιθώριο. Η γιορτή του πατέρα δεν είναι τόσο γνωστή όσο της μητέρας κι έτσι έχουν κι αυτοί, τα δίκια τους.
Όπως η μαμάδες έχουν την πρώτη Κυριακή του Μάη τη γιορτή τους, έτσι κι οι μπαμπάδες έχουν την τρίτη Κυριακή του Ιούνη.
Αυτό οφείλετε στην Αμερικανίδα Σονόρα Σμαρτ Ντοντ, που το 1909 αποφάσισε να καθιερώσει την Ημέρα του Πατέρα, προς τιμή του πατέρα της, Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ.
Ο πατέρας της έμεινε μόνος με έξι παιδιά όταν η γυναίκα του πέθανε και τα μεγάλωσε γεμάτος αφοσίωση και αγάπη. Έτσι, όταν η Σονόρα μεγάλωσε, θέλησε να του το ανταποδώσει δημιουργώντας μια ημέρα ειδικά γι’ αυτόν, που θα ήταν τον μήνα Ιούνιο, όπως και τα γενέθλιά του.
Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα γιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου 1910, στην Ουάσινγκτον. Το 1966 υπό την προεδρία του Λίντον Τζόνσον, αποφασίστηκε να γιορτάζεται η Ημέρα του Πατέρα την 3η Κυριακή του Ιούνη.
Πολλές χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια από τις εξαιρέσεις είναι η Αυστραλία, η οποία την ημέρα του Πατέρα τη γιορτάζει την 1η Κυριακή του Σεπτέμβρη.
Στην Ευρώπη τώρα, καθιέρωσαν τη γιορτή οι διαζευγμένοι πατεράδες μέσω του ΣΥΓΑΠΑ από τον Ιδρυτή Νίκο Σπιτάλα, την 2η Κυριακή του Ιούνη και αυτό γιατί τα σχολεία είναι ακόμα ανοικτά, ώστε έτσι να μπορούν οι δάσκαλοι να διδάξουν στα παιδιά, τις αξίες του πατέρα στην οικογένεια. Φέτος ήταν την Κυριακή 12 Ιουνίου 2011.
Όπως και να έχει όμως, τους αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό, τι έχουν κάνει οι μπαμπάδες του κόσμου και ας τους δώσουμε μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά την ημέρα αυτή. Πιστεύω ότι την αξίζουν.
Γιατί όπως η μαμά είναι αναγκαία, πολύτιμη και αναντικατάστατη για το μεγάλωμα του παιδιού, έτσι είναι και ο πατέρας.
Οι εποχές άλλαξαν και κουβαλητής, αυταρχικός και τιμωρός πατέρας, που πίστευε πως η διαπαιδαγώγηση και η φροντίδα του παιδιού είναι καθήκον της γυναίκας, ευτυχώς μας τέλειωσε.
Ο μπαμπάς ασχολείται πλέον στενά με τη φροντίδα του παιδιού, το ταΐζει, το αλλάζει (όταν είναι μωρό), παίζει μαζί του, το διαβάζει, απαντάει στους προβληματισμούς του, πηγαίνει μαζί του για ψώνια ή βόλτα στην παιδική χαρά.
Οι ντροπές και τα «αντριλίκια» ευτυχώς, για τους περισσότερους έχουν κοπεί, γιατί αυτοί το θέλησαν και όχι γιατί κάποιος τους το επέβαλε.
Κι αυτό συνέβη διότι οι άντρες σήμερα, σύμφωνα με έρευνες, γίνονται ευσυνείδητα γονείς και το επιδιώκουν κι όχι γιατί πρέπει να διαιωνίσουν το είδος τους.
Έρευνες επίσης τονίζουν τον πρωταρχικό ρόλο του πατέρα στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Ο ρόλος του μέσα στην οικογένεια είναι αυτός που δίνει την «ταυτότητά» της.
Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι επειδή το παιδί αναζητά στο πρόσωπο του, όχι μόνο τον προστάτη, αλλά και αυτόν που θα στηρίξει την οικογένεια και θα την ενδυναμώσει με τη δίκαιη εξουσία του.
Για να γίνει αυτό, ο πατέρας πρέπει να είναι «ιδανικός», δηλαδή να συνδυάζει τη στοργή με την πειθαρχία και να μην ανήκει σε κάποια από τις παρακάτω κατηγορίες…
Ο απών πατέρας, είναι αυτός που έχει αφήσει το έργο της αγωγής του παιδιού αποκλειστικά στη μητέρα.
Ο αυστηρός, είναι αυτός που ζητά από τα παιδιά του να είναι πάντα πρώτα σε όλα, και σπάνια επιβραβεύει την κάθε είδους επιτυχία τους.
Ο αυταρχικός πατέρας, ο άκαμπτος, που επιθυμεί να επιβάλλεται και δεν «ακούει» τις επιθυμίες των παιδιών του.
Ο εχθρικός πατέρας, είναι αυτός που εκφράζεται μόνο με ακραίους τρόπους και συμπεριφέρεται βίαια.
Ο επιεικής, είναι αυτός που φοβάται να επιβληθεί και είναι ανίκανος να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του.
Ο «ιδανικός» πατέρας, αν υπάρχει φυσικά…, είναι ίσως ο δημοκρατικός. Αυτός που σέβεται τα «θέλω» των παιδιών του, αλλά θέτει όρια στην καθημερινότητα τους. Δεν γίνεται ποτέ αυταρχικός χωρίς αφορμή και πάντα είναι διαθέσιμος για συζήτηση και επίλυση των προβλημάτων τους.
Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α
Καλλιόπη Γραμμένου
Παιδαγωγός- Δημοσιογράφος
