«Είμαι υπερήφανος για την Ελλάδα…» είπε ο κατά φαντασίαν πρωθυπουργός, την ώρα που άνοιγαν κεφάλια, που γυναίκες λιποθυμούσαν, που ηλικιωμένοι βλασφήμαγαν την ώρα και τη στιγμή που έστω για μια στιγμή πίστεψαν ότι τα «αγανακτισμένα» εγγόνια τους θα φέρουν τούμπα τους καρεκλοκένταυρος…
Η γενιά του Πολυτεχνείου, η γενιά που τρώει με χρυσά κουτάλια, για μια φορά ακόμα μας απέδειξε ότι δεν έχει ανάγκη την ψήφο μας για να κυβερνήσει…
Γιατί, αν λέγεται ότι υπάρχουν στημένα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική τι υπάρχει;
Πώς να δεχθούμε λοιπόν την πτώση της Δημοκρατίας, πώς να θεωρήσουμε τυχαίο το Βατοπέδι, πώς να κλείσουμε τα μάτια στις φωτιές ντόμινο της Ηλείας, πως ν’ αδιαφορήσουμε για τα υποβρύχια, πώς να δηχθούμε ότι μαζί τα φάγαμε, με κάποιον που ο μπόγιας θα έπρεπε να είχε μαζέψει εδώ και χρόνια;
Μπράβο Γιωργάκη τα κατάφερες. Την έβγαλες στο σφυρί την Ελλάδα και έθαψες τις ελπίδες ενός λαού που ξέρει να παλεύει και ν’ αγωνίζεται. Ξέχασες όμως το πιο βασικό!
Οι κραυγές του πόνου και της δυστυχίας σύντομα θα σε πνίξουν και οι κατάρες των προδομένων δεν θα σε αφήσουν ν’ αναπνεύσεις!
Ο περίεργος
