O Παναγιώτης Κονιδάρης απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Ένας άνθρωπος με αστείρευτο χιούμορ κάθισε μαζί μας...

αφιερώνοντας αρκετό χρόνο από την καθημερινότητά του, για να μας μιλήσει για όλα εκείνα που είναι ο εαυτός του. Εκείνο όμως που πραγματικά μας εντυπωσίασε, ήταν όταν μας είπε: «Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι, όπου σημασία δεν έχει μόνο το να νικάς, μα και το να ξέρεις να διαχειρίζεσαι την ήττα», κι εκεί ξεκίνησαν όλα...

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Η ξενοιασιά, η ανεμελιά, δηλαδή η ελευθερία. Και η αίσθηση ότι υπήρχε πάντα αρκετός χρόνος ώστε να προλάβω όλα όσα ήθελα να κάνω.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Από τα κλασικά παραμύθια, αναμφίβολα ο Παπουτσωμένος Γάτος για την ανεξάντλητη εφευρετικότητά του. Υπήρχαν κι ένα σωρό άλλοι χαρακτήρες ωστόσο, κυρίως από την ελληνική μυθολογία που με γοήτευαν.

Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;

Γενικά μιλώντας, δεν κάνω κι άλλη δουλειά! Εντούτοις έχει και σημασία ποιος είναι αυτός ο «κάποιος». Οι πραγματικοί φίλοι, τα αγαπημένα μου πρόσωπα, με πικραίνουν για καλό μου ή αλλιώς ξέρουν να ζητάνε συγγνώμη. Κι εγώ δεν τσιγκουνεύομαι!

Ποιο θεωρείτε ως θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Δεν πιστεύω ότι είμαι φορέας «θείων δώρων». Αν υπάρχουν κάποια αγαθά στοιχεία στον χαρακτήρα μου τα οφείλω στο οικογενειακό περιβάλλον ή αποκτήθηκαν με πολύ κόπο. Για να το πω αλλιώς, κάθε μέρα παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό για να γίνεις λίγο καλύτερος άνθρωπος. Κάθε μέρα, μέχρι το τέλος.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Η φλυαρία! Δεν λέω περισσότερα για να μην θεωρηθώ φλύαρος.

Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;

Έχω κατά καιρούς δοκιμάσει λουλούδια, υποσχέσεις, παρακάλια, μαλαγανιές, γονυκλισίες και βρισιές. Δεν πιάνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Οπότε εξακολουθώ να ατενίζω την πλάτη της.

Πως εκδηλώνετε την αγάπη σας;

Με θέρμη, με αφοσίωση, με όλη μου την καρδιά. Και με το μυαλό μου σε εγρήγορση. Πάει να πει, πλησίστιος.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Είμαι από αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μονίμως μισογεμάτο (ακόμα κι όταν είναι ολότελα άδειο). Θα έλεγα ότι η αντίθετη λέξη, η απαισιοδοξία είναι που απουσιάζει από το εν λόγω λεξικό. Ασυγχώρητο λάθος βέβαια, μιας και αρκετές φορές αισιόδοξος δεν είναι παρά ο κακά πληροφορημένος απαισιόδοξος.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Εργάζομαι, γράφω, διαβάζω, μελετάω και παίζω σκάκι, σχεδιάζω οικογενειακά ταξίδια. Ό,τι κάνω όλους τους καιρούς δηλαδή.

Τι δεν θα θέλατε να σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχής σας;

Τίποτα απολύτως να μην μου κλέψουν, έτσι που τα έχω τακτοποιημένα. Θησαυροφυλάκιο είναι αυτό, δεν είναι εμπορικό κατάστημα να κάνει εκπτώσεις.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

Πολύ δύσκολο να επιλέξει κανείς μία μόνο. Ταινίες όπως «Ο Δράκος» του Κούνδουρου, η «Συνοικία το Όνειρο» του Αλεξανδράκη, «Ο θίασος» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου ή η «Γλυκιά Συμμορία» του Νικολαϊδη, μεταξύ άλλων, μου έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Σιγά μην σας το πω να μου το κλέψετε! Αστειεύομαι, δεν πιστεύω στα γούρια. Ούτε κι αυτά σε μένα.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα;

Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι, όπου σημασία δεν έχει μόνο το να νικάς, μα και το να ξέρεις να διαχειρίζεσαι την ήττα.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Δυστυχώς πολλά από τα ΜΜΕ είναι εξαρτώμενα και καθοδηγούμενα, άρα διαιωνίζουν το status quo. Θεωρώ ωστόσο ότι το διαδίκτυο κρατάει το κλειδί του μέλλοντος της πληροφόρησης και αυτό μπορεί να αποδειχθεί τόσο ευχή (δύναμη στον απλό πολίτη), όσο και κατάρα (πλήρης χειραγώγησή του). Ελπίζω στο πρώτο. 

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Δεν είναι καθόλου θέμα ανικανότητας. Οι τέχνες για να καρπίσουν απαιτούν ελευθερία σκέψης και δημιουργικής έκφρασης, ανοιχτά πνευματικά και ψυχικά πεδία, αμφισβήτηση και ενίοτε θάνατο του παλιού για να γεννηθεί το νέο. Αυτό ορισμένες εξουσίες το τρέμουν, το θεωρούν δυναμίτη στα θεμέλιά τους και άρα, όχι απλά φιμώνουν, αλλά εξοντώνουν τις τέχνες. Το αποτέλεσμα όμως είναι πρόσκαιρο και τοπικό, όπως και ο ολοκληρωτισμός των εξουσιών.Ars longa…

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει ένας τέτοιος αφορισμός. Για παράδειγμα, η τωρινή οικτρή κατάσταση στην χώρα υπήρξε όντως επιλογή των Ελλήνων, μέσω των αλλεπάλληλων κυβερνήσεών μας. Κάκιστα κατά την γνώμη μου, αλλά υπήρξε. Δεν ήταν αποτέλεσμα –ξερωγώ- βαρεμάρας ή ωχαδερφισμού, δεν ήταν «τα χέρια των άλλων». Ήταν μια επιλογή. Και αυτήν πληρώνουμε.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Δεν αρκεί ένας μόνο νόμος για να αλλάξει η τραγική κατάσταση του πλανήτη ή έστω της χώρας μας. Αν είχα αυτή τη δύναμη θα επέλεγα όμως μια δέσμη νόμων και συνταγματικών αλλαγών που θα αποδέσμευαν την χώρα μου και τον λαό της από τον οικονομικό και πολιτικό ζυγό ή -αν μιλάμε για το παγκόσμιο επίπεδο- θα έκανα μια ριζοσπαστική ανακατανομή πλούτου από πάνω προς τα κάτω. Αυτά στην πραγματικότητα πρέπει να τα κάνουν οι λαοί μόνοι τους, εμένα περιμένουν;

Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;

Την ακόρεστη δίψα για τα υλικά και την απομάκρυνση από τα πνευματικά αγαθά. Επίσης την έλλειψη αλληλοσεβασμού, την μισαλλοδοξία. Τα θεωρώ γενεσιουργές αιτίες όλων των δεινών. 

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Αν ήταν καλή θα ζητούσα να με κάνει δελφίνι ή πίθηκο, έξυπνα ζωντανά. Αλλά αφού είναι κακιά, το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι να έχει χιούμορ: να της πω λοιπόν «αλογόμυγα» μπας και με κάνει άλογο με φτερά, κάτι σαν πήγασο, ας πούμε.

Πιστεύετε στα όνειρα;

Μόνο σε αυτά που βλέπω τη μέρα, ξύπνιος.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να πλάθει όνειρα μεγάλα και πολύχρωμα και να παλεύει διαρκώς γι’ αυτά. Και επίσης να μην ακούει και συχνά τις συμβουλές μου.

Ο Παναγιώτης Κονιδάρης γεννήθηκε στο Μεγανήσι Λευκάδας. Σπούδασε Ραδιολογία-Ακτινολογία για έναν χρόνο και κατόπιν μεταπήδησε στη Φαρμακευτική Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1996.

Εν συνεχεία σπούδασε Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο ΕΑΠ, ενώ αρθρογραφεί τακτικά σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα.

Ζει και εργάζεται στη γενέτειρά του.

Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφόρησαν τα μυθιστορήματά του: Το Χειρόγραφο της Πράγας (2007) και Πανάκεια (2008).

Έχει επίσης εκδώσει την πραγματεία Μεγανήσι, ένα Ταξίδι στον Χρόνο (2013).

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)