Σάββατο βράδυ και
με τον Δημήτρη πήγαμε...
σ’ ένα ωραίο ρεμπετάδικο, πού άνοιξε τις πόρτες του για τον
χειμώνα κάπου στο Μαρούσι, με καλή παρέα και διάθεση να περάσουμε υπέροχα, όπως
και έγινε.
Καλό φαγητό,
ωραίο σέρβις και πάνω από όλα φανταστική ορχήστρα με ρεμπέτικα και λαϊκά πού
μάς θύμισαν παλιά, καλή διασκέδαση.
Ξημερώματα
γυρίσαμε τραγουδώντας ακόμη.
«Τί λές;», με
ρωτάει ο Δημήτρης
«Το κορίτσι
θέλει θάλασσα?»
«Τώρα?» ρωτάω
γελώντας
«Όχι αύριο
βόλτα στο Φαληράκι για κανένα ψαράκι…»
«Ωραία έκανες και
ρίμα… Μέσα λοιπόν οπότε πάμε για ύπνο τώρα».
«Μμμμ, ύπνο
λές?»
«Με τόσο πού
ήπιαμε ναι», λέω γελώντας.
Ξημέρωσε μια
ηλιόλουστη Κυριακή και ξεκινήσαμε για το Φάληρο, καφέ και μετά βόλτα για
ψαράκι.
«Χθές ο Κώστας
μού είπε πώς υπάρχει ακόμα ένα ταβερνάκι παλιάς κοπής, πού λένε και σερβίρει
καταπληκτικό μπακαλιάρο, σκορδαλιά και μαριδάκι, εκεί λέω να πάμε».
«Ναι και εγώ θα
σε πάω σε ένα παλιό καφενεδάκι για ελληνικό με κανέλα και λουκουμάκι».
Ξεκινήσαμε
χαρούμενοι και αφού ήπιαμε τον καλύτερο ελληνικό καφέ στο καφενεδάκι με τούς
παππούληδες, αλλά και πολλούς νέους πήγαμε μια βόλτα στην παραλία του Φαλήρου,
κατεβήκαμε στην θάλασσα, κάτσαμε στα βραχάκια και οι σκέψεις γύρισαν πίσω, όπως
λέει και το τραγούδι, στα βράχια της Πειραϊκής... αγκαλιασμένοι κοιτάγαμε την
θάλασσα, κάποιοι ακόμα έκαναν μπάνιο και εμείς έτσι απλά φιληθήκαμε...
Ε, όλα τα’ άλλα
είναι ακατάλληλα προς ανηλίκους, πάντως όταν ξεκινήσαμε για τό ταβερνάκι, πολύ
πεινασμένοι ομολογώ, ή ώρα ήταν ήδη 3!!!.
Ήταν υπέροχα, ξανανιώσαμε
παιδιά και θυμηθήκαμε την ομορφιά και την ελευθερία των ρεμπέτικων τραγουδιών.
Πάντως δεν ήρθε καμιά κλήση... να το ξέρετε!
