Το ξημέρωμα της 28ης
Οκτωβρίου βρήκε έναν λαό...
να πανηγυρίζει. Καμπάνες χτυπούσαν άτακτα συνεχώς
τονώνοντας το εθνικό φρόνημα, ενώ νεαροί αμούστακοι πρόστρεχαν να πιάσουν τα
όπλα για να λιανίσουν τον κατακτητή. Ένθερμα πλήθη πετούσαν ψηλά τα καπέλα τους
ανάμεσα σε δεσποινίδες που ανεβοκατέβαιναν στην προκυμαία για να νεκροφιλήσουν
την περιχαρή αθώα μάζα.
Το «Όχι» του
κυβερνήτη έβγαλε έναν λαό απ’ το λήθαργο, μια γενιά που νόμιζες πως περίμενε να
θυσιαστεί ώστε να μοιάσει την πιότερη ιστορικά θυσιασμένη. Μάνες που κατευόδωναν
τους γιους με τάματα επιστροφής και περήφανοι πατέρες που θυμήθηκαν τα δικά
τους «ανδραγαθήματα» στη Μ. Ασία. Μόνο κόρες έβλεπες θλιμμένες με το βλέμμα
τους άδειο και απλανές στα πρόωρα ορφανά μικρά τους…
Αντίθετα από τον
«αναλώσιμο όχλο», η ελίτ της χώρας έπαιρνε πιο σοβαρά την κατάσταση.
Οικογένειες ολόκληρες αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν κουβαλώντας μαζί τους άπαντα
τα υπάρχοντά και τα τιμαλφή. Τζάκια επιφανών ανθρώπων και ευεργετών
ξεσπιτώθηκαν άρον άρον για να βρεθούν άξαφνα σε θλιβερές εξωτικές βίλες και σε
φτωχικά ανατολίτικα ξενοδοχεία ώσπου να περάσει η μπόρα…
Η Ιστορία δικαίως
θυμάται και τιμά τις οικογένειες αυτές. Αυτές την ορίζουν και γι’ αυτές
γράφεται!
Για τους άταφους των
ορεινών όγκων και του αλβανικού μετώπου δεν έχει ν’ αναφέρει και πολλά. Άλλωστε
είναι τόσοι πολλοί οι ανώνυμοι που… και εντέλει τι έμεινε από δαύτους που ν’
αξίζει κάποια αναφορά…;
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
