Της κόπηκε η ανάσα!!!

Έχασε την γη κάτω από τα πόδια της. Αυτό που έβλεπε ήταν...

η απόλυτη καταστροφή. Ο Πιέρος που και εκείνος σάστισε σαν είδε το θέαμα έκλεισε τα μάτια του και φώναξε ‘’φτου σου ρε γαμώτο!!’’ Δάκρυα γέμισαν τα μάτια της Στέφης, το καράβι της αναχωρούσε μπροστά στα έντρομα μάτια της δίχως εκείνη να μπορεί να επέμβει για να το αλλάξει αυτό. Το μυαλό της θόλωσε, τα πράγματα της , τα ρούχα της όλα ήταν μέσα σε αυτό το καράβι. Άρχισε να κλαίει γοερά!

Η ανάσα της έγινε βαριά, δάκρυα και μαλλιά έγιναν ένα, καθώς ο αέρας ήταν και αυτός ένας από τους εχθρούς της, ούτε  εκείνος την λυπήθηκε την ύστατη εκείνη στιγμή! Ένιωσε να πνίγεται από τα ίδια της τα δάκρυα. Ο Πιέρος δίπλα της, δεν μπορούσε να αντιδράσει και ένιωθε τύψεις που την παρότρυνε  να φύγουν μακριά από το λιμάνι.

-Λυπάμαι Στέφη, δεν ξέρω τι να κάνω για να επανορθώσω….

Εκείνη σκούπισε τα μάτια της μουτζουρώνοντας το πρόσωπο από την μάσκαρα που είχε παρασυρθεί  με τα δάκρυα. Τον κοίταξε και με αναφιλητά του απάντησε.

-Τι φταις εσύ Χριστιανέ μου; Η απερισκεψία μου τα φταίει όλα. Εκείνη είναι η αιτία όλων αυτών που τραβάω. Εδώ και χρόνια μιλάω με τον εαυτό μου για τα λάθη που κάνουμε και πάλι, ενώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου, το ριμαδιασμένο συναίσθημα με οδηγεί εδώ. Στην καταστροφή.

-Μη μιλάς έτσι Στεφανία μου;

-Έχουν να με αποκαλέσουν έτσι από μικρό κοριτσάκι. Η γιαγιά μου με έλεγε έτσι…

Χαμογέλασε και σκούπισε για άλλη  μια φορά τα μάτια της σαν μικρό κοριτσάκι. Κοίταξε τα μάτια που την κοίταζαν γεμάτα από καλοσύνη και με μια κίνηση έγειρε στο αντρικό στέρνο να νιώσει λίγη ζεστασιά. Μια ακόμη αυθόρμητη κίνηση που δεν την ενδιέφερε αν εκείνος είχε διαφορετική γνώμη. Ίσως να μην ήθελε αυτό που εκείνη ζητούσε την δεδομένη στιγμή αλλά, πραγματικά δεν την ενδιέφερε….

Εκείνος όμως κάθε άλλο παρά δυσανασχέτησε. Την έσφιξε μέσα στην ζεστή του αγκαλιά, με στοργή έσκυψε επάνω της και της έδωσε ένα γλυκό φιλί στα ανακτώμενά  της μαλλιά ψιθυρίζοντας της ‘’ όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς.’’  Εκείνη έκλεισε τα μάτια της. Το καράβι είχε πια χαθεί από το οπτικό τους πεδίο και ήταν μόνοι και έρημοι στο μαγικό νησί των παιδικών της χρόνων αγκαλιασμένοι σαν να γνωρίζονταν από χρόνια…

Συνεχίζεται …

Της συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη