Η Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιού καθιερώθηκε το 2011 απ’ τον
ΟΗΕ και...
γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 2012. Ο ΟΗΕ ανακήρυξε την 11η Οκτωβρίου
ως Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιού λόγω των σφοδρών διακρίσεων και της βίας που
δέχονται κορίτσια σ’ όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF με θέμα «Αξιοποιώντας τη
δύναμη των δεδομένων για τα κορίτσια: Απολογισμός με το βλέμμα στραμμένο προς
το 2030»
- 5 και 14 ετών
περνούν 40% περισσότερο χρόνο εργαζόμενα σε μη αμειβόμενες εργασίες και
μεταφορά νερού και καυσόξυλων, σε σύγκριση με τα αγόρια της ίδιας ηλικίας.
- δαπανούν 160
εκατομμύρια περισσότερες ώρες από τα αγόρια για να κάνουν δουλειές του
σπιτιού καθημερινά.
- Τα κορίτσια
μεταξύ 10 και 14 ετών στη Νότια Ασία και τη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική
δαπανούν σχεδόν διπλάσιο χρόνο στις δουλειές του σπιτιού σε σύγκριση με τα
αγόρια.
- Οι χώρες όπου τα
κορίτσια μεταξύ 10 και 14 ετών έχουν την πιο δυσανάλογη επιβάρυνση από τις
δουλειές του σπιτιού σε σύγκριση με τα αγόρια είναι η Μπουρκίνα Φάσο, η
Υεμένη και η Σομαλία.
- Τα κορίτσια 10
έως 14 ετών στη Σομαλία δαπανούν τον περισσότερο χρόνο στις δουλειές του
σπιτιού συνολικά: 26 ώρες κάθε εβδομάδα.
Οι ώρες εργασίας μέσα και έξω από το σπίτι στερεί από το
κορίτσι από τα βασικά δικαιώματα του. Να παίξει, να μορφωθεί, να κάνει φίλους,
να μελετήσει, να προστατευτεί από τους εξωτερικούς κινδύνους, να εξασφαλίσει
την ψυχική, φυσική, πνευματική, ηθική, κοινωνική ανάπτυξή του…
Η Κύρια Σύμβουλος Φύλων της UNICEF Anju Malhotra, δήλωσε: «Ως
αποτέλεσμα, τα κορίτσια θυσιάζουν σημαντικές ευκαιρίες για να μάθουν, να
αναπτυχθούν και απλά να χαρούν την παιδική τους ηλικία. Αυτή η άνιση κατανομή
της εργασίας μεταξύ των παιδιών διαιωνίζει επίσης τα στερεότυπα των φύλων και
τη διπλή επιβάρυνση για τις γυναίκες και τα κορίτσια από γενιά σε γενιά.»
Δε θέλω να μιλήσω με άλλα νούμερα και να θίξω την
σεξουαλική κακοποίηση ή οποιαδήποτε κακοποίηση, ή τους γάμους ανηλίκων, ή ακόμα
τα βάναυσα έθιμα κάποιων λαών…
Με πιάνει θλίψη, οργή, αγανάκτηση, πόνος… Το μυαλό που
κάνει εικόνα αυτά που γράφω και σοκάρομαι, ένας κόμπος στο λαιμό στο στομάχι…
Δε θέλει να φύγει, μένει εκεί.
Και τι μας νοιάζει; Εμείς δεν έχουμε να φάμε, έχουμε χάσει τη
δουλειά μας, τα παιδιά μας πεινούν, α έχουμε και τους πρόσφυγες να σκεφτούμε,
το ΕΝΦΙΑ, τη ΔΕΗ, τις μπότες, το
γυμναστήριο, το κλαμπ που πίνουμε μόνο ένα ποτάκι, το weekend τις 28η Οκτωβρίου…
Το πρόβλημα δεν είναι δικό μου… Για το δικό μου ποιος θα
νοιαστεί; Ε; Απάντηση καμία και από πουθενά. Φτάσαμε ως εδώ γιατί αυτό που μας
νοιάζει είναι ότι το πρόβλημα είναι άλλου, όχι δικό μας. Πρέπει να σταματήσουμε
να σκεφτόμαστε έτσι…
Μπορεί η Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιού να μιλά για τα
κορίτσια όλου το κόσμου και τα προβλήματα να είναι περισσότερα σε άλλες χώρες
αλλά αν δεν ξεκινήσουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα πρώτα σε οικογενειακό
επίπεδο, μην έχουμε τη απαίτηση να κάνει κάτι η κοινωνία…
«Γιατί
δεν είναι κοριτσάκι
να
μάθεις μόνο εκείνο που είσαι,
εκείνο
που έχεις γίνει,
είναι να
γίνεις ό,τι ζητάει
η
ευτυχία του κόσμου.
Άλλη
χαρά
Δεν
είναι πιο μεγάλη
απ’ τη
χαρά που δίνεις
να το
θυμάσαι κοριτσάκι»
…απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Κοριτσάκι
μου»
Καλλιόπη Γραμμένου
