Ξέρετε πώς τρελαινόμαστε για ψώνια όλες μας…
Μέχρι ότι είναι θεραπεία έχουμε βρεί για να ψωνίζουμε! «Αμ πώς»,
πού έλεγε και ο Θύμιος.
Έτσι πήρα τις φίλες μου και είπαμε να πάμε για καφεδάκι και
βιτρίνες χαλαρά.
Η αλήθεια είναι πώς τα μαγαζιά έχουν όμορφα πράγματα και δεν μπορώ να
πω πολλά από αυτά και καλές τιμές.
Κοιτάμε δεξιά, κοιτάγαμε αριστερά και όλο και σε κάποιο μπαίναμε για
ψώνια, δοκιμάζαμε και γελάγαμε κάνοντας τα μοντέλα, με την καρδιά μας.
«Πολύ σας πάει αυτό», άκουσα μια φωνή να μου λέει
«Να το πάρετε…» γυρίζω και βλέπω έναν γοητευτικό κύριο, εκεί κάπου στα
πενήντα κάτι, να με κοιτάει με γλυκό ύφος και να μου χαμογελάει.
«Από όσα δοκιμάσατε, αυτό σας κολακεύει πιο πολύ. Κούκλα είστε…»
«Ευχαριστώ», λέω ελαφρώς ντροπαλή… ΕΓΩ ντροπαλή???? Καλέ είμαστε καλά?
Ο κύριος μου χαμογέλασε και πάλι, έρχεται μού φιλάει το χέρι και
μου λέει….
«Θα τον τρελάνετε με αυτό, είστε εξαίσια» και.... φεύγει
«Μπράβο σουξέ» μου λέει η Καίτη και γυρίζοντας στις άλλες, λέει η
φιλενάδα μας «Καίει καρδιές»
Εγώ όμως σκέφτομαι πώς ακόμα
και μέσα στη κρίση όλων των ηθών και των αξιών, υπάρχουν ακόμα παλιάς κοπής
άνδρες με ευγένεια, ήθος και ιπποτισμό!
Δεν ξέρω αν ήταν θέμα ηλικίας, ήταν όμως σίγουρα θέμα καλών τρόπων και
φυσικά της γοητείας μου. Μην το ξεχνάμε αυτό…
Κορίτσια υπάρχουν ακόμα εκεί έξω ιππότες ας βγούμε όσες είμαστε ελεύθερες
να τούς ψάξουμε.
Είχαμε θέμα για συζήτηση μετά στον καφέ…
Με πόσο απλά πράγματα φτιάχνει η μέρα σου… Ευχαριστώ άγνωστε!
