Μου αρέσει να περπατάω, τώρα πού δεν έχει ζέστη και να παρατηρώ τούς ανθρώπους...
Πολλές φορές κάθομαι σε ένα παρκάκι, πολύ όμορφο, πιο πάνω από το σπίτι μου και ή διαβάζω ή με συνεπαίρνουν τα ανθρώπινα τιτιβίσματα.
Τί εννοώ?
Παρατηρήσατε ότι άνθρωποι, κάθε ηλικίας ξαναγύρισαν στα πάρκα?
Είτε μιλούν, είτε διαβάζουν, ναι παίζει και αυτό πια, είτε ηρεμούν, είτε τσακώνονται...δυνατά.
- Δεν γίνεται αυτό ρε Δημήτρη, δεν
γίνεται.
- Μα τί? λέει με χαμένο ύφος εκείνος
- Είναι δυνατόν να μου λές πώς η Ερμίνα είναι καλύτερη
σε αυτό? Σε μένα?
- Μα δεν είπα αυτό…,
της λέει με ύφος ηλιθίου ο νεαρός
- Αυτό ακριβώς είπες, φωνάζει εκείνη ανεβαίνοντας στο παγκάκι
- Ά να σού πω…, φωνάζει και εκείνος, ξέρεις τί θα κάνω έ?
- Τί μπορείς να κάνεις? τον ρωτάει ειρωνικά... πλησιάζοντάς
τον απειλητικά στο πρόσωπο.
- Μήπως αυτό? …και του κάνει ένα κεφαλοκλείδωμα με ένα φιλί, μα τί φιλί... ούτε πού ξέρω
πόση ώρα!!!
Όταν τον άφησε, ο νεαρός Δημήτρης είχε ξεχάσει το
όνομα του…
-Έτσι για να με
θυμάσαι βρέ, πού θα με συγκρίνεις με την αλλούτερη την Ερμίνα… και πήρε τα
βιβλία της και έφυγε με ψηλά το κεφάλι!
Κόκκαλο ο νεαρός…
Μέχρι που πάγωσε λίγο
ο εγκέφαλος, άρχισε να παίρνει στροφές και ξαφνικά να τρέχει πίσω της
-Μαίρη κάτσε ένα λεπτό…
Μου αρέσουν τα κορίτσια πού γίνονται γυναίκες με δυνατή προσωπικότητα!
Ήταν μια υπέροχη
φθινοπωρινή βόλτα... Τα συμπεράσματα δικά σας!
