Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Φθινοπωρινή βόλτα...


Μου αρέσει να περπατάω, τώρα πού δεν έχει ζέστη και να παρατηρώ τούς ανθρώπους...

Πολλές φορές κάθομαι σε ένα παρκάκι, πολύ όμορφο, πιο πάνω από το σπίτι μου και ή διαβάζω ή με συνεπαίρνουν τα ανθρώπινα τιτιβίσματα.
Τί εννοώ?
Παρατηρήσατε ότι άνθρωποι, κάθε ηλικίας ξαναγύρισαν στα πάρκα?
Είτε μιλούν, είτε διαβάζουν, ναι παίζει και αυτό πια, είτε ηρεμούν, είτε τσακώνονται...δυνατά.
- Δεν γίνεται αυτό ρε Δημήτρη, δεν γίνεται.
- Μα τί? λέει με χαμένο ύφος εκείνος
- Είναι δυνατόν να μου λές πώς η Ερμίνα είναι καλύτερη σε αυτό? Σε μένα?
- Μα δεν είπα αυτό…, της λέει με ύφος ηλιθίου ο νεαρός
- Αυτό ακριβώς είπες, φωνάζει εκείνη ανεβαίνοντας στο παγκάκι
- Ά να σού πω…, φωνάζει και εκείνος, ξέρεις τί θα κάνω έ?
- Τί μπορείς να κάνεις? τον ρωτάει ειρωνικά... πλησιάζοντάς τον απειλητικά στο πρόσωπο.
- Μήπως αυτό? …και του κάνει ένα κεφαλοκλείδωμα με ένα φιλί, μα τί φιλί... ούτε πού ξέρω πόση ώρα!!!
Όταν τον άφησε, ο νεαρός Δημήτρης είχε ξεχάσει το όνομα του…
-Έτσι για να με θυμάσαι βρέ, πού θα με συγκρίνεις με την αλλούτερη την Ερμίνα… και πήρε τα βιβλία της και έφυγε με ψηλά το κεφάλι!
Κόκκαλο ο νεαρός…
Μέχρι που πάγωσε λίγο ο εγκέφαλος, άρχισε να παίρνει στροφές και ξαφνικά να τρέχει πίσω της
-Μαίρη κάτσε ένα λεπτό… Μου αρέσουν τα κορίτσια πού γίνονται γυναίκες με δυνατή προσωπικότητα!

Ήταν μια υπέροχη φθινοπωρινή βόλτα... Τα συμπεράσματα δικά σας!