Μυρωδάτος
ελληνικός καφές με μια πρέζα κανέλα...
μμμμ!
Πόσο όμορφα
ξεκινά η μέρα! Καλημέρα ήλιε, καλημέρα κόσμε, καλημέρα...ε, τί να κάνω, πάντα
πέφτει το μάτι μου στην απέναντι ταράτσα…
Στον Ολύμπιο θυμάστε… «Καλημέρα Γιώργο... Άντε πάμε, αρχίζει το
καθημερινό αλισβερίσι με την ζωή...» Μέσα στο τρένο παρακολουθώ τούς ανθρώπους,
λόγω δουλειάς, και ακούω....πόσες ιστορίες αλήθεια...
«Καλημέρα
Μαρία»
«Γειά σου
Ιουλία, πώς πάς?»
«Ε, ας
λέμε...να σού πω για τον Χρήστο....»
«Τί καλέ?»
«Χθές με
πήγε για φαγητό και χαχαχα...»
«Τί το
αστείο βρήκε σε αυτό, δεν κατάλαβα...»
«…και πού λές
φορούσα ένα στράπλες φόρεμα, ξέρεις για να τον διευκολύνω κιόλας χαχαχα…»
Άλλο αστείο
φαίνεται, παρατήρησα σιωπηλά και μετά σιγά-σιγά άρχισαν να μιλάνε στο αυτί και
πάντα χαχαχα...
Τί σου
είμαστε οι γυναίκες. Πάντα ένας άνδρας παίζει ρόλο στη ζωή μας και την
ομορφαίνει ή την ασχημίζει...
Καλό δεν
λέω, αλλά Η ζωή κορίτσια είναι όμορφη από μόνη της και εμείς σπουδαίες!
Συνοδοιπόρο θέλουμε, να μας κρατά ζεστά το χέρι, να μας αγαπά, να μάς θαυμάζει,
να μας κάνει να γελάμε…
Αυτό
θέλουμε...
Αλλά
μπορούμε και μόνες μας, αν δεν υπάρχει κάποιος...
Καλημέρα ζωή,
σ’ αγαπάμε πολύ!
