Γεννημένη στη Κρήτη,
μοιραζόταν το παιδικό της δωμάτιο...
με τα άλλα τρία αδέρφια της, πριγκιπικό και
αθλητικό… Mυρωδιές, ερεθίσματα, βιώματα ικανά να συνθέσουν μια προσωπικότητα
που τα θέλω να της να τα κάνει πράξη. Η ίδια λέει ότι γεννήθηκε αερικό… αυτή
την αύρα τη βγάζει και στα βιβλία της… Ξεκινώντας το ταξίδι της γραφής με
ισχυρά γονίδια, καταφέρνει η πένα της να μας ταξιδεύει…
Ένα
ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε
ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Είχα αλλά όχι το
κλασικό με την έννοια του αγοραστού. Έπαιρνα τετράδια και με διάφορα υλικά
δημιουργούσα τα δικά μου λευκώματα!
Που το κρύβατε συνήθως;
Στην επιφάνεια εργασίας
της βιβλιοθήκης μου, ξέρετε, εκείνες τις παλιές που άνοιγε το φύλλο.
Πως ήταν το παιδικό σας
δωμάτιο;
Πράσινο και κόκκινο, αγορίστικο
και κοριτσίστικο, αθλητικό και πριγκιπικό, θα το προσδιόριζα μιας και γινόταν
μάχη ανάμεσα σε 4 αδέρφια, αγόρια και κορίτσια, ολυμπιακούς και παναθηναϊκούς…
Ποια περιοδικά
διαβάζατε;
Μανίνα και Κατερίνα, τα
κλασικά της εποχής τέλη ’80, αρχές ’90.
Ποιο ήταν το επάγγελμα
που θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον;
Πω πω, πόσα χρόνια πίσω
λοιπόν. Τραγουδίστρια ήθελα να γίνω και μάλλον μέσα μου το θέλω ακόμα αφού
πιθανότατα να μ’ έχει βαρεθεί μέχρι και η γειτονιά…
Ποιο ήταν το πρώτο
βιβλίο που γράψατε;
«Τα όνειρα της
κουκουβάγιας»… είναι στα συρτάρια μου κι έτσι θα παραμείνει …
Θυμάστε την πρώτη
παρουσίαση βιβλίου σας;
Σαν να είναι τώρα.
Πρώτη παρουσίαση, σ’ ένα μέρος όπου λαχταρούσα να πάω και τα κατάφερα. Στην
αγαπημένη μέχρι και σήμερα Κατερίνη, δίπλα σε ανθρώπους αληθινούς, ζεστούς.
Ποιο είναι το αγαπημένο
σας βιβλίο;
Δεν έχω ένα, είναι
πολλά, ελληνικά και ξένα οπότε δεν θα ήθελα να αδικήσω κάποιο.
Ποια ήταν η αγαπημένη
σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Dirty dancing, Salsa… από ελληνικές σχεδόν όλες.
Σινεμά ή θέατρο;
Και τα δύο.
Τηλεόραση
παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Σπάνια έβλεπα και βλέπω
τηλεόραση. Ανέκαθεν τη θεωρούσα ψυχρό μέσο επικοινωνίας. Κάποτε, κάποιες φορές
παρακολουθούσα την ταινία του Σαββατόβραδου. Τώρα ακόμα πιο επιλεκτικά.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε
ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Χμ, τόσο σημαντικά και
τα δύο. Χρειάζομαι τις αναμνήσεις μου, είναι η ζωή μου και την εκτιμώ που μου
χαρίστηκε, έχω ανάγκη τα όνειρα γιατί μέσω αυτών θα έχω αυτήν που θέλω να
δημιουργήσω…
Ποια ευχή κάνατε, πριν
πέσετε για ύπνο;
Να έχουν τα παιδιά μου
και όλου του κόσμου τα παιδιά, ένα καλύτερο μέλλον, προϋποθέτει να γίνουν
καλύτεροι άνθρωποι απ’ ότι είμαστε εμείς…
Περιγράψτε μας μια
όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Όλες
μου οι ιστορίες έχουν γεύσεις και μυρουδιές… τη μυρωδιά του φρεσκοζυμωμένου και
φρεσκοψημένου ψωμιού στον φούρνο της γιαγιάς, την αλμύρα της θάλασσας και τις
ευωδιές του βουνού. Την παχιά μυρωδιά του ελαιόλαδου και τη μεθυστική της
ρακής…
Η
ζωή στο νησί είναι γιομάτη ιστορίες, όσες και να μπουν σε βιβλία, άλλες τόσες
και βάλε, θα μείνουν για να μπουν σε επόμενα…
Η
Ειρήνη Φραγκάκη, γεννήθηκε στην Σητεία της Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια, ζει
στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό της και τα 5 παιδιά της.
Από
τη γενιά της μητέρας της είναι απόγονος του μεγάλου κρητικού ραψωδού Βιτσέντζου
Κορνάρου.
Τιμήθηκε
στην πολιτιστική εκδήλωση "Το μονοπάτι των βιβλίων" στην Ρόδο το 2015
για την αναφορά του νησιού στα έργα της και βραβεύτηκε με ΤΡΟΥΛΙΑ (πέτρινες
κατασκευές που θεωρούνται προσευχή των νησιωτών στον Θεό).
Ασχολείται
με τη συγγραφή μυθιστορημάτων για ενήλικες, παιδικών βιβλίων, ποίησης, στίχων,
ζωγραφίζει και φτιάχνει κοσμήματα.
Λίγα
λόγια από τη συγγραφέα
Γεννήθηκα
αερικό… λέγανε ότι έπεσα στη Γη από άλλο πλανήτη, μάλλον γιατί ουδέποτε
συμβιβάστηκα με τα δεδομένα των υπολοίπων… αντιδραστικό παιδί και ναι.. πάντα
παιδί.
Γράφω
γιατί εμπνέομαι από παντού.
Γράφω
γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να αναλύω καλύτερα τις καταστάσεις… γιατί αυτό
είναι η ανάσα μου.
Γράφω
γιατί προβληματίζομαι, όχι επειδή είμαι πολίτης αυτής της χώρας και κάτοικος
αυτού του πλανήτη, αλλά επειδή αναρωτιέμαι τί στα κομμάτια είναι αυτό που μας
πάει πίσω, κι ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει…
Γράφω
γιατί αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που νιώθω, θέλω να τα μοιράζομαι…
Γράφω
γιατί η γραφή για μένα είναι μαθηματικά.
Ένα
κι ένα κάνουν δύο. Κι επειδή τα μαθηματικά είναι η πιο καθαρή γλώσσα αυτήν
χρησιμοποιώ μόνο που το κάνω με γράμματα, αντί για αριθμούς…
Πως;
Θα σου δώσω τις πράξεις, εσύ θα βρεις τις λύσεις.
Γυρίζω
την πλάτη μου στα… βοηθήματα…
(Για
τον aylogyros news
& την Καλλιόπη Γραμμένου)
