«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Μαρία Γαβριελάτου

Ένας ευαίσθητος άνθρωπος, με τσαγανό, πείσμα...

όνειρα και φιλοδοξίες, μεγάλωσε σε μια όμορφη γειτονιά των Αμπελοκήπων, κοιτώντας τα αστέρια και το φεγγάρι από τη σοφίτα του δωματίου της. Το ταξίδι της ζωή της την πάει από μικρό παιδί, όπου η μοίρα ορίζει… Μπορεί να μην έγινε «δασκάλα», που πολύ θα τις ταίριαζε, κατάφερε όμως να παραμείνει αυτό το παιδί σ’ εκείνο το παρκάκι που καθημερινά έδινε μαθήματα ζωής…

Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».

Εσείς, είχατε λεύκωμα;

Φυσικά και είχα λεύκωμα και το έφτιαχνα τόσο ωραίο και με πρωτότυπες ερωτήσεις που τσακώνονταν φίλες και συμμαθήτριες ποια θα το πρωτοπάρει για να γράψει.

Που το κρύβατε συνήθως;

Στην ντουλάπα με τα παπούτσια το έκρυβα μαζί με το ημερολόγιο μου για να μη τα βρει η μάνα μου.

Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;

Το παιδικό δωμάτιο μου το μοιραζόμουν με τον αδερφό μου. Ήταν βεράντα που ο ιδιοκτήτης την είχε κλείσει και είχε μεγάλα παράθυρα. Η σκεπή ήταν επικλινές και έμοιαζε με σοφίτα. Το διαμέρισμα που μέναμε ήταν στον πέμπτο όροφο, έτσι από τα μεγάλα παράθυρα τα κρύα βράδια του χειμώνα τράβαγα τις κουρτίνες και κοίταζα όχι μόνο άστρα, ουρανό αλλά και τα ωραιότερα φεγγάρια, μα και την φωταγωγημένη πόλη.

Ποια περιοδικά διαβάζατε;

Η Μανίνα και η Κατερίνα τα αγαπημένα μου περιοδικά. Θυμάμαι κάθε Τρίτη από το πρωί στηνόμουν έξω από το μικρό μαγαζάκι της κυρά-Σοφίας που πουλούσε από κουβαρίστρες, μέχρι φακές και έφερνε και τον Τύπο και περίμενα τον εφημεριδοπώλη να φέρει τα αγαπημένα μου περιοδικά.

Ποιο ήταν το επάγγελμα που θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον;

Επάγγελμα ε; Χμμμμ τώρα πια και στην ηλικία που είμαι με μια καλή σύνταξη με τετραψήφιο νούμερο κάνω με χαρά την συνταξιούχο, χα,χα,χα!

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;

Το πρώτο βιβλίο που έγραψα ήταν το "ΟΤΑΝ Ο ΡΗΓΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΝΤΑΜΑ και μάλιστα ήταν ιδιόχειρο. Θυμάμαι είχα αγοράσει ένα μεγάλο τετράδιο διακοσίων σελίδων και έγραφα ασταμάτητα χρησιμοποιώντας ογδόντα στυλό μέχρι να βάλω το πολυπόθητο τέλος. Ακόμα γελάω με το εγχείρημα αυτό και την άρνηση μου να δουλέψω σε υπολογιστή.

Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;

Και βέβαια την θυμάμαι γιατί ήταν επεισοδιακή ομολογώ. Ήταν 13 Νοεμβρίου 2013 ημέρα Κυριακή και δεν πρόλαβα να διαχειριστώ ούτε την χαρά μου γιατί έπρεπε να διαχειριστώ το άγχος των γεγονότων.  Η παρουσίαση γινόταν σε έναν χώρο στην περιοχή του Συντάγματος όμως εκείνη τη μέρα υπήρχε ένα κομφούζιο. Είχε τελειώσει ο Μαραθώνιος οι κεντρικοί δρόμοι από τον Μαραθώνα ως το Καλλιμάρμαρο ήταν μπλοκαρισμένοι από συνεργεία που μάζευαν ότι είχε στηθεί για τον Μαραθώνιο και όσοι είχαν ξεκινήσει με αυτοκίνητο μπλοκαρίστηκαν. Άλλοι μπόρεσαν και ήρθαν με μεγάλη καθυστέρηση άλλοι δεν έφτασαν ποτέ. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν και η πρόταση μομφής του Τσίπρα στην βουλή με αποτέλεσμα να γίνουν επεισόδια  και το μετρό να στέλνει σε άλλες στάσεις τον κόσμο. Εκείνη τη βραδιά σκέφτηκα πως θα την περάσω μόνη μου,  με ένα ποτήρι κρασί , το βιβλίο μου που είχα τόση χαρά που είδα να βγαίνει στην κυκλοφορία  και δύο τρία άτομα που είχαν έρθει. Όμως πριν απογοητευτώ ο χώρος γέμισε με κόσμο τόσο που δεν έπεφτε καρφίτσα. Και η βραδιά αν και επεισοδιακή κύλισε τόσο όμορφα και συγκινητικά που δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Αγαπώ όλα τα βιβλία του  Ξενόπουλου, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;

Αγαπημένη ταινία η "Γαλάζια λίμνη". Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών αν θυμάμαι καλά και ήταν από τις ελάχιστες φορές που ο αδερφός μου με πήγε σινεμά,  γιατί όλο με τους φίλους του πήγαινε και φυσικά δεν με ήθελε μαζί του.

Σινεμά ή θέατρο;

Το θέατρο φυσικά,  το αγαπώ από παιδί, άλλωστε από μικρή ιστοριούλες που έγραφα τις κάναμε θεατρικό με τον αδερφό μου.

Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;

Και βέβαια παρακολουθούσα τηλεόραση, όταν αυτή μας έκανε το χατίρι γιατί στην γενιά την δική μου οι ασπρόμαυρες τηλεοράσεις δούλευαν με κάρβουνο....ουπς σόρυ με λάμπες ήθελα να πω, χα, χα! Έτσι με το που γύρναγα από το σχολείο έτρωγα γρήγορα, διάβαζα τα μαθήματα για την επόμενη μέρα και πριν ακόμα μαζέψω τα βιβλία μου άνοιγα την τηλεόραση να ζεσταθεί για να ανοίξει  για να δω το αγαπημένο μου σήριαλ "ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ".

Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;

Νομίζω στα όνειρα υπήρχαν αναφορές. Όταν είσαι παιδί κάνεις όνειρα με αυτά προχωράς. Όταν μεγαλώνεις έχεις μόνο αναμνήσεις με αυτές απλά συνεχίζεις την πορεία ζωής, έτσι νομίζω.

Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;

Να μου χαρίσει ο Θεός την ευκαιρία να ζήσω άλλη μια μέρα ζωής και να έχει καλά όλο τον κόσμο και όσους αγαπώ!

Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;

Μια όμορφη ιστορία που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια ήταν η φιλία μου με ένα κορίτσι από την φυλή των Ρομά που μέσα σε μια νύχτα είχαν εγκατασταθεί στην γειτονιά μου. Ήμουν δέκα χρονών και εκείνη έντεκα. Την είχα γνωρίσει έξω από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στην γειτονιά μου στους Αμπελοκήπους. Ζητιάνευε έξω από το ναό και μου χτύπησε τόσο άσχημα να βλέπω ένα παιδί να παρακαλάει για λίγες δραχμές. Πήγα κοντά της, τής έπιασα την κουβέντα και σοκαρίστηκα θυμάμαι όταν μου είπε πως δεν έχει πάει σχολείο.  Κουβέντα στην κουβέντα ήρθε και πρόταση η δική μου. " Θες να μάθεις να γράφεις και να διαβάζεις;" Η απάντηση θυμάμαι ήρθε μέσα από τα τεράστια αμυγδαλωτά της μάτια και μου είχε δώσει τόση χαρά. Την επόμενη μέρα βρήκα το αναγνωστικό που είχα στην πρώτη δημοτικού,  πήρα από το χαρτζιλίκι που μου είχε δώσει ο πατέρας μου,  ένα τετράδιο και ένα μολύβι και μόλις γύρισα από το σχολείο, έτρεξα για να βρω τη νέα μου φίλη. Ο καταυλισμός που έμενε ήταν πίσω από τις φυλακές Αβέρωφ όπου σήμερα βρίσκεται ο Άρειος Πάγος. Σ` ένα παγκάκι στο παρκάκι που βρισκόταν δίπλα από τον καταυλισμό η νέα μου φίλη έμαθε να διαβάζει το "να Λόλα ένα μήλο" και να γράφει λέξεις. Η χαρά μου ήταν τόση που δεν με ένοιαζε η γκρίνια της μάνας μου κάθε μεσημέρι που εξαφανιζόμουν. " Βρε θα σε κλέψουν οι γύφτοι δεν φοβάσαι; Τι δουλειά έχεις εσύ εκεί; Έτσι και μου κουβαλήσεις καμιά ψείρα που όλα τα γυφτάκια γεμάτα είναι, γουλί θα σε κουρέψω!" Τι και αν με έψελνε η μάνα μου λέγοντας μου όλα τα παραπάνω, χαμπάρι δεν έπαιρνα για μένα σημασία είχε πως εκείνο το κορίτσι το είχα μάθει να γράφει και να διαβάζει και μέσα σε σύντομο χρόνο. Όλο αυτό κράτησε τέσσερις μήνες, κάθε μέρα, κάθε μεσημέρι με βροχή με κρύο με χειμωνιάτικες λιακάδες, ώσπου μια μέρα πηγαίνοντας για το συνηθισμένο μάθημα το κορίτσι είχε φύγει. Ο πρόχειρος καταυλισμός που υπήρχε στην περιοχή τον τελευταίο χρόνο με έφοδο της αστυνομίας διαλύθηκε γιατί εμπόδιζε τα συνέχιση του χτισίματος του Αρείου Πάγου.  Κρατώντας το αναγνωστικό στα χέρια γύρισα λυπημένη στο σπίτι. Δεν είχα χάσει μια φίλη, είχα χάσει την ευκαιρία να βοηθήσω έστω και έτσι ένα κορίτσι να μάθει γράμματα. Η μάνα μου μπορεί να μου γκρίνιαζε που την κοπανούσα κάθε μεσημέρι μα κάπου μέσα της ήξερε πως όλα γίνονται για καλό σκοπό και με παρηγόρησε με μια αγκαλιά σκουπίζοντας τα δάκρυά μου μ’ εκείνη την ροζ κεντητή ποδιά που φορούσε όταν μαγείρευε και μύριζε κανέλα και πορτοκάλι από τα κουλουράκια που μόλις είχε βγάλει από τον φούρνο. Ποτέ δεν ξέχασα το κορίτσι εκείνο, το μόνο που δεν θυμάμαι είναι το όνομά της. Όμως η μοίρα ενώνει τους ανθρώπους και μετά από οκτώ χρόνια περπατώντας την οδό Κενδρινού στην γειτονιά μου για να πάω στη στάση του λεωφορείου είδα μια νέα κοπέλα να τρέχει προς το μέρος μου και να με αγκαλιάζει. Ήταν εκείνη, η φίλη μου, η μαθήτρια μου όπως την έλεγα τότε και γελούσαμε. Τι χαρά ένιωσα και τι περηφάνεια όταν είπε μπροστά μου " μαμά αυτό το κορίτσι με έμαθε να γράφω και να διαβάζω". Ναι, ήμουν η αφορμή φεύγοντας από την γειτονιά το κορίτσι ,να απαιτήσει από τους γονείς της να την γράψουν στο  σχολείο.  Είχε τελειώσει το δημοτικό και θα πήγαινε νυχτερινό γυμνάσιο και ελπίζω να το έκανε τότε γιατί μου έδειξε το χέρι της που το στόλιζε μια βέρα. Είχε παντρευτεί μια βδομάδα πριν και το καλό ήταν πως δεν έμενε σε καταυλισμό κάτω από άθλιες συνθήκες αλλά σε διαμέρισμα που νοίκιασαν για να παντρευτούν.  Πριν φύγω από την γειτονιά που μεγάλωσα την έβλεπα κατά διαστήματα στην αρχή στο πάρκο που καθόμασταν παλιά  μαζί, να λιάζεται κρατώντας ένα βιβλίο την περίοδο που η κοιλίτσα της φούσκωνε κάθε μέρα και πιο πολύ και αργότερα στην ίδια θέση έχοντας το μωρό στο καροτσάκι.  Για όλα υπάρχει μια αρχή, μια αφορμή που γίνεται η ώθηση για την πραγματοποίηση μιας επιθυμίας και το κορίτσι αυτό νομίζω τα κατάφερε. Αυτή την ιστορία που είναι μια γλυκιά ανάμνηση που κουβαλάνε οι αποσκευές της ζωής μου δεν την έχω βάλει σε βιβλίο μου, σίγουρα όμως στο μέλλον ίσως την δείτε γραμμένη και με περισσότερες συναισθηματικές αναφορές ενός παιδιού που το μόνο όνειρο που είχε, έχει και θα έχει άσχετα αν μεγάλωσε είναι να δει επιτέλους αυτόν τον κόσμο να γίνει καλύτερος!

Η Μαρία Γαβριελάτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Σπούδασε και εργάστηκε στον τομέα της αισθητικής κοσμετολογίας. Αγαπημένη της ενασχόληση αποτελούσε ανέκαθεν η κατασκευή έργων τέχνης. Όμως πάντα τη διεκδικούσε η συγγραφή. Από τα εφηβικά της χρόνια κατέγραφε τις σκέψεις της, αλλά και τις ιστορίες που ξεπηδούσαν από τη φαντασία της.

(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)