Από μικρή έκανε όνειρα σ’ ένα χωριό του Ολύμπου, κάτω...
από τα
αστέρια και το φεγγάρι! Οι επιθυμίες της νομίζω ότι έγιναν πραγματικότητα,
καθώς η παιδική της λαχτάρα το τι θα γίνει όταν μεγαλώσει βγήκε αληθινή.
Συνέχισε τα όνειρα και τα ταξίδια μέσα από τα βιβλία της, που αγγίζουν τις
ψυχές των μικρών και των μεγάλων παιδιών… Και το ταξίδι συνεχίζεται…
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά
μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε
τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Το λεύκωμα, στα μαθητικά μου χρόνια, ήταν ένα ομαδικό
ημερολόγιο που το έκρυβαν οι κάτοχοί του σαν θησαυρό από τους μεγάλους. Τέτοιο,
δεν είχα. Είχα, όμως, ένα ατομικό ημερολόγιο
που έγραφα τις σκέψεις μου, τα ερωτήματά μου, τους φόβους μου, τους
έρωτές μου. Όπως είπε και η Μαργκερίτ Ντυράς,
«Δεν ξέρω στ' αλήθεια τι είναι αυτό που παρακινεί τους ανθρώπους να γράψουν,
εκτός ίσως από τη μοναξιά της παιδικής ηλικίας». Εκεί ήταν
καταγεγραμμένα αυτά που δεν τολμούσα να
πω και να συζητήσω με τους άλλους. Είχα γράψει, όμως, σε λεύκωμα συμμαθητριών
μου.
Πού το κρύβατε συνήθως;
Δεν θυμάμαι που ακριβώς καταχώνιαζα τον δικό μου θησαυρό.
Σίγουρα, κάπου που δεν μπορούσε κανείς να τον αγγίξει.
Πώς ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Δυστυχώς, δεν είχα δικό μου δωμάτιο, αν και αυτό ήταν ένα
από τα όνειρά μου. Απέκτησα δικό μου χώρο από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά.
Ποιά περιοδικά διαβάζατε;
Το αγαπημένο μου περιοδικό ήταν «ο Τιραμόλα», ο οποίος είχε τη δυνατότητα να εκτείνει τα μέλη του
σώματός του όπου ήθελε και για πολλά μέτρα. Αυτό, μου έδινε την ανεκτίμητη αίσθηση της ελευθερίας. Διάβαζα και τον
«Σεραφίνο». Ο καλόκαρδος αυτός ήρωας, αν και φτωχός κι άστεγος, προσπαθούσε να
βοηθάει τους φτωχούς. Αρκετές φορές οι ιστορίες του ήταν
συγκινητικές. Φυσικά, δεν έλειπε από τις αναγνώσεις μου και ο «Ποπάυ», με την αγαπημένη του Όλιβ και τον μεγάλο του αντίπαλο τον
Μπρούτο.
Ποιο
ήταν το επάγγελμα που θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον;
Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να γίνει δασκάλα. Όταν
διάβαζα τα μαθήματα του σχολείου, τα έλεγα απέξω, όχι για μένα, αλλά για τα
αόρατα παιδιά που βρίσκονταν μπροστά μου. Αν δεν γινόμουν εκπαιδευτικός, θα
ήθελα να είμαι είτε κοινωνική λειτουργός
είτε ψυχολόγος. Μ΄ ενδιέφερε και με ενδιαφέρει ακόμα να μπαίνω στις ψυχές των
άλλων και να τις αφουγκράζομαι. Να ακούω και να συναισθάνομαι τις ζωές τους κι αν μπορώ να τις βοηθώ όσο γίνεται. Ήμουν και
είμαι πολύ καλή ακροάτρια στα προβλήματα των άλλων.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο μου βιβλίο ήταν το «Αφορμή για όλα ένα μυρμήγκι» που
κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Παρρησία. Ένα
μυρμήγκι αρχίζει να σουλατσάρει ενοχλητικά επάνω στη μύτη ενός παιδιού και η κίνησή του να το πετάξει μακριά σηματοδοτεί
μια σειρά από παράδοξες και ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Άραγε, πόσα
μπορούν να συμβούν με κάποια ασήμαντη αφορμή στη ζωή μας; Πολλά!
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου
σας;
Ναι, φυσικά και τη θυμάμαι. Είχα τρομερή αγωνία. Είχα κάνει
αρκετές πρόβες και ήμουν πανέτοιμη να αντιμετωπίσω οποιοδήποτε απρόοπτο
παρουσιαζόταν. Ευτυχώς, πως θα βρεθούμε σύντομα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάµα.
Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα
και κάνουν τους άλλους να κλαίνε»Μενέλαος Λουντέμης, «Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος».
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα
εφηβικά σας χρόνια;
Στη Φωλιά του Κούκου.
Σινεμά ή θέατρο;
Δυστυχώς, στην επαρχία που ζούσα, στην Κατερίνη, δεν υπήρχε
θέατρο. Επισκέπτονταν την πόλη κάποιοι περιπλανώμενοι θίασοι, αλλά τα έργα που
έπαιζαν ήταν για ενήλικες. Άρα, μόνο
σινεμά τότε.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν
το αγαπημένο σας σίριαλ;
Ναι, παρακολουθούσα. Θυμάμαι την είχε φέρει ο παππούς μου
στο σπίτι μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του ΄60. Τότε δεν είχαν όλα τα σπίτια τηλεοράσεις. Ήμουν
πολύ περιφανή που είχαμε εμείς και μαζευόμασταν τα παιδιά της γειτονιάς να
δούμε το αγαπημένο μας σίριαλ «Χαβάη 5-0». Από τότε με κεντρίζει η δράση και η περιπέτεια.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο
υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Στα όνειρα! Όνειρα και πάλι όνειρα! Οι αναμνήσεις, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου ήταν
ελάχιστες.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Να μην με σηκώσει ο δάσκαλος στον πίνακα. Όχι γιατί δεν
ήξερα το μάθημα, αλλά επειδή θα ήμουν
εκτεθειμένη στα μάτια των συμμαθητών μου.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από
τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Οι πιο όμορφες ιστορίες των παιδικών μου χρόνων
διαδραματίστηκαν τα καλοκαίρια, στο χωριό του πατέρα μου. Το Λιβάδι Ολύμπου.
Εκεί, κάτω από τη σιωπή και το φως των
αστεριών και του φεγγαριού, μιας και δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ακόμα στο χωριό,
έζησα τις πιο γαλήνιες στιγμές της ζωής μου, ακούγοντας στο ραδιόφωνο τραγούδια
και μουσική. Θα βρίσκεται σύντομα σε
κάποιο από τα βιβλία μου.
Η Εύα Κασιάρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη.
Σπούδασε νηπιαγωγός, για να μη σταματήσει το παιχνίδι μεγαλώνοντας. Εργάστηκε
για χρόνια σε δημόσια νηπιαγωγεία και από το 2002 μέχρι τη συνταξιοδότησή της
το 2012 ήταν αποσπασμένη στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία
του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ασχολείται αρκετά χρόνια με την παιδική λογοτεχνία
συγγράφοντας παιδικά μυθιστορήματα και παραμύθια.
Παραμύθια της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Σύγχρονο
Νηπιαγωγείο και Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού. Διηγήματα, θεατρικά έργα
και παραμύθια της έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς.
Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα των σχεδίων εργασίας του
προγράμματος «Εκπαίδευση Παλιννοστούντων και Αλλοδαπών Μαθητών» του
Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου
και συνεργάτιδα του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο μαγικός κόσμος του παιδικού
βιβλίου.
Για τον aylogyros news & την
Καλλιόπη Γραμμένου
