Ήξερε
πως τ’ αντίποινα των κατακτητών θα ήταν...
άμεσα και αμείλικτα. Το χθεσινοβραδινό
αντάρτικο χτύπημα σε νευραλγικά σημεία της πόλης θα έπρεπε ν’ απαντηθεί
τάχιστα. Ήταν θέμα κύρους, γοήτρου και δύναμης.
Μοιραία
κοίταζε τ’ ανήλικα παιδιά του. Η πόρτα θα χτυπούσε από στιγμή σε στιγμή, αφού
ήδη ακούγονταν οιμωγές και πυροβολισμοί στα παρακείμενα σοκάκια και αυτός θα
‘πρεπε ν’ αποφασίσει…
Το
εκτελεστικό απόσπασμα διέκοψε άτακτα τις σκέψεις του σπάζοντας άτσαλα την
πόρτα. Απαίτησε απ’ αυτόν να καταδώσει τους επαναστάτες και ας μη συμμετείχε ο
ίδιος, απλώς τους γνώριζε. Ειδάλλως θα τουφέκιζαν επί τόπου τα παιδιά του…
Το
ν’ αποφασίσει για το δικό του τομάρι του ήταν εύκολο. Ποιος ήταν αυτός όμως που
θα ρισκάριζε τη ζωή των αμούστακων παιδιών του;
Σχεδόν
άμεσα κατέδωσε δακρύζοντας τους συμπατριώτες του… Έπειτα γύρισε και κοίταξε
ντροπιασμένος τα ορφανά, το αίμα του.. Άραγε τι θα σκεφτόταν γι’ αυτόν στο
μέλλον… Τι αντιμετώπιση θα είχαν από την κοινωνία…
Πήρε
το όπλο του και έφυγε σαν καταραμένος απ’ το σπίτι. Τουλάχιστον τους έδινε μια
ευκαιρία επιπλέον, έστω και προσωρινά, για να ζήσουν…
Τώρα
όμως θα «έσωζε» και τον εαυτό του, την δική του «ψυχή».
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
