«Οι σιωπές είναι κραυγές…»
Σκέφτηκε καθώς τον κοίταζε να
απομακρύνεται. Λίγα λεπτά πριν έκλαιγε στην αγκαλιά του δίχως να του μιλά. Δεν
την κατάλαβε ποτέ. Του δόθηκε αλλά εκείνος δεν το πρόσεξε.
Ήταν στο πανεπιστήμιο συμφοιτητές. Η Φλώρα στο δεύτερο έτος ενώ
εκείνος στο τέταρτο. Ένας νεαρός μετρίου αναστήματος με τα χοντρά του γυαλιά
και τα πλούσια μαλλιά του πάντα χωρίστρα στο πλάι. Ήταν ο κλασικός φοιτητής του
μαθηματικού. Αυτή η εμφάνιση αλλά και το όνομα Παυσανίας ήταν ικανά από μόνα
τους να τον προσέξει κανείς.
Ένας νεαρός που αν δεν είχες κοινά ενδιαφέροντα δεν ήταν δυνατόν
να τον προσελκύσεις. Η Φλώρα όμως ερωτεύτηκε αυτή την διαφορετικότητα. Και ο
Παυσανίας κατάλαβε μέσα από τα βλέμματα που αντάλλασσαν ότι η κοπέλα με τα καστανά
καρέ μαλλιά ήταν κάτι διαφορετικό.
Πλησίασαν ο ένας τον άλλο. Δοσμένος στην επιστήμη τους ο Παυσανίας
, διψασμένη για ζωή η Φλώρα. Γρήγορα όμως, παρά τις αντιθέσεις τους έγιναν ο
ένας για τον άλλο απαραίτητοι. Η καλημέρα του ομόρφαινε την ημέρα της. Το φιλί
της φώτιζε την ψυχή του. Ήταν ένα διαμέτρου αντίθετο ζευγάρι που όμως, η
ευτυχία είχε καλύψει κάθε του πτυχή. Για τους άλλους ήταν ένα αταίριαστο
ζευγάρι.
Οι φίλες της συχνά την ρωτούσαν τι ήταν αυτό που την τράβηξε σε
αυτό τον «τύπο»… Η Φλώρα όμως δεν άκουγε κανέναν. Ήταν όλη της η ζωή ο
Παυσανίας….
Συνεχίζεται…
Της
συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη
