Παραιτημένοι
συγγραφείς, αιωνόβια δέντρα...
με τη μορφή γυναικών, δραπέτες της επαρχίας,
οικογένειες των φωνών/των σιωπών/των απόντων, καζανόβες με εκλεκτές φανταστικές
φιλίες, θυρωροί με χαρισματικές μύτες, ζευγάρια που έχουν απαχθεί από τη
ρουτίνα, εραστές που ντρέπονται τη διαφορετικότητα τους, πρόσφυγες που
φοβούνται το άνοιγμα μιας πόρτας, κορίτσια που πρέπει να αντέξουν τη νύχτα για
ακόμα μία νύχτα, βαρετές καρικατούρες εμπόρων, μυστήριοι Γάλλοι που δεν είναι
Γάλλοι, αδιάφορα αγόρια που συντηρούν στον καταψύκτη την εφηβεία τους
καλοδιατηρημένη, χήρες όμοιες απάτητα κάστρα, τερματικοί σταθμοί όχι – και –
τόσο ένδοξων οικογενειών.
Καλό μείγμα για να
φτιάξεις ιστορίες, να γράψεις ένα βιβλίο… να κάμεις έναν πόλεμο.
Στα χέρια σας κρατάτε
ένα βιβλίο που μιλάει για τη μοναξιά. Για κάθε είδους μοναξιά: εκείνη της
απώλειας, των γηρατειών της κατάθλιψης, των ανεκπλήρωτων ερώτων, της ρουτίνας,
του μετανάστη, της διαφορετικότητας.
Το κάνει, όμως, με
έναν περίεργο τρόπο.
Αισιόδοξο.
Αυτή είναι μια
ιστορία με happy end που θέλει να πιστεύει πως μέσα στις σελίδες της κρύβει την
ιστορία του αναγνώστη.
