Υπάρχω απ’ τα χρόνια της δημιουργίας. Στάθηκα...
προκλητικά μπροστά στους πρωτόπλαστους και τους στέρησα την ευτυχία.
Με την κοφτερή μου λόγχη ξεκοίλιασα εχθρούς για να
σωθώ και φίλους για να «προχωρήσω».
Υπέβαλα σε απεχθή βασανιστήρια ανθρώπους αθώους
και αδύναμους τρυπώντας τους τα σπλάχνα.
Χτύπησα άτιμα και άνανδρα από απόσταση γενναίους
ιππότες με τα φαρμακερά μου βέλη.
Τύφλωσα ήρωες και πατριώτες με την πύρινη αιχμή
του μίσους μου.
Λαμπάδιασα «αιρετικούς» και αγαλλίασα με τα καμένα
κορμιά των γυναικών που κατηγορήθηκαν σαν μάγισσες. Σάρκα σε αιωρούμενη στάχτη
και αιμάτινα παλούκια.
Ακούμπησα σε ολάκερα κρανία και έζησα τον τρόμο
και την ηδονή του αποκεφαλισμού.
Έζησα με τη βάσανο των σταυρωμένων, σπαρμένο
θάνατο σε όμορφα λιβάδια φρίκης.
Μα κάποτε ήρθε Αυτός. Με άγγιξε ιδρώτας Θεού. Με
πότισε αρχέγονο αίμα. Με μπόλιασε με άγια χολή και οσμές απόκοσμες. Μοιράστηκε
μαζί μου το φόβο τον ανθρώπινο και πέθανε μαζί μου φυτεύοντας τον άγιο θάνατο
Του στα μουχλιασμένα κύτταρά μου. Με κάλεσε να μετανοήσω και να πορευτώ στο
δρόμο Του…
Τίμιο ξύλο με καλείτε άνθρωποι και εσφαλμένα
αξιώνετε ευλογία από μένα…
