Θεματικοί άξονες της ποίησης του Δημήτρη Κορίζη

Με αφορμή την έκδοση της ποιητικής του συλλογής...

«Η Αρχή της Αβεβαιότητας» που κυκλοφορεί σε νέα βελτιωμένη έκδοση με εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τη γιατρό-ζωγράφο Β. Δήμου και εσωτερικά σκίτσα του ζωγράφου Γ. Καμπιώτη. Διατίθεται στα βιβλιοπωλεία από τον εκδοτικό οίκο «Βεργίνα»

  Ο Δημήτρης Κορίζης, εκλεκτός  φίλος και συνάδελφος στο σχολείο μας, με τη νέα ποιητική του συλλογή «Η Αρχή της Αβεβαιότητας» μάς δίνει το στίγμα της ποίησής του: ώριμος στοχασμός και αυτογνωσία, καρποί διαρκούς ενδοσκόπησης. Ποίηση αισιόδοξη, λυρική αλλά και ρεαλιστική. Ποίηση μαχητική, των πρωτοπόρων, που δεν εφησυχάζουν σε καιρούς δύσκολους σαν τους τωρινούς, αλλά που αντιστέκονται και  δεν ξεχνούν.  Μας συστήνει έναν ευαίσθητο παρατηρητή κι έναν εργάτη του λόγου με σεβασμό στους αγώνες για πολιτικά και κοινωνικά ιδεώδη. Οι στίχοι του άρτια φροντισμένοι, μεστοί νοήματος, πλάθονται από λέξεις-σύμβολα. Κατά την άποψή μου, το πλεονέκτημά τους είναι το βάθος και η ευρύτητα των ερμηνειών τους.

Θα μπορούσαμε σχηματικά να διακρίνουμε στην ποίηση του Δημήτρη ως βασικούς θεματικούς άξονες την αγωνιστικότητα, τη θρησκευτικότητα και την επιθυμία για τη ζωή και τον έρωτα.

Ξεκινώντας με τον πρώτο, την αγωνιστικότητα, θα υποστηρίζαμε με βεβαιότητα ότι διατρέχει πολλά ποιήματά του. Πολεμιστές οι «λίγοι νοματαίοι» στις πολεμίστρες (ποίημα Πολεμιστές), επιμένουν να παλεύουν. Ο ποιητής, ένας απ’ αυτούς, με όλη του τη δύναμη φωνάζει: «Να τρυπήσω τον ουρανό θέλω, να τον ματώσω» (ποίημα Μαστίγιο). Παρακάτω (ποίημα Τα συνθήματα) μιλά για συνθήματα-σύμβολα του αγώνα χωρίς συγκεκριμένα χρώματα. Οι νέοι αγωνιστές συνεχίζουν τη θυσία των παλιών, τους οποίους δε θέλουν να λησμονήσουν. Γι’ αυτό πεισματικά λένε «Όμως εμείς ξαναγράφουμε τα συνθήματα και όλα τα ονόματα των απόντων με γράμματα αιμάτινα, ανοξείδωτα».

Αξίζει να παρατηρήσουμε-με αφορμή το ποίημα Ο τελευταίος των καιρών-πώς ο Δημήτρης αποδίδει την αγωνιστικότητα τριών προσώπων: του Ποιητή, ο οποίος μπορεί «να ορίσει των ονείρων μας τα μέτρα» και του Δασκάλου, που αγωνίζεται στα χαρτιά του να γράψει με «μελάνι απ’ των ηρώων μας το αίμα» και να τιμήσει τον αγώνα τους. Το τρίτο πρόσωπο-πάνω απ’ όλους-ο Άνθρωπος με την ανεξάντλητη δύναμη της ψυχής έχοντας «ρίζες στα βουνά» «κουβαλά τη σιωπή των αστεριών των αιωνίων».

Ο δεύτερος θεματικός άξονας της ποίησης του Δ. Κορίζη, η θρησκευτικότητα, είναι εμφανής στα περισσότερα ποιήματά του. Απομονώνουμε ενδεικτικά φράσεις όπως «σήμερον κρεμάται» και «επιτάφιες πομπές» (ποίημα Ποιος νίκησε, ποιος έχασε), «ένας ληστής με το σταυρό μια προσευχή φωνάζει», «το τράστο με τα εικονίσματα» (ποίημα Δεν προσκυνήσαμε), «πάνε να ψάλλουνε τον όρθρο των καημών στην εκκλησιά» (ποίημα Η ορχήστρα των τρελών).

Θεωρώ πως δηλώνεται απερίφραστα από τον ποιητή η βαθιά θρησκευτικότητά του, η οποία όμως συνδέεται με τον αγώνα και τη λαχτάρα του ανθρώπου για ζωή χωρίς  εμμονή σε τύπους και δόγματα. Ο ποιητής πιστεύει στο Θεό βοηθό και οδηγό των ανθρώπινων οραμάτων, τα οποία δικαιώνει και εμπνέει.

Το τρίτο θεματικό πεδίο της συλλογής αποτελούν ποιήματα που εκφράζουν την αγάπη του ποιητή για τη ζωή και τον έρωτα. Ο ποιητής αγαπά το συνάνθρωπο, είναι αδερφός του: «όποιος τα λόγια μου χόρεψε αίμα μου είναι» (ποίημα Άτιτλο). Ονειρεύεται, βλέπει τη ζωή «πολύχρωμη, βεγγαλική» και χαίρεται που «δεν υπάρχει αστυνομία ονείρων» (ποίημα Τα όνειρα). Με αυτοπεποίθηση και ελευθερία απολαμβάνει να ζωγραφίζει το βίωμα μιας όμορφης ζωής: «τ’ αποτυπώματα στα χείλη μου θα είναι οι πίνακες του μέλλοντος» (ποίημα Πίνακες). Πιστεύει στον άνθρωπο και τη δίψα του για ζωή αναφωνώντας «τυχερός  άνθρωπος που κοινωνάει τη γλυκιά ζωή» (ποίημα Ο άνθρωπος).

Τέλος, στα ποιήματα της συλλογής διακρίνεται ο αγνός, λυτρωτικός έρωτας. «Γερνάει ο χρόνος τα κορμιά μα ο έρωτας τ’ αγιάζει» (ποίημα Ποιος νίκησε ποιος έχασε). Ο χρόνος που γερνά το σώμα, δε φθείρει το συναίσθημα. «Οι μόνες ευλογημένες οι ανάσες του έρωτα που σηκώνουν τους ανέμους» (ποίημα Οι ανάσες). Ζεις και αναπνέεις για τον έρωτα. Μόνο τότε είσαι «ευλογημένος». Παραδομένος σ’ αυτόν ολοκληρωτικά, γιατί μόνο έτσι αξίζει. Βλέπεις τον κόσμο στα μάτια της, ζητάς «της ζωής το φιλί» και με πόθο υπόσχεσαι: «ένα κορμί στο βωμό σου θα κάψω, κορίτσι της φωτιάς» (ποίημα Το κορίτσι της φωτιάς).

Το κείμενο αποτέλεσε την εισήγησή μου στην παρουσίαση του βιβλίου το Δεκέμβρη του 2017 στον Πύργο.

Γιώργος  Αγγελόπουλος, φιλόλογος του 3^ου Γυμνασίου Πύργου.