Κουβέντα στην «αυλή», με τον ηθοποιό Γιάννη Φιλίππου

Είναι κάτι το εξαιρετικό να έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο...

που σέβεται το λόγο του, τη δουλειά που κάνει και πιο πολύ το ότι η άποψη αυτού του «καλλιτέχνη» έχει μια ξεχωριστή βαρύτητα, μιας και είναι συγκροτημένη και μεστή…  

Ποια γεύση, σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Και τι δεν θα ‘δινα να έτρωγα ξανά “χτυπητό” αυγό με ζάχαρη και κακάο...

Ο «θεατρίνος» στην οικογένεια, ποιος ήταν;

Από πολύ μικρή ηλικία θα έλεγα, εγώ. Ωστόσο ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μια μέρα θα το έκανα επάγγελμα..

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Δεν είμαι από εκείνους που το ονειρεύονταν από μικροί. Πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά (έκανα χορό, μαθήματα πιάνου, χορωδία ακόμα και αθλητισμό). Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο (και δεν πατούσα το πόδι μου) γράφτηκα σε μια θεατρική ομάδα κι αυτό ήταν, “κόλλησα”!!

Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση; 

Λατρεύω τα Χριστούγεννα! Ζω για αυτά! Και φυσικά η Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς είναι μακράν η αγαπημένη μου ιστορία. Είναι ευτυχία για μένα όταν μου δίνεται η ευκαιρία να δουλεύω τις γιορτές σε χριστουγεννιάτικες παραστάσεις και events, οπότε φέτος η χαρά μου είναι διπλή.

Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;

Επειδή το θέατρο είναι μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων, πιστεύω πολύ σε αυτά που ενισχύουν την ατμόσφαιρα (μουσική, φώτα, σκηνογραφία). Φυσικά όλα αυτά με δεδομένο ότι υπάρχει ένα κείμενο που έχει κάτι να πει, ένας σκηνοθέτης που να ξέρει τι θέλει και βέβαια καλοί ηθοποιοί που αγαπούν αυτό που κάνουν και δίνουν την ψυχή τους.

Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σας μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μέσα στην κρίση και τις δυσκολίες οι τέχνες ανθίζουν. Η ανάγκη για έκφραση και δημιουργία γίνεται μεγαλύτερη, μαζί και η ανάγκη του κοινού να γίνει αποδέκτης τους.

Η τηλεόραση βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού ή τον φθείρει άμεσα;

Εξαρτάται. Σίγουρα δίνει μια αναγνωρισημότητα που μπορεί να σου ανοίξει κάποιες πόρτες και στο θέατρο, αλλά πάλι εκεί είναι που θα πρέπει να αποδείξεις την αξία σου. Πιστεύω οι σωστές επιλογές και το πως θα εκμεταλλευτείς τις ευκαιρίες που σου δίνονται καθορίζουν την πορεία σου (είτε μιλάμε για θέατρο, είτε για τηλεόραση).

Την Ελλάδα με ποια ταινία θα την ταυτίζατε;

Νομίζω πως η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ένα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Εκεί που το κλάμα ενώνεται με το γέλιο και πάντα καταλήγει με θάλασσα, ηλιόλουστο γαλάζιο ουρανό και φυσικά τραγούδι και χορό.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας έχει περιορίσει τις εξόδους του στο θέατρο;

Δεν θα έλεγα πως τις έχει περιορίσει. Αντιθέτως τα τελευταία χρόνια που έχουν πέσει οι τιμές των εισιτηρίων, και που όλο και περισσότερες νέες θεατρικές ομάδες κάνουν την εμφάνιση τους, ο κόσμος δείχνει να έχει αγκαλιάσει αυτή την προσπάθεια. Σίγουρα πάντως τα απαιτητικά ωράρια δουλειάς και η γενική έλλειψη διάθεσης δεν βοηθούν τον κόσμο να απολαύσει τις εξόδους του.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Η τραγωδία άλλωστε είναι γέννημα ελληνικό. Κι είναι όλες τόσο αριστοτεχνικά γραμμένες και με διαχρονικά μηνύματα. Είναι κάτι πέρα από τον τόπο, το χρόνο ακόμα και τα πρόσωπα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;

Γενικά μου αρέσουν πολλά είδη θεατρικής γραφής, και ανάλογα την διάθεση μου μπορεί να με κεντρίζει κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Ωστόσο ο Μάρτιν Μακ Ντόνα είναι ένας δημιουργός που ό,τι δικό του έχω διαβάσει/δει (συμπεριλαμβανομένων των κινηματογραφικών ταινιών του) πάντα με κερδίζει.

Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε ή ποιο ρόλο έχετε παίξει και σας είχε «κερδίσει»;

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω τον Πινόκιο (θέατρο Ιλίσια 2015-16). Ήταν ένας ήρωας που πάντα μου άρεσε και παρόλο που υποδυόμουν μια ξύλινη μαριονέτα, ένιωθα τόσο άνετα και φυσικά μέσα σε αυτό όσο δεν έχω νιώσει παίζοντας ρεαλιστικούς χαρακτήρες.

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Χμ, δεν νομίζω πως έχω κάποιο γούρι με την έννοια της τύχης. Ωστόσο φοράω πάντα στο χέρι μου ένα κομποσκοίνι που ήταν του παππού μου.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Έχω μια φιλοσοφία που την πιστεύω και την λέω συχνά όταν κάτι που θέλω δεν πραγματοποιείται: “Αν δεν γίνει, σημαίνει πως δεν ήταν για να γίνει.”

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

Αν και η πρώτη μου σκέψη είναι να σου πω “όλες οι ταινίες της Αλίκης”, θα κρατηθώ. Θα πω την “Ερωτική Συμφωνία” με την Τζένη Καρέζη. Ο παππούς μου ήταν επιστάτης στο σπίτι που γυρίστηκε η ταινία και έπαιξε κομπάρσος σε μια σκηνή. Όποτε παιζόταν η ταινία στην τηλεόραση λέγαμε: η ταινία που παίζει ο παππούς! Έτσι λοιπόν την έχω δει αμέτρητες φορές και είμαι συναισθηματικά δεμένος με αυτήν.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Δεν πιστεύω πολύ στις συμβουλές. Θα έλεγα απλώς: Κάνε πάντα αυτό που σου λέει η καρδιά και το ένστικτο σου, ακόμα κι αν κάνεις λάθη, ακόμα κι αν αποτύχεις. Ό,τι κι αν συμβεί, στο τέλος θα βγεις κερδισμένος.

Απόφοιτος της δραματικής σχολής ΘΕΜΕΛΙΟ του Ν. Βασταρδή. Έχει σταθερές συνεργασίες με το θέατρο “Περίακτοι” (σκην. Σπ. Κολιαβασίλη) καθώς και με την ομάδα “splish-splash” (σκην. Johnny O.) η οποία ειδικεύεται στο βωβό-σωματικό θέατρο.

Επίσης συνεργάστηκε με τις “Μαγικές Σβούρες” του Δ. Αδάμη στις παραστάσεις: Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Πινόκιο, Αυγερινός και Πούλια, Νιλς Χόλγκερσον.

Ακόμα, συμμετείχε στην παράσταση του Δηπεθε Κοζάνης, το Πορφυρό Νησί, σε σκην. Μ. Βαρδάκα.

Τέλος, έλαβε μέρος στις τηλεοπτικές σειρές: Άγρια παιδιά (MEGA), Μαύρα μεσάνυχτα (MEGA), Ο πόλεμος των άστρων (ANT1), κ.ά.
Απο το 2009 μέχρι και σήμερα εργάζεται παράλληλα ως εμψυχωτής θεατρικού παιχνιδιού σε σχολεία και θεατρικά εργαστήρια.

Επίσης συνεργάζεται με το Κέντρο Γνωσιακού Συμπεριφορικού Δράματος της Δρ. Χάρις Καρνέζη στα πλαίσια των συνεδριών αλλά και σε άλλες δράσεις όπως τα διαδραστικά παραμύθια στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)