Μα τι να πρωτοθυμηθώ! Το κλάμα της μάνας μου για το στραπατσαρισμένο καλούπι μου, το θυμό του πατέρα μου για το ρεζιλίκι που τον χρέωσα ή τη μουριά, την τελευταία μουριά στον περιβάλλοντα χώρο του σχολείου, εκείνη δίπλα στα βάτα που κούρνιαζα και έκλαιγα γιατί κανείς δε με έπαιζε, γιατί κανείς δε με φώναζε με το ονομά μου, γιατί για όλους ήμουν η κουτσή.
«Την έχει σημαδέψει ο Θεός για να μας προστατέψει» έλεγε η κυρά Μαρίκα κάθε φορά που πέρναγα μπροστά από το γραφείο των δασκάλων και εκείνη τους καθάριζε το χώρο ή τους έφτιαχνε καφέ, όσο και αν η γλυκιά μου δασκάλα η Σία την παρακαλούσε να σταματήσει να με πληγώνει και να με ξεχωρίζει από τ’ άλλα παιδιά, με τα όσα έλεγε!
Κανένας συμμαθητής μου δεν ήθελε να με κάνει παρέα, κανένας δεν ήθελε να καθίσει δίπλα μου στο θρανίο, μέχρι και η Ευγενία που με το ζόρι η δασκάλα μου την έβαλε τελικά δίπλα μου, με ανάγκασε να ζητήσω αλλαγή θέσης, καθώς με είχε ταράξει στις τσιμπιές, τις κλωτσιές και τα καρφώματα στον πισινό μου, από την παραμάνα που η μάνα της, της την είχε βάλει για να κρατάει την ποδιά της που για καιρό ήταν δίχως το τελευταίο κουμπί…
Διαβάστε όλο το άρθρο στη http://kaftigrafida.blogspot.com/2012/05/blog-post_04.html
(Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΡΝΗΣ, μέσα από ένα μισοκατεστραμμένο ημερολόγιο)
