Αυτό ήταν για μένα η Ευτυχία,
ένας άγγελος!
Με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή
που με γνώρισε, με λάτρεψε όσο τίποτε άλλο στη ζωή της, όπως η ίδια έλεγε και
εγώ… μέχρι να γίνει το «μοιραίο», την είχα σα Θεό μου.
Αυτή ήταν η οικογένειά μου, μετά
το θάνατο της γιαγιάς μου. Αυτή η φίλη μου, ο δάσκαλός μου. Αυτή μου έδινε
δύναμη καθημερινά, αυτή με επέβαλε σε όλους με το δυνατό της χάρισμα, τον τσαμπουκά!
Όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωί της
Δευτέρας που όλοι μαζί μπήκαμε, ως γυμνασιόπαιδα
πια, στην νέα μας αίθουσα.
Αν και από το προαύλιο είχαν
σχηματιστεί τα ζευγαράκια των θρανίων, αν και όλοι ήθελαν να καθίσουν με τον
ποιο ή ποια φανταχτερή, εκείνη, όταν με είδε μόνη μου στο τελευταίο θρανίο,
ήρθε με πήρε από το χέρι και σχεδόν τραβώντας με έβαλε στο πρώτο θρανίο, δίπλα
της.
Κανά δυο είχαν την πρόθεση να
στρογγυλοκαθίσουν, βλέπεις ήταν η κόρη του διευθυντή της τράπεζας στο διπλανό
κεφαλοχώρι, ξίνισαν όταν με είδαν μαζί της και έφυγαν μες τα μουρμουρητά.
Από εκείνη τη μέρα, δεν έφυγε
λεπτό από κοντά μου. Μαζί διαβάζαμε, μαζί τρώγαμε το πρωινό, μαζί παίζαμε, μαζί
πειράζαμε του υπόλοιπους και μαζί της εγώ, άρχισα να πιστεύω πιο πολύ στο εαυτό
μου...
…όλο το άρθρο στο http://kaftigrafida.blogspot.com/
