Κουβέντα στην «αυλή», με τους ηθοποιούς Δήμητρα Μπουρνελέ & Πάνο Τσαλιγόπουλο

Δύο άνθρωποι που αγαπάνε αυτό που κάνουν και...

ξέρουν να το υποστηρίζουν πάνω απ’ όλα πρώτα ως «πρόσωπα» & μετά ως καλλιτέχνες, ήρθαν στην αυλή μας για να μας χαρίσουν όλα εκείνα τα ωραία, που κουβαλάνε στην ψυχή τους και τα φανερώνουν πάνω στο «σανίδι»…

Ποια γεύση, σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Δήμητρα: Η γεύση της ανεμελιάς...

Πάνος: Δεν μου λείπει κάποια γεύση, θυμάμαι όμως με νοσταλγία (και ολίγη από φρίκη) τις φέτες ψωμιού με βούτυρο και ζάχαρη που μου ετοίμαζε η γιαγιά μου. Γενικά δεν είμαι του “παρελθόντος”, αν και, πού και πού, όταν κατά τύχη συναντήσω μια μυρωδιά ή μια γεύση από τα παιδικά μου χρόνια ξαναγυρίζω αμέσως σε εκείνη την εποχή.

Ο «θεατρίνος» στην οικογένεια, ποιος ήταν;

Δήμητρα: Θέλει και ερώτημα; Από πολύ μικρή ηλικία ''μετέτρεπα'' το σαλόνι, την αυλή, το δρόμο, το προαύλιο του σχολείου σε σκηνή και έδινα τις δικές μου μικρές ''παραστάσεις''...

Πάνος: Και το ρωτάτε; Εγώ! Σε μια οικογένεια μάλιστα που δεν είχε μεγάλη σχέση με το θέατρο, ξεχώριζα από χιλιόμετρα. Όλα αυτά βέβαια μέχρι που γεννήθηκε η ανιψιά μου. Τώρα έχει αυτή τα σκήπτρα και εγώ την καμαρώνω ως περήφανος νονός και θείος.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Δήμητρα: Το ένστικτό μου. Ήταν σαν να με έσπρωχναν όλα προς αυτή την κατεύθυνση. Ήμουν πάντα περίεργη να ανακαλύψω τον εαυτό μου αλλά και τον κόσμο.

Πάνος: Δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση. Νομίζω ότι ήθελα να ξεφύγω από τον εαυτό μου, να ανακαλύψω τον εαυτό μου, και να διασκεδάσω την ανία μου - όλα αυτά μαζί και χώρια το καθένα. Ε, όταν το παιχνίδι αυτό συνοδεύτηκε από χειροκρότημα, ήρθε κι έδεσε η “συνταγή”!

Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση;

Δήμητρα: Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, ο σκηνοθέτης μας ο οποίος εκτός από ένας αξιόλογος και ευφυής καλλιτέχνης είναι και ένας γενναιόδωρος δάσκαλος, το είδος του έργου καθώς δεν έχω καταπιαστεί ξανά με αστυνομικό θρίλερ και φυσικά οι υπέροχοι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι!

Πάνος: Είχα συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Βαλεντίνο Τσίλογλου και τη Λούλα Τριανταφύλλου, οπότε όταν μου έγινε η πρόταση να συνεργαστούμε ξανά ήταν με μεγάλη χαρά που είπα το “ναι”. Ενθουσιάστηκα μόλις έπιασα στα χέρια μου το κείμενο και άρχισα να ανακαλύπτω το ρόλο μου, του Άνταμ Ντε Λούκα, ενός ρόλου που δεν έμοιαζε με κανέναν από τους προηγούμενους που είχα κάνει. Επιπλέον, τα αστυνομικό είναι από τα αγαπημένα μου είδη.

Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;

Δήμητρα: Αρχικά ανθρώπους με το ίδιο όραμα. Ανθρώπους που η «αποστολή» τους είναι ένας καλύτερος κόσμος για όλους. Έπειτα, συστατικά όπως η αγάπη, η συλλογική προσπάθεια, η συνέπεια, ο σεβασμός στην ατομικότητα, η πειθαρχία, η εργατικότητα συνθέτουν ένα μαγευτικό αποτέλεσμα.

Πάνος: Έναν δεμένο και κεφάτο θίασο, ένα καλό κείμενο, μια έξυπνη σκηνοθεσία και ένα καλό κοινό - γιατί η μαγεία του θεάτρου βρίσκεται στην ανταλλαγή “ενέργειας” μεταξύ κοινού και ηθοποιού.

Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σας μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Δήμητρα: Η δουλειά αυτή έκρυβε πάντα μια αβεβαιότητα μέσα της, ανεξαρτήτως κρίσης. Και θα συνεχίσει να υπάρχει. Είναι γνωστό όμως, ότι σε τέτοιες περιόδους ανθίζει η καλλιτεχνική δημιουργία! Άρα το μέλλον φαντάζει δημιουργικά αβέβαιο!

Πάνος: Η κρίση είναι μια μόνιμη κατάσταση, και μάλιστα με αρκετό παρελθόν πίσω της. Το μέλλον της δουλειάς μου το φαντάζομαι μετά από την κρίση, με ανθρώπους που έχουν “ψηθεί” μέσα στην κρίση, με νέες ιδέες, νέα θέματα και νέες προτάσεις που θα έχουν προκύψει από τα δύσκολα χρόνια. Ένα θέατρο πιο ουσιαστικό, πιο δυνατό, λιγότερο επιπόλαιο και επιφανειακό.

Η τηλεόραση βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού ή τον φθείρει άμεσα;

Δήμητρα: Σαφώς βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού. Τώρα, το πώς ο ηθοποιός θα χρησιμοποιήσει τη δύναμη που θα του δοθεί μέσω της προβολής εξαρτάται μόνο από την προσωπικότητα και το ήθος του.

Πάνος: Και τα δύο. Μπορεί να αναδείξει έναν ηθοποιό και να του ανοίξει πολλές πόρτες, αλλά μπορεί επίσης να τον περιορίσει, να τον “κάψει”. Είναι θέμα επιλογών και ισορροπιών, αλλά δυστυχώς για τον ηθοποιό, είναι επίσης και θέμα τύχης ή συγκυριών.

Την Ελλάδα με ποια ταινία θα την ταυτίζατε;

Δήμητρα: ''Η θάλασσα μέσα μου''

Πάνος: Δεν μπορώ να φανταστώ κάποια ταινία που να αντιπροσωπεύει όλες τις αντιφάσεις που περιέχονται στην Ελλάδα, ή τα συναισθήματα που η Ελλάδα μου προκαλεί.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας έχει περιορίσει τις εξόδους του στο θέατρο;

Δήμητρα: Τα πραγματικά οφέλη που μπορεί να σου δώσει μια καλή θεατρική παράσταση, έχουν επισκιαστεί από άλλες μορφές διασκέδασης, οι οποίες προσφέρουν παροδική ευχαρίστηση. Για αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η σχεδόν ανύπαρκτη Παιδεία.

Πάνος: Εγώ προσωπικά δεν το έχω βιώσει αυτό που επισημαίνετε. Ξεκίνησα το 2012 που η κρίση ήταν ήδη ένα δεδομένο. Ίσως μάλιστα να έλεγα ότι τον τελευταίο χρόνο, με τη δική μου προσωπική εμπειρία, βλέπω μια άνοδο στον αριθμό των ανθρώπων που επισκέπτονται το θέατρο.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;

Δήμητρα: Την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Εκτός από την αρτιότητα του κειμένου, είναι ένα έργο που υπογραμμίζει τη σημασία της οικογένειας για τους Έλληνες.

Πάνος: Την Αντιγόνη του Σοφοκλή, γιατί για μένα αντιπροσωπεύει τη χρυσή τομή μεταξύ των άλλων δύο τραγικών, του Αισχύλου και του Ευριπίδη, και είναι ένα αγαπημένο έργο.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;

Δήμητρα: Υπάρχουν τόσοι πολλοί εξαιρετικοί συγγραφείς τόσο Έλληνες όσο και ξένοι που είναι αδύνατον να καταφέρω να επιλέξω μόνο έναν!

Πάνος: Έχω μια αγάπη στους Λουίτζι Πιραντέλλο, Όσκαρ Ουάιλντ, Τζο Όρτον, Έντουαρτντ Άλμπι, Νιλ Σάιμον. Γενικά προτιμώ συγγραφείς που δεν παίρνουν τον εαυτό τους και το έργο τους πολύ στα σοβαρά, αλλά μπορούν να μιλήσουν για τις βαθύτερες αλήθειες με τρόπο έξυπνο, παιγνιώδη, ή ανατρεπτικό.

Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε ή ποιο ρόλο έχετε παίξει και σας είχε «κερδίσει»;

Δήμητρα: Με ιντριγκάρει πολύ ο ρόλος της Λαίδης Μάκβεθ, του Σαίξπηρ.

Πάνος: Θυμάμαι στη σχολή που δουλεύαμε πάνω στους Πέρσες του Αισχύλου, και δοκίμασα τον μονόλογο του φαντάσματος του Δαρείου. Δεν είναι ένας ρόλος που θα μου έδινα ποτέ, ούτε έχω τις προδιαγραφές για αυτόν τον ρόλο, ωστόσο ένιωσα λέγοντας τα λόγια του να χάνομαι στο φόντο και να βγαίνει στο προσκήνιο ο ρόλος, σα να σταμάτησε ο χρόνος και ταυτόχρονα να γύρισε πίσω στα χρόνια του Αισχύλου, μια εμπειρία μεταφυσική. Ούτε κατάλαβα πώς έγινε, ούτε μπόρεσα ποτέ να το επαναλάβω, αλλά ακόμα με στοιχειώνει.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Δήμητρα: Αγαπημένο αντικείμενο δεν έχω. Πριν όμως από κάποια σημαντική συνάντηση ή πριν την παράσταση, παίρνω πάντα τηλέφωνο τη μητέρα μου... Μάλλον αυτή είναι το γούρι μου!

Πάνος: Δεν έχω ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Σε κάθε παράσταση βρίσκω ένα αντικείμενο του ρόλου μου και το αναγορεύω σε “γούρι”. Στο “Ύποπτη για τον Φόνο μου” για παράδειγμα είναι το δαχτυλίδι chevalier που κληρονόμησα από τον Άνταμ Ντε Λούκα τον πρεσβύτερο.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Δήμητρα: ''Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος''. Από ποίημα της Κατερίνας Γώγου.

Πάνος: Όχι ακριβώς ατάκα, είναι το χορικό για τον έρωτα από την “Αντιγόνη”:

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις,

ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις,

φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς·

καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεῖς

οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων. ὁ δ᾽ ἔχων μέμηνεν.

σὺ καὶ δικαίων ἀδίκους φρένας παρασπᾷς ἐπὶ λώβᾳ

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

Δήμητρα: Υπάρχουν πολλές αξιόλογες ελληνικές ταινίες. Μια από τις αγαπημένες μου είναι ''Ο Βασιλιάς'' του Νίκου Γραμματικού.

Πάνος: Δεν έχω μια μόνο, θα έλεγα όμως ότι μπορώ να βλέπω και να ξαναβλέπω τις περισσότερες ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη και της Ρένας Βλαχοπούλου. Από τις πιο πρόσφατες ταινίες έχω εντυπωσιαστεί από τον “Κυνόδοντα” του Λάνθιμου, τη “Στρέλλα” του Κούτρα, τους “Αισθηματίες” του Νίκου Τριανταφυλλίδη, το “15Αύγουστος” του Γιάνναρη, το “Σπιρτόκουτο” του Οικονομίδη, το “Suntan” του Παπαδημητρόπουλου, και πολλές από τις ταινίες μικρού μήκους του Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Δήμητρα: ''Άλλοι κλείστηκαν σε κλουβιά και άλλοι έβγαλαν φτερά. Εσύ τι θα κάνεις...;''

Πάνος: Να αφήνει λίγα λεπτά κάθε μέρα για ενδοσκόπηση. Επίσης, ότι ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα πει ο κόσμος, οπότε ας μην ασχολούμαστε τόσο μ’ αυτό.

Η Δήμητρα Μπουρνελέ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.

Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής ''Πράξη Επτά''.

Έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις: ''Η φιλοσοφία στο Μπουντουάρ'' (σκην. Γ. Παπαθεοδώρου), ''Βάκχες'' (σκην. Λ. Τσιριγκούλης), ''Το μετά'' (σκην. Μ. Αντωνίου), ''Ύποπτη για τον φόνο μου'' (σκην. Β. Τσίλογλου).

Επίσης έχει συμμετάσχει στο ντοκιμαντέρ ''Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής'' του Δ. Κουτσιαμπασάκου και στη σειρά του Δημήτρη Αρβανίτη στο Mega ''Δικαίωση''.

Έχει σκηνοθετήσει τη ''Ρώσικη Ρουλέτα'' της Ε. Κυδωνάκη στο πλαίσια του Off Off Festival του θεάτρου επί Κολωνώ.

Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή θεατρικών κειμένων, το τραγούδι και το σύγχρονο χορό. 

Ο Πάνος Τσαλιγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε οικονομικά, marketing και διοίκηση επιχειρήσεων (ΟΠΑ, University of Bradford) με τα οποία και ασχολήθηκε πριν τον κερδίσει -σε ανύποπτο χρόνο- η τέχνη της υποκριτικής.

Είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ίασμος. Πρώτη του εμφάνιση επαγγελματικά στο θέατρο το 2011, με το "Desperados" του Γιώργου Ηλιόπουλου στο θέατρο Αμιράλ.

Έκτοτε έχει παίξει σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις για ενήλικες αλλά και για παιδιά, μεταξύ των οποίων τις "Ύποπτη Για το Φόνο Μου" (σκην. Βαλ. Τσίλογλου), "Έγκλημα Στο Ντράφι" (σκην. Π. Μπουκουβάλα), "Φορτουνάτος" (σκην. Γ. Παπαευσταθίου), "Ψευτοϋπηρέτρια" (σκην. Ζ. Ρόχας), "Ανεμοδαρμένα Ύψη" (σκην. Δ. Παναρετάκης), "Angst" (γερμανόφωνη, σκην. M. Scharnhorst).

Έχει λάβει μέρος σε μεταγλωττίσεις για το Open Studio και σε ταινίες μικρού μήκους "Eveline" (αγγλόφωνη, σκην. Γ. Παπαδάκης), "Όλα Μαζί Μόνο Μαζί" (σκην. Γ. Μαντζουράτος).

Συμμετείχε στην τελετή Αφής Ολυμπιακής Φλόγας για το Λονδίνο 2012 (χορ. Α.Ιγνατίου).

Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά