Διαβάζοντας την
ιστορία αυτή ο οποιοσδήποτε, λογικά...
θ’ αναρωτηθεί που σταματά η αλήθεια και
που ξεκινά η συγγραφική μυθοπλασία… λογικά.
Λογικά ωστόσο ούτε
εγώ η ίδια δεν μπορώ να απαντήσω επ’ ακριβώς μια κι όλα όσα έπλασαν το βιβλίο
τούτο, βγαλμένα, στην αρχική τους μορφή, απ’ το στόμα της αγαπημένης μου
γιαγιάς, τα πήρε και τα βύζαξε η ψυχή μου στα πρώτα της κλάματα, χαλκεύτηκε απ’
αυτά, τη συνόδευσαν στα πρώτα της βήματα και την άντρωσαν στα πρώτα της
παλέματα… κοντολογίς υπήρχαν σαν από πάντα μέσα μου… δεν μεγάλωσα απλώς μαζί
τους, νιώθω σαν να γεννήθηκα μαζί τους.
Οπότε, ακούγοντας ξανά και ξανά την ιστορία αυτή σαν παιδί, από ένα σημείο κι έπειτα μπερδεύτηκα ως κι εγώ η ίδια, τόσο που δεν κατάφερα ποτέ να διαχωρίσω αν τα γεγονότα που περιγράφω τα γεννούσε το μυαλό μου γράφοντας ή ανάβλυζαν από μέσα μου ωσάν μια πραγματικότητα που υπήρξε μεν άσχετα αν εγώ ποτέ δεν τη βίωσα."
Οπότε, ακούγοντας ξανά και ξανά την ιστορία αυτή σαν παιδί, από ένα σημείο κι έπειτα μπερδεύτηκα ως κι εγώ η ίδια, τόσο που δεν κατάφερα ποτέ να διαχωρίσω αν τα γεγονότα που περιγράφω τα γεννούσε το μυαλό μου γράφοντας ή ανάβλυζαν από μέσα μου ωσάν μια πραγματικότητα που υπήρξε μεν άσχετα αν εγώ ποτέ δεν τη βίωσα."
Και ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου που χαρακτηρίζει πλήρως την ποιότητα της γραφής της Ρίκης Ματαλλιωτάκη:
«Στο όνομα του ενός και μοναδικού Θεού, του Θεού της αγάπης, παντρεύεται η Μαρία τον Ροδάμανθο κι ο Ροδάμανθος τη Μαρία» είπε τρεις φορές και μετά έβγαλε απ’ το δάχτυλο του το χοντρό δαχτυλίδι με τη ρουμπινί πέτρα που φορούσε και σταυρώνοντας το πέρασε στον παράμεσο της Μαρούλας «από αυτή τη στιγμή είσαι γυναίκα μου… γυναίκα μου κανονική» είπε, την έσυρε κάτω από τον εκατοχρονίτη πλάτανο κι έγινε η γης η νυφική παστάδα τους κι ο ουρανός το κλινοσκέπασμα τους…"
