«Η κουβέντα έπρεπε να
τελειώσει βίαια…», με...
αυτή την πρόταση θα ήθελα να ξεκινήσω ώστε να πω δυο
λόγια γι’ αυτό το βιβλίο, που πραγματικά με γύρισε χρόνια πίσω… όταν οι
λεπτομέρειες και οι στιγμές είχαν την αξία τους.
Δίχως να υπερβάλω, η
Άννα Ασπραδάκη μέσα από αυτές τις δύο σπονδυλωτές ιστορίες που τις ενώνει η
μοίρα, καταφέρνει να κερδίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να τον φέρει
αντιμέτωπο με την αλήθεια…
Μια αλήθεια που
πολλές φορές αποζητάμε αλλά δύσκολα βρίσκουμε. Την αλήθεια της καρδιάς, της
ψυχής, την αλήθεια που αν έχουμε την δύναμη να την δεχτούμε μας οδηγεί σε
μοναδικά μονοπάτια ευτυχίας και αφοσίωσης.
Η συγγραφέας,
θέλοντας σίγουρα να δώσει το κάτι παραπάνω στον αναγνώστη, διεισδύει αρκετά
στον ψυχισμό των ηρώων της και τους αφήνει γυμνούς απέναντι σ’ αυτόν, για να
τους αγκαλιάσει και να πορευτεί μαζί τους, με τις όποιες διαφωνίες ή
αντιφάσεις, στο ρου της ιστορίας…
Τίποτα δεν είναι πλέον
εύκολο, τίποτα δεν ήταν όπως χθες… μετά από μια κακοποίηση, μετά από έναν
βιασμό και εξευτελισμό.
Οι εναλλαγές αρκετές,
η ταχύτητα του χρόνου μέσα σε επιτρεπτά όρια, οι ρόλοι αληθινοί και οικείοι, μα
εκεί που πραγματικά χαμογελάς από ικανοποίηση, είναι όταν διαβάζοντας τις
σελίδες νιώθεις την ιστορία να σ’ αγγίζει και να σε παρασύρει… σε κάτι που ανά
πάσα στιγμή μπορεί να γίνει το «απρόοπτο»!
Ο πόνος συμφιλιώνεται
με την αγάπη, το ψέμα κλονίζεται και υποκύπτει στα θέλω της αλήθειας και όταν
όλα αρχίζουν να κυλούν «ομαλά», η συγγραφέας τα ανατρέπει όλα και με την πένα
της μας οδηγεί εκεί που λίγοι έχουν το ψυχικό σθένος να μπουν και να κοιτάξουν
κατάματα την αλήθεια.
Οι ψυχές, σίγουρα δεν
πάνε στον παράδεισο. Κρύβονται μέσα όμως στη «θέρμη» του κόκκινου παλτό…
Παύλος Ανδριάς
Συγγραφέας – Δημοσιογράφος
www.aylogyros news.gr
