Γεννηθήκαμε σε έναν πανέμορφο δρόμο...
Σε μια πεδιάδα μακριά
από σπίτια και φασαρία. Στο τέρμα αυτού του δρόμου βρισκόταν το σπίτι του κυρ
Σταύρου, του «μπαμπά» μας. Άνθρωπος αυτός, δέντρα εμείς.
Εγώ δεν έμοιαζα με τα υπόλοιπα δέντρα. Εκείνα είχαν ρίξει
περισσότερο μπόι από μένα και καμάρωναν με τον ψιλόλιγνο κορμό τους, ενώ ο
δικός μου κορμός παρέμενε κοντός με τα κλαδιά μου να καλύπτουν ένα μεγάλο
κομμάτι του δρόμου.
Μια μέρα ο μπαμπάς με πλησίασε και μου είπε: – Πώς
μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου; Δηλαδή, είχα φυτρώσει
κατά λάθος εδώ; Ο μπαμπάς μου, άραγε, μ’ αγαπούσε;
Μια ιστορία για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή του άλλου!
