Στο
βιβλίο, οι επιμέρους αυτόνομες ιστορίες...
διαφόρων προσώπων αναπτύσσονται
ασύμμετρα, συμπλέκονται μεταξύ τους και ολοκληρώνονται με τη βοήθεια της
αφήγησης. Η μια ιστορία συμπληρώνει την άλλη και όλες μαζί οργανώνουν ένα
ιστορικό μωσαϊκό, ένα πολυφωνικό σύνολο, μέσα από τη ματιά μιας ζωντανής
κοινωνικής συνείδησης.
Μιας
άγρυπνης συνείδησης, η οποία με διάφορα πρόσωπο και προσωπεία κινείται σαν
εκκρεμές ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα, την ιστορικότητα και
την πολυπολιτισμικότητα, αγκαλιάζει το παρόν και το παρελθόν και αναδεικνύει
την κρίση της ελληνικής κοινωνίας.
