...με τη «φωνή»
& την υπογραφή της Άννας
Στην
καρδιά της είχε ξεσπάσει άγρια φουρτούνα. Το μυαλό της...
το στριφογύριζε μια
θεόρατη δίνη.
Οι
άνθρωποι, βλέπεις, πολλές φορές προκειμένου να επιβιώσουν και ν’ αντέξουν τα
μεγάλα τους μυστικά, λένε τα μεγαλύτερα ψέματα ή απλώς κρύβουν τις μεγάλες
αλήθειες. Όχι μόνο από τους άλλους αλλά κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Καταφέρνουν
να ξεγελάσουν για κάποιο διάστημα τις κρυμμένες αυτές αλήθειες τους, να τις
καταχωνιάσουν βαθειά μέσα τους, παριστάνοντας ότι θα είναι έτσι για πάντα.
Ξορκίζουν
τα ψέματά τους και αποφασίζουν να τα αντιμετωπίσουν, όταν νοιώσουν αρκετά
δυνατοί ώστε να τα κοιτάξουν κατάματα. Αν δεν το κάνουν, τότε αυτές οι αλήθειες
τους ακολουθούν σιωπηλά, μέχρι τη στιγμή που ξυπνάνε σαν ηφαίστειο και καίνε με
την λάβα τους τα ψέματα και τα μυστικά.
Έτσι
και τώρα, το ’νοιωθε η Ελένη, είχε έλθει η ώρα.
