Της Γεωργίας Λαγού
Η
κορυφαία ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη–Ρουκ μιλά...
στην Γεωργία
Λαγού για τις ανθρώπινες αδυναμίες και την απέθαντη τέχνη, τις λέξεις, που
δίνουν ανάσες, και το γήρας, που την κάνει να μαθαίνει να ζει χωρίς μέλλον.
Μιλά ακόμα για την πολιτική και την απογοήτευσή της από τον Α. Τσίπρα, «αυτό το
περίεργο όν, που δείχνει να κατασκεύασε τον εαυτό του…».
Ο καθένας μας επινοεί κάτι
για να το ζήσει, ύστερα το ωραιοποιεί για να το αποδεχτεί και τελικά το κρύβει
για να το αντέξει. Αυτή η σκέψη με οδήγησε να συναντήσω την Κατερίνα Αγγελάκη
Ρουκ, μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ποιήτριες και μεταφράστριες, που έζησε,
αποδέχτηκε, και τελικά άντεξε τις αδυναμίες της, με μόνο «επείγον» την ίδια τη
ζωή. «Πάντα λέω, και δεν θα πάψω να το επαναλαμβάνω, ότι πλήρωσα ένα ακριβό
εισιτήριο, μπαίνοντας στην ζωή. Προσεβλήθην μικρή από σταφυλόκοκκο, που μου
άφησε κουσούρια, αναπηρία… Εάν είχαν αργήσει οι γονείς μου να με κάνουν έναν
χρόνο, θα είχε ανακαλύψει ο Φλέμινγκ την πενικιλίνη και με μια ένεση θα ήμουν
εντάξει…». Στο σπίτι της, στο κέντρο της Αθήνας, συζητήσαμε για τις συγκυρίες,
τον χρόνο, τον έρωτα, το γήρας, την ποίηση και τις λέξεις αλλά και την
επικαιρότητα, που παρακολουθεί με ενδιαφέρον δημοσιογράφου… (διαβάστε τη
συνέχεια εδώ http://www.lifebook.gr/angelaki-rouk-matheno-na-zo-choris-mellon/)
