«Ερχόμαστε
και φεύγουμε μόνοι…» λένε αρκετοί άνθρωποι συνήθως σε στιγμές ηττοπάθειας, αλλά
αν το καλοσκεφτείς, αυτό δεν ισχύει...
Το
γιατί, μπορούμε να το καταλάβουμε από την πορεία της ζωής μας. Από την ώρα που
γεννιόμαστε, μέχρι την ώρα που αφήνουμε πίσω μας… όσα δημιουργήσαμε.
Γεννιόμαστε
και κάνουμε τα πρώτα μας βήματα με τη βοήθεια των γονιών μας, μαθαίνουμε
γράμματα με τη βοήθεια των δασκάλων μας, αγαπάμε και παντρευόμαστε ή στη
σύγχρονη εποχή, συζούμε με το ταίρι μας, δημιουργούμε μέσα σ’ ένα κοινωνικό
σύνολο, διασκεδάζουμε ανάμεσα σ’ ένα «μπουλούκι» ή συντροφιά με κάτι,
πορευόμαστε και διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας κάτω από συγκεκριμένες
συντεταγμένες και φτάνουμε στην ολοκλήρωση, πάντα συντροφιά με κάποιον… που μας
χειροκροτεί!
Είμαστε
άνθρωποι και έχουμε ανάγκη το χειροκρότημα, το μπράβο των συνανθρώπων μας και
την αναγνώριση, ως «ανταμοιβή», για να πάμε παρακάτω…
Ζούμε
σε μια κοινωνία ανθρώπων γεμάτη δραστηριότητες, ζούμε ανάμεσα σε «σοφά» αλλά
«άτολμα» πιόνια και καλούμαστε καθημερινά να κάνουμε παιχνίδι πάνω στη
σκακιέρα της ζωής για να επιβιώσουμε, αλλά και να δημιουργήσουμε καλύτερες
συνθήκες διαβίωσης.
Επιβάλλεται
να γίνουμε μυρμήγκια ώστε να βάλουμε τις βάσεις της ανάπτυξης και να
σταματήσουμε να λειτουργούμε ως τζιτζίκια, αν θέλουμε κάποια στιγμή ν’
ακούσουμε το μεγάλο χειροκρότημα...
Παύλος Ανδριάς
