Κοινωνικός,
επικοινωνιακός, αλλά και ανυπόμονος, ο Παναγιώτης Δεληγιάννης, συγγραφέας του
μυθιστορήματος τρόμου και μυστηρίου «Ο στόχος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
Λυκόφως, μας λέει ότι...
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Αυτό που μου έχει λείψει πραγματικά, είναι ότι έβλεπα τον
κόσμο αθώο, μέσα από τα παιδικά μου μάτια. Γι’ αυτό, μέσα από τα χόμπι μου,
προσπαθώ να έρθω στη θέση του παιδιού που ήμουν κάποτε.
Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Ο αγαπημένος μου ήρωας, ήταν, είναι και θα είναι ο
Ντόναλντ Ντακ. Ένα αντισυμβατικό παπί, που δεν θαμπώνεται από τα πλούτη και την
ματαιοδοξία του πάμπλουτου θείου του και προσπαθεί καθημερινά να περνάει καλά
με αυτά που έχει. Αν υπήρχαν περισσότεροι Ντόναλντ Ντακ ανάμεσά μας, θα ζούσαμε
σε έναν πιο ανθρώπινο κόσμο.
Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;
Δύσκολη ερώτηση. Η συγχώρεση είναι μία ανώτερη πράξη.
Όλοι μας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις προσπαθούμε να φανούμε ανώτεροι. Όταν
φτάνει όμως η ώρα της συγχώρεσης, μας κατακλύζει ένας μεγάλος εγωισμός. Τι να
πω. Αν δω πραγματική μεταμέλεια συγχωρώ.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Την επικοινωνία. Έρχομαι πολύ κοντά και νιώθω άνετα με
άγνωστους σε εμένα. Θεωρώ πως μέσα από τις καινούριες γνωριμίες, μαθαίνεις πολλά
και μέσα από την διαφορετικότητα του καθενός εξελίσσεσαι σαν άτομο.
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Σίγουρα η ανυπομονησία. Έχω κάνει πολλά λάθη και συνεχίζω
ακόμη και σήμερα να κάνω, λόγω αυτού του ελαττώματος. Τι να κάνουμε. Γίνομαι
εύκολα ενθουσιώδης για τα πάντα γύρω μου.
Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την
καλοπιάσετε;
Θα κόπιαζα όσο πιο πολύ μπορούσα για να αντιστρέψω την
κατάσταση. Δεν αφήνομαι στην μοίρα. Μέσα από τους κόπους και τις προσπάθειες
μου προσπαθώ για το καλύτερο. Αν ήταν κάτι μη αντιστρέψιμο, παραδείγματος χάριν
αρρώστια, θα έπεφτα σε κατάθλιψη.
Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;
Με απλούς τρόπους. Η αγάπη είναι ό,τι πιο σημαντικό στον
κόσμο που ζούμε και πρέπει να εκφράζεται με οποιοδήποτε τρόπο καθημερινά. Και
όταν λέμε αγάπη δεν εννοούμε μόνο προς τους ανθρώπους. Προς τα ζώα, τη φύση, τη
ζωή.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Υπάρχει στις ίδιες ποσότητες με την απαισιοδοξία.
Αισιοδοξούμε στον μικρόκοσμό μας, για να έρθει η πραγματικότητα και να μας
χτυπήσει κατάμουτρα με μεγάλες δόσεις απαισιοδοξίας και μιζέριας.
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Γράφω, γράφω, γράφω. Και όταν δεν γράφω ασχολούμαι με την
υπέροχη οικογένεια μου.
Τι δεν θα θέλατε να σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της
ψυχή σας;
Την ελπίδα για μία πιο ανθρώπινη κοινωνία. Η ανθρωπιά
είναι αυτό που λείπει στις μέρες μας και κάποτε θα το καταλάβουμε.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;
Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις μία. Θα έλεγα την ταινία
«Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι», με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, αλλά στο μυαλό μου
υπάρχουν τουλάχιστον είκοσι με τριάντα ακόμη.
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν έχω ένα συγκεκριμένο αγαπημένο αντικείμενο. Έχω
πολλά. Τα βιβλία μου ,τα επιτραπέζια μου και τα κόμιξ μου. Δεν έχω κάποιο
γούρι.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Έχει ειπωθεί από γνωστό πολιτικό: Μαζί τα φάγαμε. Το
σχόλιό μου: Εγώ μάλλον έλειπα από το τραπέζι εκείνον τον καιρό.
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που
βιώνουμε;
Δυσοίωνο. Τα ΜΜΕ έχουν την τάση να φιμώνουν τον
πραγματικό λόγο και να μας επιβάλλουν αυτό που θέλει η ανήλεη ολιγαρχία. Οι
ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι παλεύουν με νύχια και με δόντια, αλλά δυστυχώς τους
καταπίνει το ίδιο το σύστημα.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Και ιστορικά να το δούμε, πάντα υπήρχε μία τοποθέτηση
ορίων από την εξουσία προς τις τέχνες, λόγω φόβου. Οι τέχνες είναι το απόλυτο
μέσο εξωτερίκευσης και δημιουργίας. Ενοχλούν την εξουσία, η οποία με πόλεμο
προσπαθεί να τις επισκιάσει. Ποιος θέλει στην εποχή μας τις τέχνες, όταν όλα
γίνονται για το χρήμα και την εξουσία;
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει
την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Ο μέσος Έλληνας
κοπιάζει καθημερινά και προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις δύσκολες καταστάσεις που
βιώνει.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε
εφαρμογή;
εφαρμογή;
Δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους.
Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;
Την ματαιοδοξία τους και τον εγωισμό τους.
Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να
είστε;
Σίγουρα σκύλος. Ότι πιο αγνό υπάρχει σε αυτή την γη.
Πιστεύετε στα όνειρα;
Δεν πιστεύω στις επεξηγήσεις των ονείρων. Βλέπω πολλά
όνειρα και δεν έχω μπει στην διαδικασία να τα αναλύσω για κρυφά μηνύματα. Αν δω
αριθμούς τζόκερ, τους παίξω και κερδίσω, μπορείτε να μου ξανακάνετε την
ερώτηση.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να αγαπάει και να σέβεται το περιβάλλον, τα ζώα και τους
συνανθρώπους του.
Ο Παναγιώτης
Δεληγιάννης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1982 στην Αθήνα και ζει στην Βαρυμπόμπη.
Είναι λάτρης της σκηνής του τρόμου και του φανταστικού από τότε που θυμάται τον
εαυτό του. Έτσι αποφάσισε να αφήσει και το δικό του στίγμα σε αυτόν τον τομέα
που αγαπάει τόσο πολύ.
Ο Στόχος (Ημερολόγιο)
είναι το πρώτο μέρος της ιστορίας του που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια των
περιπάτων του στα δύσβατα μονοπάτια της Πάρνηθας.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ &
τον Παύλο Ανδριά)
