«Τελευταία φορά»… στην προθήκη της αυλής μας!!!

...με τη «φωνή» & την υπογραφή του Κώστα

Λίγο μετά από την συγγραφή του πρώτου βιβλίου, και μέσα μου ένοιωθα  έναν άσβεστο πόθο για να συνεχίσω εκείνο που μόλις είχα ξεκινήσει. Οι λέξεις έβγαιναν δίχως κόπο και το δεύτερο μυθιστόρημα έκανε τα…

σεργιάνια του πάνω στα χαρτιά μου.  

«Τελευταία φορά» είναι ο τίτλος του και δεν σας κρύβω ότι δεν ήθελα να ήταν εκείνη η τελευταία φορά για αυτήν την όμορφη σχέση. Και δεν ήταν…

Αυτό το μυθιστόρημα πιστεύω ότι μου δίδαξε, κατ’  αρχήν σε μένα, κάτι που ενδεχομένως να είχα αφήσει  ξεχασμένο σε μια άκρη του μυαλού μου. Πως παρά τα τερτίπια που κάνει η ζωή σε όλους μας δεν ξεχνά, πάντα δηλώνει παρούσα στην απόδοση της δικαιοσύνης όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Από την άλλη πλευρά όμως, μόνο μια φορά η ζωή κρατάει στόμα και μάτια ερμητικά κλειστά σ’ αυτό που έχει ορίσει η ίδια στον καθένα από εμάς ως πεπρωμένο. Και για τελευταία…