Η Μαίρη Κωνσταντούρου απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Η Μαίρη τόλμησε και ήρθε στην αυλή μας συντροφιά με τον εραστή της, τη λογοτεχνία όπως η ίδια την αποκαλεί για να μας μάθει να ξεχωρίζουμε την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους…

  

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Η άγνοια εκείνη που με έκανε να αντιμετωπίζω τις ουτοπίες σαν… όνειρα.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος, αλλά και ο φουκαράς ο βάτραχος που κατάφερε με τους τρόπους του να ξαναγίνει πρίγκιπας.

Τι είναι για εσάς οι φίλοι;

Ένα από τα πολυτιμότερα δώρα της ζωής μας. Απαραίτητοι και αναντικατάστατοι συνοδοιπόροι σε τούτο το ταξίδι μας.

Τι θέση νομίζετε ότι έχετε σήμερα μέσα στην κοινωνία;

Box-to-box.
Ο «γείτονάς» σας, πιστεύεται ότι σας λέει αλήθειες ή σας ειρωνεύεται;

Δε δίνω σημασία ιδιαίτερη στα λόγια της γειτονιάς εκτός κι αν κάποιος τυγχάνει να συμπεριλαμβάνεται στους φίλους μου.

Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;

Κάτω από προϋποθέσεις, ναι. Αν, ας πούμε, δεν το έκανε σκόπιμα ή αν συνειδητοποίησε και μετάνιωσε για την πράξη του.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Το χιούμορ μου ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.

Τι είναι για εσάς η δυστυχία;

Για μένα προσωπικά δυστυχία είναι να ζω κοντά σε ανθρώπους που είναι δικαιολογημένα δυστυχισμένοι και δεν μπορώ να τους βοηθήσω ή αδικαιολόγητα μίζεροι χωρίς καμία διάθεση να αλλάξουν.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Κατά την άποψη των δικών μου, η ευπιστία και η ανεκτικότητά μου. Κατά τη δική μου άποψη, η αφηρημάδα μου –σύμφωνα με τους γιατρούς, αδυναμία συγκέντρωσης.

Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;

Θα τη χτυπούσα στον ώμο και θα την προκαλούσα σε μονομαχία.

Τι είναι για εσάς η ευτυχία;

Ευτυχία είναι όλες αυτές οι μικροχαρές που διανθίζουν την καθημερινότητά μας και που συνήθως περνούν απαρατήρητες, σαν κάτι το δεδομένο.

Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;

Με τρυφερά λόγια, με παρορμητικές πράξεις, με δυνατές εξάρσεις.

Έχετε κλάψει ποτέ στη ζωή σας;

Ουουου! Χρυσό μετάλλιο στο κλάμα έχω πάρει…

Έχετε προδώσει ποτέ την εμπιστοσύνη του άλλου;

Συνειδητά, ποτέ. Ελπίζω να μην το έκανα ούτε ασυνείδητα.

Έχετε μετανιώσει ποτέ για κάτι;

Για πολλά. Και δεν τα δικαιολογώ με φράσεις του τύπου: «Μετανιώνω μόνο για όσα δεν έχω κάνει». Αυτά που δεν έκανα δεν έβλαψαν κανέναν. Αυτά που έκανα έβλαψαν πρώτον από όλους τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τι είναι για εσάς η απιστία; Φόρος τιμής, τρόπος ζωής ή μια άτυχη στιγμή;

Φόρος τιμής με τίποτα. Τρόπος ζωής για πολλούς, ναι. Άτυχη στιγμή για κάποιους, μπορεί. Όπως κι αν έχει, δεν παύει να είναι προδοσία –είτε στιγμής, είτε ζωής.

Τι είναι αυτό που σας δίνει ενέργεια;

Ο πόθος να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Όχι απλά στο λεξικό, αλλά σε κάθε σελίδα της ζωής μου.

Τι συναίσθημα σας δημιουργεί η καθημερινότητα;

Χαρά που κερδίζω άλλη μια μέρα ζωής και πείσμα να παλέψω ακόμα πιο πολύ για τα όνειρά μου.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Ασχολούμαι με το να βρω τρόπο ώστε να ασχοληθώ με αυτό που λαχταρώ, με το γράψιμο του νέου μου βιβλίου.

Τι δεν θα θέλατε να μη σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχή σας;

Δε θέλω να μου κλέψουν το παραμικρό. Ό,τι κι αν έπαιρναν, η ψυχή μου δε θα ήταν πια η ίδια. Άρα θα ήταν σαν να μου είχαν κλέψει την ίδια μου την ψυχή.

Ποιο βιβλίο θα θέλατε να είχατε γράψει;

Ένα που να μην έχει γραφτεί ποτέ παρόμοιο του.

Σε ποια ταινία θα θέλατε να ήσασταν πρωταγωνιστής;

Σε εκείνη που θα μπορούσα να είμαι ταυτόχρονα και σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;

Αρκετά. Εξαρτάται από τη διάθεση της στιγμής. Θα μπορούσα να γράψω μια μικρή λίστα. Να, τώρα μου ήρθε το «Άνθρωπε, αγάπα», των Πολ.

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Δεν είμαι προληπτική και δεν πιστεύω σε γούρια. Αγαπημένο αντικείμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί μία φωτογραφία των γονιών μου που έχω πάντα και παντού μαζί μου;

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Σήμερα είναι μια νέα μέρα.

Πως φαντάζεστε τον κόσμο από ψηλά;

«Ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε

από ψηλά αν το κοιτάξεις

θα σου φανεί τόσο ασήμαντο

που στη στιγμή θα το ξεχάσεις»

Ποιο υπουργείο θα θέλατε να αναλάβετε και για ποιο λόγο;

Δε θα ήθελα κανένα υπουργείο έτσι όπως είναι τώρα επανδρωμένα. Κάτω από άλλες προϋποθέσεις, θα μπορούσα να αναλάβω το Υπουργείο Δικαιοσύνης σαν γνήσια Ζυγός.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Τον νόμο του οστρακισμού, αλλά σε ακόμα πιο αυστηρές βάσεις.

Ποιόν από τους πολιτικούς μας, θα θέλατε να τον δείτε ως ήρωα σε καρτούν;

Μάλλον κανέναν. Τα καρτούν πρέπει να είναι ευχάριστα και διασκεδαστικά, έτσι δεν είναι;
Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;

Την υποκρισία, επειδή είναι κάτι που ίσως αργήσει να γίνει αντιληπτό.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Σκύλος, παιχνιδιάρης και χαδιάρης, κατά προτίμηση οικόσιτος.

Πιστεύετε στα όνειρα;

Σε αυτά που κάνω ξύπνια, ναι. Σε εκείνα που βλέπω όταν κοιμάμαι, δεν ξέρω. Ακόμα το ψάχνω.
Τι κάνετε πριν πέσετε το βράδυ για ύπνο;

Απολογισμό της μέρας που πέρασε και προγραμματισμό της μέρας που θα ξημερώσει.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να μη χάσει ποτέ την παιδικότητά του!

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθω νησιώτισσα και διατυμπανίζω πως είμαι από τη Χίο, το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι• το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω.

Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας.

Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ’ αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε –ή και φοβόμαστε– να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.

Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ’ αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των «μυαλωμένων ενηλίκων», των αξιοσέβαστων «μεγάλων». Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος...

Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία.

Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, Όταν οι Γυναίκες Τολμούν, κι έτσι βρήκα το δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του «συγγραφέα», όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.

Από τις εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Όταν οι Γυναίκες Τολμούν, Σε Βλέπω Παντού, Το Πολύ δεν Είναι Πάντα Αρκετό, Σκιές στο Χρόνο, Ζωή μου, Εσύ.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ & τον Παύλο  Ανδριά)