Του Παύλου Ανδριά
Πέρασαν τα
γεννητούρια, πέρασαν οι ευχές και τα τραγούδια και πλέον τώρα ήρθε η ώρα που ο
γονιός καλείτε να αναθρέψει σωστά το «παιδί» του…
Να του δώσει όλα
εκείνα τα εφόδια που πιστεύει ότι θα το
βοηθήσουν να αναπτυχθεί, να σταθεί στα πόδια του δίχως κάλπικα «δεκανίκια», που
θα το βοηθήσουν να αγαπηθεί από την κοινωνία και θα αποκτήσει το «κοινό» του.
Οι πειρασμοί πολλοί,
οι ισορροπίες στην κόψη του ξυραφιού, η υπερβολή έτοιμη να εισβάλει στην ψυχή
και το νού σου και εσύ εκεί χαμένος ανάμεσα στα δήθεν και τα πρέπει, να
προσπαθείς να κλείσεις τ’ αφτιά… για να μην παρασυρθείς από τις σειρήνες του
εντυπωσιασμού!
Και το «παιδί» εκεί,
όρθιο στο ράφι να περιμένει δυο χέρια να το πιάσουν και να το κατεβάσουν από τα
ψηλά, να του τινάξουν τη σκόνη από τα μαλλιά, να το ξεφυλλίσουν και
ικανοποιημένοι να το φυλακίσουν στην αγκαλιά τους, να το βάλουν στο σπίτι τους,
στη ζωή τους…
Βέβαια, ο «γονιός» δε
σταματάει να το σκέφτεται, να αγωνιά για την τύχη του και την πορεία του, όπως
ακόμα δεν σταματά να κάνει κινήσεις πίσω από την πλάτη του, έστω και υπόγεια,
για το «σπρώξει» όλο και σε περισσότερες αγκαλιές!
Εκεί όμως είναι που ο
«γονιός» κινδυνεύει να θεωρηθεί «κουραστικός», αφού για το καλό του «παιδιού»
του δεν διστάζει να χτυπήσει την πόρτα κάθε «μέσου» ικανού να γνωστοποιήσει τις
αρετές του δημιουργήματός του.
Εσείς όμως, που
σίγουρα αισθάνεστε την ανάγκη του γραφιά να κοινοποιήσει το «παιδί» έργο του,
μην βαρυγκωμάτε με τις συχνές επαναλήψεις!
Δεχτείτε το σα να είναι δικός σας παιδί και πείτε ένα
καλό λόγο γι’ αυτό, συμβάλλοντας έτσι
στην καταξίωσή του…
