Του Αλέξη Παπαχελά
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς οι πολιτικοί
μας είναι εγκλωβισμένοι, ακόμη και σήμερα, στις κομματικές τους αγκυλώσεις.
Τολμήστε, π.χ., να πείτε σε κάποιον στα κεντρικά της Ν.Δ. την ιδέα να στηρίξει
το κόμμα τους κάποιους μη κομματικούς υποψήφιους σε μεγάλες πόλεις…
«Αποκλείεται, θα ξεσηκωθούν οι δικοί μας», «αυτά
δεν γίνονται» είναι οι κλασικές απαντήσεις που θα ακούσετε. Συμβαίνει, όμως, το
ίδιο και με νέους πολιτικούς.
Προτείνετε π.χ. στον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει κάποιον
σαν τον Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη. Θα ξεσηκωθεί το σύμπαν και θα διαταραχθούν οι
πολύτιμες κομματικές... ισορροπίες.
Το παράδοξο είναι ότι αν οι πολιτικοί μας ηγέτες
αποφάσιζαν μόνοι τους, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο χωρίς κομματικούς
παρατρεχάμενους, μπορεί και να έκαναν την υπέρβασή τους. Το πρόβλημα αρχίζει
όμως από την ώρα που κλείνουν την πόρτα τους και τον πρώτο λόγο έχει η
κομματική καμαρίλα, όχι η κοινωνία, ούτε η κοινή λογική.
Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, με
καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα, αλλά και για το πολιτικό σύστημα. Οι
πολιτικοί μας λειτουργούν σε ένα κλειστό σύστημα, το οποίο τους επιβάλλει
αμιγώς κομματικές επιλογές σε κεντρικές θέσεις, από τις διοικήσεις των
νοσοκομείων μέχρι τον τελευταίο φορέα. Ο τυφλός κομματισμός είναι από τους
βασικούς λόγους που φτάσαμε έως εδώ. Και όποτε τόλμησαν κάποιοι πρωθυπουργοί να
διορίσουν ισχυρές, μη κομματικές προσωπικότητες σε καίριες θέσεις έγιναν στόχοι
χυδαίων και ύπουλων επιθέσεων από κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και
παρατρεχάμενους.
Πώς θα αλλάξει αυτό; Πότε θα καταλάβουν οι
πολιτικοί ηγέτες ότι αυτό που δυσαρεστεί τον σκληρό κομματικό τους πυρήνα
μπορεί να τους εξασφαλίσει την υποστήριξη πολύ μεγαλύτερου τμήματος της
κοινωνίας;
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τους πολιτικούς
που θέλουν να παίξουν ρόλο και να αλλάξουν συθέμελα τη χώρα στο μέλλον. Απαιτεί
βεβαίως μεγάλη σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Οι πολιτικοί σε μια χώρα σαν την
Ελλάδα βάζουν πολλές φορές πάνω απ’ όλα τη νομιμοφροσύνη, το πόσο πιστός τους
είναι κάποιος, και την εμπιστοσύνη. Πολλές φορές, όμως, αποδεικνύονται όλα αυτά
πολιτικώς θανατηφόρα.
Ο άνθρωπος που ξημεροβραδιάζεται στα κομματικά
γραφεία και γλείφει από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι κατά κανόνα άθλιος
μάνατζερ και συχνά λαμόγιο. Δύσκολα θα βρει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα και γι’
αυτό έχει τον χρόνο και την υπομονή να ξοδεύει τόση ενέργεια στα κομματικά
παρασκήνια.
Έχω τη βαθιά πεποίθηση ότι ο πολιτικός που θα
αποδείξει ότι λειτουργεί διαφορετικά θα κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό. Ο
κόσμος είναι έτοιμος από καιρό να αποδεχθεί υπερβάσεις και παραγκωνισμό των
κομματικών μηχανισμών. Και, άλλωστε, η διαφορά στη διαχείριση του κράτους θα
φανεί άμεσα… (kathimerini)
