Του ΑΡΗ ΜΕΣΟΥΝΤΑ
Οι
ψευδαισθήσεις, για όσους ήθελαν να έχουν ψευδαισθήσεις, τελείωσαν!
Η
επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (χωρίς αξία ούτως ή άλλως) ετέθη οριστικά στο
περιθώριο.
Ακόμα
και η επιμήκυνση ξεχάστηκε.
Οι
μύθοι για τον «καλό» Ολάντ, απέναντι στην «κακή» Μέρκελ και αυτοί
θρυμματίστηκαν!
Ο
Ολάντ εξελίχθηκε σε ανούσιο κομπάρσο της Μέρκελ!
Μια
άχαρη, χωρίς τίποτα το ελκυστικό, καγκελάριος, όπως η Μέρκελ, μοιάζει να
διαφεντεύει όλη την ΕΕ, η οποία κατάντησε γερμανικός… αυλόγυρος!
Η
«ΔΟΥΛΟΦΡΟΣΥΝΗ» ΣΑΜΑΡΑ
Οι
Μερκολάντ αποσαφήνισαν πλήρως στον Σαμαρά ότι δεν δέχονται τίποτα παρακάτω από
την εφαρμογή της πιο αυστηρής εκδοχής του Μνημονίου. Με δύο λόγια ένα πακέτο
μέτρων λιτότητας που μπορεί να φτάσει μέχρι και 20 δισ. για τη διετία ’13 –
’14, σκληρές νεοφιλελεύθερες απορρυθμίσεις και φυσικά το πλήρες ξεπούλημα της
χώρας!
Το
κακό είναι ότι όλα τούτα τα απεδέχθη δουλοπρεπώς ο Α. Σαμαράς αλλά και τους
είπε και χίλια «ευχαριστώ» από πάνω!!!
Ακόμα
χειρότερο, όμως, είναι ότι ένας εξαιρετικά μέτριος πολιτικός, όπως ο Α.
Σαμαράς, κατάφερε να προωθεί αυτές τις κατευθύνσεις, έχοντας πίσω του την
ολόθερμη υποστήριξη του μεγαλοαστικού πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού
μπλοκ, συμπεριλαμβανομένων «μεταλλαγμένων» τμημάτων της Αριστεράς.
Ο
λόγος αυτού του «θαύματος» είναι απλός.
Στο
πρόσωπο ενός μέτριου πολιτικού, η μεγαλοαστική Ελλάδα νοιώθει να παίζεται
κορώνα-γράμματα η εξουσία της. Από κει και η πειθαρχία και το σιωπητήριο!
Η
«ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ»
Μετά
τις συναντήσεις Σαμαρά με Γιούνκερ, Ολάντ και Μέρκελ, η Ελλάδα μπαίνει στην
τελευταία φάση της τραγωδίας της.
Διότι
το μνημονιακό πακέτο των 15-20 δισ., ακόμα και αν «περάσει» πολιτικά και
κοινωνικά, συνιστά την «τελική λύση» για τον τόπο και την οικονομία.
Ο
δρόμος Σαμαρά (Βενιζέλου - Κουβέλη) γι’ αυτήν την «τελική λύση», συνιστά, όμως,
και την «τελευταία» ευκαιρία για τον
ελληνικό λαό και την ελληνική Αριστερά.
Την
τελευταία ευκαιρία για να ανατρέψουν τη μνημονιακή τάξη πραγμάτων στην
κατεύθυνση ενός καινούριου προοδευτικού δρόμου με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ!
Για
να δοκιμάσει η Αριστερά αποτελεσματικά αυτή την ανατροπή πρέπει να εγκαταλείψει
τις ψευδαισθήσεις, να πάψει να «αυτολογοκρίνεται» περιορισμένη και φοβισμένη
από το κυρίαρχο μπλοκ που επιβάλλει το ανεκτό, μη απαγορευμένο, πλαίσιο
πολιτικής ατζέντας και κυρίως να πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό!
Κι
αυτή η αλήθεια είναι πικρή και σκληρή και κυρίως σημαίνει δύο πράγματα:
ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ;
Πρώτον:
ότι προοδευτική εναλλακτική λύση απέναντι στα μνημόνια δεν μπορεί να υπάρξει στο
πλαίσιο της τροϊκανής χρηματοδότησης. Δεν είναι δυνατό με τα δάνεια της τρόικας
να ακυρωθούν τα μνημόνια και να εφαρμοσθούν προοδευτικές λύσεις. Η τρόικα, με
δύο λόγια η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, δεν θα δώσουν ποτέ σε μια ελληνική κυβέρνηση
δανεικά χρήματα για να ανατρέψει την μνημονιακή επικυριαρχία τους ούτε μπορούν
να «εκβιασθούν» από τη δήθεν «βόμβα» της διακοπής της χρηματοδότησης, η οποία
θα στραφεί εναντίον τους! Και οι τελευταίες αυταπάτες για κάτι τέτοιο έπεσαν με
τη στάση των Μερκολάντ στις συναντήσεις με τον Σαμαρά.
Η
κατάργηση των μνημονίων, όμως, που θα επιφέρει τη διακοπή της τροϊκανής
χρηματοδότησης, θέτει τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο: της διαγραφής του χρέους ή
του μεγαλύτερου τμήματός του και της εξόδου τελικά από την ευρωζώνη. Ο λόγος
είναι απλός. Χωρίς την τροϊκανή χρηματοδότηση, που συνδέεται με τα μνημόνια, η
Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώνει τόκους και χρεολύσια και επομένως οδεύει σε παύση
πληρωμών επί του χρέους, με την τελευταία να καθιστά υποχρεωτική την προσφυγή
στο εθνικό νόμισμα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση των τραπεζών
και της οικονομίας!
Όσοι
πιστεύουν ότι μπορεί να συνυπάρχουν οι δόσεις της τρόικας με την κατάργηση των
μνημονίων, ασφαλώς αν δεν εξαπατούν, είναι αφελείς.
«ΠΟΝΟΣ»
ΚΑΙ «ΔΑΚΡΥΑ»!
Δεύτερον:
Ότι δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτικός προοδευτικός δρόμος, εκτός μνημονίων και
τροϊκανής χρηματοδότησης, ο οποίος να είναι ανθόσπαρτος!
Η
Αριστερά οφείλει να πει ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό ότι εδώ που έφτασε η χώρα,
με ευθύνη του αστικού μπλοκ, δεν υπάρχει οδός διαφυγής χωρίς «πόνο» και
«δάκρυα».
Η
Αριστερά οφείλει να αποσαφηνίσει στον ελληνικό λαό ότι μια αντιμνημονιακή
προοδευτική πολιτική, η οποία υποχρεωτικά για λόγους συνέπειας και
αποτελεσματικότητας, θα αμφισβητήσει και την παρουσία της Ελλάδας στην
ευρωζώνη, θα συνοδευθεί αρχικά με μεγάλα προβλήματα και πολύ σοβαρές δυσκολίες.
Η
διαφορά με το μνημονιακό δρόμο είναι ότι αυτά τα προβλήματα θα είναι προσωρινά
και αντιμετωπίσιμα και σύντομα θα υπάρξει ελπιδοφόρα ανακαμψιακή πορεία.
Η
Ελλάδα θα υποφέρει για μικρό χρονικό διάστημα αλλά αυτό θα αφορά μια ανεξάρτητη
χώρα, που υφίσταται θυσίες για να κτίσει το δικό της προοδευτικό μέλλον.
ΟΙ
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει
από την κρίση χωρίς:
τη
διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το οποίο δεν είναι βιώσιμο,
την
εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας, που είναι ο πυρήνας των μνημονίων,
τη
στοιχειώδη προστασία της οικονομίας της και ιδιαίτερα κρίσιμων παραγωγικών
κλάδων της,
την
ισχυρή χρηματοδότηση για την προώθηση ενός μεγάλου αναπτυξιακού, επενδυτικού
παραγωγικού προγράμματος.
Τίποτα από τα παραπάνω, όμως,
δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο:
των
μνημονίων,
της
τροϊκανής χρηματοδότησης και «κατοχής»,
της
ευρωζώνης και των ασφυκτικών νομισματικών πολιτικών της.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ
ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!
Αν
η Αριστερά σύσσωμη δεν αναλάβει τώρα, εντός του Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου, να
πει αυτές τις αλήθειες στον ελληνικό λαό.
Αν
δεν συμπαραταχθούν οι δυνάμεις της για να προβάλλουν σε αυτή τη βάση μια
ρεαλιστική, συνεκτική και ριζοσπαστική εναλλακτική λύση, χωρίς ευρωλαγνείες
αλλά και άκαιρες αντικαπιταλιστικές προτεραιότητες ,
Αν
δεν γίνουν αυτά, τότε η «τελευταία ευκαιρία» για την Αριστερά κινδυνεύει να
εξατμιστεί και όχι μόνο να προχωρήσει ακάθεκτη η «τελική λύση» αλλά ίσως και να
δούμε στη χώρα επικίνδυνες έως και ακροδεξιές ή και ακόμα χειρότερες πολιτικές
εξελίξεις.
Ήδη
μια πολιτική μετριότητα όπως ο Α. Σαμαράς, αφού τείνει να καταστεί ο
«επιβήτορας» ενός συστήματος για την «σωτηρία» του, γρήγορα μπορεί να
μετατραπεί σε Καισαρίσκο και Βοναπάρτη ενός ιδιώνυμου αυταρχικού-αστυνομικού
κράτους, περιορισμένων έως τυπικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών!
(anarhogatoulis-ΙSKRA)
Ο
άπαιχτος
