«Τ’ όνειρο του παιδιού
είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι
η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω
απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
…
Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα
ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα
όνειρά του.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια
μου,
αυτό 'ναι η ειρήνη».
Γιάννης Ρίτσος, «Ειρήνη»
στον Κώστα Βάρναλη,
Αθήνα, Γενάρης, 1953
.jpg)
Η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το
1981, για να συμπίπτει με την ετήσια συνέλευση του Οργανισμού, τον Σεπτέμβριο.
Έτσι κάθε χρόνο, στις 21 Σεπτεμβρίου,
προγραμματίζονται εκδηλώσεις σ’ όλο τον κόσμο από τον ΟΗΕ, τη Μ.Κ.Ο., από
θρησκευτικές οργανώσεις, τοπικές κοινωνίες για την προώθηση των ιδανικών της
ειρήνης και της μη βίας.
Η
ειρήνη είναι σήμερα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας ύψιστη
αναγκαιότητα. Οι οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αλληλεξαρτήσεις των
κρατών μετατρέπουν έναν πόλεμο σε μείζον διεθνές πρόβλημα. Κάθε εχθροπραξία,
οπουδήποτε κι αν συμβαίνει, απειλεί άμεσα τη διεθνή ειρήνη.
Χαρακτηρίστηκα μάλιστα την ημέρα αυτή και μόνο
αυτή, διακόπτονται οι εχθροπραξίες, προγραμματίζονται διάφορες εκδηλώσεις για
την προώθηση των ιδανικών της ειρήνης και της μη βίας, προτρέποντας τους
πολίτες να κάνουν...
ενός λεπτού σιγή στις 12 το μεσημέρι!
Τον υπόλοιπο χρόνο τι γίνεται; «Εμπρός στ’ άρματα,
εμπρός στον αγώνα»;
Μια ημέρα ειρήνης όμως, δεν μπορεί να επουλώσει τα
βαθιά τραύματα του πολέμου και των συρράξεων στις ψυχές και στα σώματα
εκατομμυρίων ατόμων στον κόσμο.
Τα θύματά είναι κυρίως, σε συντριπτικό ποσοστό,
άμαχοι, γυναίκες και παιδιά. Από το 1990 μέχρι σήμερα, σύμφωνα με στατιστικές,
έχουν σκοτωθεί σε συρράξεις πάνω 3.600.000 άνθρωποι και το λυπηρό είναι πως
σχεδόν τα
μισά θύματα ήταν παιδιά.
Η εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών στις
ένοπλες συρράξεις είναι ένα ακόμα μελανό σημείο. Στρατιώτες, πρόσφυγες,
βιασμοί, ορφάνια, αναπηρία…
Πως μπορεί λοιπόν μια Παγκόσμια ημέρα, να διώξει
τον πόνο, τα ψυχικά και σωματικά τραύματα, αυτών των ψυχών; Ποιος όμως
νοιάστηκε, νοιάζεται και ποιος θα νοιαστεί για μια παγκόσμια ειρήνη, που
δυστυχώς είναι ένα άπιαστο όνειρο, μια ουτοπία;
Πως γίνεται να δαπανώνται 22 δισ. δολάρια κάθε χρόνο για όπλα από χώρες της
Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ενώ
αντίστοιχα θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να μειώσουν κατά τα δύο τρίτα την
παιδική θνησιμότητα μέχρι το 2015;
Ό,τι
κι αν γίνεται από κάποιους για αυτή τη ριμάδα την ειρήνη στον πλανήτη μας, ο
κόσμος δυστυχώς έχει γίνει αδίσταχτος, τα συμφέροντα και τα money πολλά… και άντε εσύ να πασχίζεις και να εύχεσαι
για ένα ειρηνικό αύριο…
Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων στον πλανήτη μας ζει
και αναπνέει κατευθυνόμενα. Πρότυπα και ιδανικά, χαμένα. Στόχοι, ελπίδες και
όνειρα, κατάντησαν «προϊόντα του συμφέροντος», μαριονέτες στα χέρια των
«ισχυρών».
Ένα σκηνικό καλοφτιαγμένο και καλοσκηνοθετημένο, που ο απλός άνθρωπος,
αυτός που σέβεται πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του, ο φαντασμένος και ο ονειροπόλος,
για αρκετούς, ζει με την ελπίδα της διεθνούς ειρήνης.
.jpg)
«Μια παγκόσμια ειρήνη δεν απαιτεί ο κάθε
άνθρωπος ν΄ αγαπά τον πλησίον του. Απαιτεί μόνο ο κάθε άνθρωπος να ζει με τον
πλησίον του σ΄ ένα καθεστώς αμοιβαίας ανοχής και να φροντίζει να λύνει τις
διαφορές του μ΄ ένα τρόπο δίκαιο και ειρηνικό». {«Πολιτική Διαθήκη», John Fitzerald Kennedy}
Καλλιόπη Γραμμένου
Δημοσιογράφος-Παιδαγωγός
