Στην Αθήνα του σήμερα κάθε εκατό
μέτρα συναντάμε και ένα φούρνο. Πριν από εκατό και πλέον χρόνια η πρωτεύουσα
ήτα γεμάτη άφρακτα οικόπεδα με σπίτια κατά κανόνα μονώροφα, λίγα διώροφα και
ελάχιστα αρχοντικά τριώροφα. Οι περισσότεροι Αθηναίοι ήταν επαρχιώτες , που
είχαν μεταφέρει στον καινούριο τόπο εγκατάστασης τους τις παλιές του συνήθεις. Έτσι, πολλές
νοικοκυρές έφτιαχναν μόνες του ψωμί, όπως ακριβώς έκαναν οι χωρικές, της
ελληνικής υπαίθρου.
Έτσι στην Αθήνα του 19ου και του
20ου αιώνα οι φούρνοι ήταν ελάχιστοι και διασκορπισμένοι σε μεγάλη
απόσταση ο ένας με τον άλλον, ένας ανά συνοικία. Η πελατεία τους περιοριζόταν
μόνο στις νοικοκυρές που δεν προλάβαιναν, δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να ζυμώσουν.
Έτσι, όταν έβλεπαν επισκέπτη που έμενε μακριά και για τούτο ερχόταν σπάνια, οι
άνθρωποι του σπιτιού έλεγαν, χαριτολογώντας, ότι θα γκρεμίστηκε ο φούρνος της
περιφέρειας του και γι’ αυτό ο επισκέπτης έφτασε ως τη δικιά τους, ζητώντας να
βρει φούρνο ν’ αγοράσει ψωμί…
Η φράση έμεινε μέχρι σήμερα να
λέγετε για κάτι αναπάντεχο, απροσδόκητο ή αντίθετο προς τις συνήθειες κάποιου.
Η
μουσίτσα
