Είναι σπάνιο, έως ακατόρθωτο
να ταξιδεύεις στις μέρες μας...
καθημερινά!!! Κι όμως το καταφέρνει. Γιατί από
μικρή έκανε όνειρα και τα όνειρά της, γίνονταν όμορφες αναμνήσεις, που τις επεξεργαζόταν
τα βράδια και έφτιαχνε τις δικές της ιστορίες, σήμερα τα δικά της παραμύθια…
Αυτά που τώρα ταξιδεύουν τους μικρούς μας φίλους, σε όμορφους κόσμους…
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που
κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά
μας».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Γενικά, όχι. Προσπάθησα να κρατήσω ημερολόγιο 2-3 φορές
αλλά χωρίς επιτυχία. Στο τέλος το παρατούσα και έμενε στη μέση.
Που το κρύβατε συνήθως;
Δεν το έκρυβα. Αυτά που έγραφα συνήθως δεν ήταν μυστικά.
Τις απόκρυφες σκέψεις μου τις κρατούσα για μένα. Σημείωνα τα πιο απλά που
συνέβαιναν στη ζωή μου, τα πιο ανώδυνα.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Μεγάλο. Αλλά όχι τόσο μεγάλο ώστε να χωράει τρία
κρεβάτια. Το πρώτο δωμάτιο που είχα το μοιραζόμουν με την αδερφή μου και τον
αδερφό μου. Και τα δύο μου αδέρφια ήταν/είναι μεγαλύτερα από μένα.
Καταλαβαίνετε αυτόματα πως δεν περνούσε και πολύ η γνώμη μου στην διακόσμηση
του δωματίου… Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν το πολύχρωμο χαλί στη μέση του
δωματίου και μια μεγάλη κούτα από μπαμπού, όπου βάζαμε τα «κοινόχρηστα»
παιχνίδια. Στην εφηβεία πια μοιραζόμουν
ένα δωμάτιο μόνο με την αδερφή μου. Τότε είχα για πρώτη φορά το δικό μου
γραφείο και την προσωπική μου βιβλιοθήκη με αγαπημένα βιβλία.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Μανίνα και Κατερίνα με μανία.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θα θέλατε να κάνετε στο
μέλλον;
Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη. Είχα διάφορα στο μυαλό και αρκετά
μου άρεσαν. Όλα τους, όμως, είχαν ένα κοινό παρονομαστή. Ήταν δημιουργικά και
θα ήμουν κοντά σε παιδιά.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Ήταν δύο δίγλωσσα βιβλία (ελληνοαγγλικά) με τίτλους “Τιμ
και Τάρα: Περιπέτειες στην φάρμα” και “Τιμ και Τάρα: Εθελοντές σε μπελάδες”,
από τις εκδόσεις Αναζήτηση-Μικρόκοσμος.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Θυμάμαι έντονα την αγωνία μου. Ήταν τόση που μέρες
προετοίμαζα την παρουσίαση. Μια πρόσθετα δραστηριότητες, μια αφαιρούσα. Και
μετά άρχισαν οι πρόβες. Όλα ήταν έτοιμα και, σαν έφτασε η μέρα, ένιωθα πως
ήθελα να την ακυρώσω. Κοκκίνισα, ίδρωσα, αγχώθηκα και όλα αυτά μέσα στα πρώτα
λεπτά της παρουσίασης. Μετά ξεχάστηκα και άφησα τα παιδιά να με παρασύρουν στον
δικό τους κόσμο και περάσαμε υπέροχα. Όλοι, ανεξαιρέτως.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Τα ανεμοδαρμένα ύψη. Είναι ένας ετήσιος σταθμός.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά
σας χρόνια;
Μία από αυτές ήταν το Top gun με τον Tom Cruise.
Σινεμά ή θέατρο;
Και τα δύο εξίσου. Ανάλογα τη διάθεση μου και το έργο που
παίζεται.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το
αγαπημένο σας σίριαλ;
Σπανίως. Θυμάμαι μια κωμική σειρά που παρακολουθούσα
φανατικά όταν ζούσα ακόμα στην Αυστραλία. Λεγόταν “ I love Lucy”.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο
υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Στα όνειρα που πραγματοποιούνται και γίνονται αναμνήσεις.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Για να είμαι ειλικρινείς, αυτό που πάντα ευχόμουν ήταν να
μη νυστάζω πολύ και με πάρει γρήγορα ο ύπνος. Ήθελα χρόνο για να πλάθω ιστορίες
άλλοτε με πρωταγωνιστές από το κοινωνικό μου περίγυρο κι άλλοτε με φανταστικούς
ήρωες.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα
παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά πριν από πολλά πολλά
χρόνια. Ήμουν ακόμα Αυστραλία και ήταν καλοκαίρι. Κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε
οικογενειακώς στην πιο κοντινή θάλασσα (Williamstown beach) και περνούσαμε τα
απογεύματά μας εκεί. Υπήρχε, λοιπόν, ένας παγωτατζής μέσα σε ένα πολύχρωμο
φορτηγάκι. Κάθε Σαββατοκύριακο, λοιπόν, έπαιρνα ένα χωνάκι με δύο μπάλες
παγωτό. Πλησίαζα τον κύριο Τζον, τον παγωτατζή, και διάλεγα κάποιες φορές
παγωτό με σοκολάτα και βανίλια και άλλες με σοκολάτα και φράουλα. Μετά από δύο
Σαββατοκύριακα, ο συμπαθητικός κύριος Τζον με είχε μάθει. Δεν περίμενε ποτέ την
παραγγελία μου. Του έδινα τα χρήματα για ένα χωνάκι με δύο μπάλες παγωτό και
μου έδινε ένα με τρεις – σοκολάτα, βανίλια και φράουλα.
Όσο για το αν την έχω εντάξει σε κάποια ιστορία μου… όχι
ακόμα.
Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη
Μελβούρνη της Αυστραλίας. Στην εφηβεία μετακόμισε στην Ελλάδα. Σήμερα ζει στην
Αθήνα με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά.
Είναι καθηγήτρια Αγγλικών και παράλληλα ασχολείται με την
επιμέλεια υπό έκδοση αγγλικών εκπαιδευτικών βιβλίων. Χάρη σε μετεκπαίδευσή της,
ασχολείται επίσης και με τη διδασκαλία στο διαδίκτυο, σε μαθητές από όλον τον
κόσμο (Οnline Τeaching). Καθημερινά ταξιδεύει από ήπειρο σε ήπειρο, γνωρίζοντας
διαφορετικούς πολιτισμούς, όμορφες πόλεις και χωριά και υπέροχους ανθρώπους,
ακούγοντας τις δικές τους ιστορίες.
Τα παραμύθια όμως, παρέμειναν η μεγάλη της αγάπη και η
συγγραφή τους η κρυφή της επιθυμία. Έτσι, παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής
γραφής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έγινε μέλος του συλλόγου SCBWI (The
Society of Children’s Book Writers and Illustrators) και του IBBY (Κύκλος
Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου). Διατηρεί τη δική της στήλη «Στάση… δημοτικό!», στο
ένθετο της ηλεκτρονικής εφημερίδας Η Φωνή της Κω – Kosvoice.gr, όπου και
παρουσιάζει παιδικά βιβλία. Κάθε μήνα επίσης παρουσιάζει παιδικά βιβλία στην
ομογενειακή εφημερίδα Ελληνική Γνώμη – Elliniki Gnomi online, Berlin DE.
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη
Γραμμένου)
