Δίχως
το χρόνο να μας πιέζει και έχοντας ως «σύμμαχο» μια προ...
ημερών τυχαία γνωριμία μας,
με το που ήρθε στην αυλή μας, καθήσαμε και μιλήσαμε για όλα εκείνα που κάνουν
έναν άνθρωπο να αισθάνεται πλημυρισμένος από αγάπη… και γεμάτο αισιοδοξία.
Τι σας έχει λείψει από τα
παιδικά σας χρόνια;
Η
ανεμελιά, τα παιχνίδια στις αλάνες και τα «χρώματα κι αρώματα» της δεκαετίας
του ΄80. Ίσως γι’ αυτό, το επόμενο βιβλίο μου αναφέρεται χρονικά σ’ εκείνη τη
δεκαετία, αλλά μόνο... ανέμελη δε θα είναι η ιστορία!
Ο αγαπημένος ήρωας των
παραμυθιών, ποιος ήταν;
Ο κακός λύκος, η πλέον παρεξηγημένη προσωπικότητα των
παραμυθιών. Όποιος δολίως περπατά μέσα στο σκοτεινό δάσος, χρειάζεται την
κατανόησή μας. Το πιο δύσκολο μονοπάτι δεν είναι εκείνο της αρετής και του
φωτός, αλλά αυτό που οδηγεί στον πόνο και την καταστροφή. Ο «αγαπημένος» μας
«ήρωας» θα έπρεπε να είναι εκείνος που οφείλουμε να συγχωρήσουμε για να
προχωρήσουμε μπροστά…
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας,
«προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Ναι, μικρά και μεγάλα. Φανταστείτε τους ήρωές μου, ως
κομμάτια ενός μεγάλου και πολύπλοκου παζλ. Ο συμβολισμός μπερδεύεται... γλυκά
με την πραγματικότητα και το μύθο, δημιουργώντας έτσι μία ιστορία που, ακόμη κι
αν δεν έχει συμβεί, αν μη τι άλλο, ξεπήδησε μέσα από την ψυχή μου. Όλοι
γράφουμε έχοντας ως υλικά τις εμπειρίες μας αλλά και τη φαντασία μας. Όλα αυτά,
λοιπόν, συνθέτουν το είναι μας. Είμαστε το τσαλάκωμα του χαρτιού που βράχηκε
πάνω του μελάνι. Τα βιβλία είναι, κατά κάποιον τρόπο, ζωντανοί οργανισμοί.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο
στο χαρακτήρα σας;
Ότι τα λάθη μου, τα κάνω καλοπροαίρετα. Μακριά από εκείνους
που κάνουν λάθη… σκοπίμως!
Ποιο είναι το βασικό σας
ελάττωμα;
Η υπερβολική ανάλυση των πραγμάτων και των καταστάσεων. Ακόμη
και οι ψυχολόγοι λένε... «μην αναλύετε τα πάντα, ειδάλλως θα τρελαθείτε στο
τέλος»! Όταν βεβαίως συνειδητοποιώ ότι ξεπερνώ τα όρια ανάλυσης, παίρνω μια
βαθιά ανάσα και επανέρχομαι στα φυσιολογικά για την εποχή μου επίπεδα. Ας χαλαρώσουμε
λίγο, λοιπόν! Κι ας δώσουμε στις καταστάσεις μια φωτεινή διάσταση. Όποιες κι αν
είναι αυτές. Πάντως στα 47 μου, η ανάλυση δεν είναι πλέον προτεραιότητα.
Τη μοίρα, την θεωρείτε
γραφιά της ζωής σας;
Ω, ναι! Πιστέψτε με, ναι! Θεωρώ μάλιστα ότι καμία ιστορία δεν
βγαίνει αμιγώς και a priori από το κεφάλι του συγγραφέα. Μία μυστηριώδης
δύναμη μας προτρέπει να γράψουμε. Πείτε το συλλογικό υποσυνείδητο, βαφτίστε το
όπως εσείς θέλετε. Η ουσία δεν αλλάζει. Κάθε Τέχνη έχει έναν δημιουργό που
κατέχει πνευματικά δικαιώματα, οι ιστορίες όμως είναι ζήτημα έμπνευσης. Και
αυτή έρχεται από «κάπου». Ας ευγνωμονούμε αυτό το «κάπου».
Πώς εκδηλώνετε την αγάπη
σας;
Με αγάπη.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο
λεξικό της ζωής σας;
Αυτή μου δίνει δύναμη και λόγο ύπαρξης. Η αισιοδοξία, όμως,
δεν σχετίζεται ούτε στο ελάχιστο με την ελπίδα. Η ελπίδα είναι έννοια άχρηστη
και ουτοπική. Και οι ουτοπίες, ως γνωστόν, οδηγούν πάντα σε ανεπιθύμητα
αποτελέσματα.
Με τι ασχολείστε αυτό τον
καιρό;
Με τα γραπτά μου. Με τους φίλους μου. Με τα σκυλιά μου. Χωρίς
σειρά προτεραιότητας. Με ό,τι εκπέμπει φως και ζωή…
Ποια είναι η αγαπημένη σας
ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Η αγαπημένη μου ταινία δεν είναι ελληνική -συγγνώμη! Είναι το
φιλμ «2001, Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλει Κιούμπρικ. Ο Κιούμπρικ δεν
ήταν απλώς ένας σκηνοθέτης, αλλά επιπλέον ένας Μεγάλος Μύστης. Την προτείνω
ανεπιφύλακτα.
Ποιο είναι το αγαπημένο
σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν είναι αντικείμενο ακριβώς, αλλά μία εικόνα που
απεικονίζει την Αγία Φιλοθέη την Αθηναία. Μία δυναμική γυναίκα του 16ου αιώνα η
οποία προσέφερε πολλά στον τόπο της. Ψάξτε την ιστορία της και θα καταλάβετε
γιατί την έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Ρέει στο αίμα μου…
Ποια είναι η αγαπημένη σας
ατάκα;
«Τέλεια»! Τη λέω διαρκώς, σε σημείο που πλέον δεν
συνειδητοποιώ ότι την επαναλαμβάνω σαν μάντραμ. Αντιθέτως αποφεύγω την
«Τελεία». Η διαφορά μεταξύ των δύο βρίσκεται στον τονισμό.
Πώς φαντάζεστε το μέλλον
των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Μπορεί για μένα η κρίση να είναι τεχνητή - μέσα σε αυτό το
παγκοσμιοποιημένο Μάτριξ όπου ζούμε - ωστόσο θεωρώ ότι αποτελεί κι ένα είδος
Νεμέσεως. Έχω τη βαθιά πεποίθηση πως κάτι καλό θα βγει απ’ αυτή. Η κρίση των
ΜΜΕ ακολούθησε τη γενικότερη κρίση, τα αίτια της οποίας πιστεύω ότι είναι
πρωτίστως πολιτισμικά. Τα ΜΜΕ δεν θα πεθάνουν, απλώς θα εξελιχθούν. Τώρα, αν το
παιδί μεταλλαχθεί σε… άλιεν, ουδείς το γνωρίζει. Προσωπικά την κρίση τη βίωσα
«από μέσα», καθώς ήμουν αρχισυντάκτης σε περιοδικά για χρόνια…
Η εξουσία, πιστεύετε,
φιμώνει τις τέχνες από φόβο, ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Από άγνοια. Συγχωρέστε τους αδαείς.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι
ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Η έλλειψη ουσιαστικής Παιδείας - η οποία ξεκινά από το σπίτι
- και το γεγονός ότι ξέχασε πως είναι Έλληνας.
Αν σας όριζαν για λίγα
λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες νόμοι που δεν εφαρμόζονται
ποτέ. Με άλλα λόγια, δεν θα προσέθετα ακόμη έναν στους ήδη υπάρχοντες. Θα
έγραφα τους νόμους απ’ την αρχή, χωρίς να κρατήσω ούτε μία «ρίζα» απ’ τους
παλιούς. Ίσως βεβαίως να χρειαζόμουν κάτι παραπάνω από «λίγα λεπτά της ώρας»!
Αν μια κακιά μάγισσα σας
έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Δελφίνι. Κι αν μου έκανε ένα τέτοιο πράγμα, ε, δεν θα την
αποκαλούσα κακιά!
Πιστεύετε στα όνειρα;
Ναι. Είναι η γέφυρα ανάμεσα σε τούτη τη ζωή και σε κάποια
άλλη, παράλληλη, εξίσου υπαρκτή. Ζούμε ζωές παράλληλες χωρίς καν να το
αντιλαμβανόμαστε.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί
μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να είναι ο εαυτός του, να τον αγαπάει, να τον επιδοκιμάζει
και να τον συγχωρεί.
Ο
Πάνος Παπαδάκης γεννήθηκε το 1969, στην Αθήνα. Έζησε στη Γαλλία και το Βέλγιο
και σπούδασε νομικά - Ευρωπαϊκό και Κοινοτικό Δίκαιο - στο Παρίσι και τη Λιέγη.
Ωστόσο
ο μεγάλος (και παιδικός) έρωτάς του με τη δημοσιογραφία τον έσπρωξε σε
αχαρτογράφητα νερά.
Εργάστηκε
ως αρχισυντάκτης και δημοσιογράφος σε διάφορα περιοδικά, ενώ παράλληλα
ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και τη μετάφραση.
Το
2016 δημοσιεύθηκε το διήγημά του «Όσα παίρνει ο άνεμος, όσα παίρνει ο χρόνος»
στο βιβλίο «Για πού το ΄βαλες Χριστουγεννιάτικα;» (Εμπειρία Εκδοτική),
συμμετέχοντας με άλλους 17 συγγραφείς σ’ ένα πρωτοποριακό συλλογικό έργο.
Το
«Μάτερ Φαμίλιας» (Εμπειρία Εκδοτική) που μόλις κυκλοφόρησε (πρώτα με τον
Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής), αποτελεί το πρώτο, αποκλειστικά δικό του,
δημοσιευμένο μυθιστόρημα, αν και στο συρτάρι του περιμένουν κι άλλες ιστορίες
που ζητούν ψιθυριστά να βγουν έξω απ’ αυτό για να ειπωθούν.
Ονειροπόλος
και λάτρης της δημοσιογραφίας Gonzo - έτσι όπως εκφράστηκε από τον Hunter M. Thompson -, ο συγγραφέας θεωρεί ότι τα όρια ανάμεσα στη δημοσιογραφία και
το μυθιστόρημα είναι κάτι παραπάνω από δυσδιάκριτα. Είναι σχεδόν ανύπαρκτα…
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
