Τα
μάτια της γεμάτα από τις εικόνες. Εκείνος δίπλα της, θαρρείς...
και τον ήξερε από
χρόνια.
Δειλά
άγγιξε το χέρι του καθώς περνούσαν από το ασφαλτοστρωμένο κομμάτι που ένωνε το
νησί με την πόλη. Το δάπεδο άλλαζε, γινόταν βραχώδες και οι πέτρες από τα
χρόνια γλιστρούσαν. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να περπατήσει. Το χέρι του Πιέρου
αποδέχτηκε το ξαφνικό της άγγιγμα και έσφιξε το χέρι της μέσα στο δικό
του.
Στάθηκαν
να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Για μια στιγμή χάθηκαν τα βλέμματα τους βαθιά σε
έναν κόσμο γεμάτο από έρωτα και ρόδα! Ρόδα που η μυρωδιά τους πλημμύρισαν τον .
Λίγο πιο κάτω το ξωκλήσι του ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ τους περίμενε να το εξερευνήσουν και
αυτό. Επανήλθαν στην πραγματικότητα ζαλισμένοι από τα συναισθήματα που
δημιουργούσε ο τόπος αλλά και τα μάτια τους… Αχ αυτά τα μάτια , θα νόμιζε
κανείς ότι πέρασαν από πολλές αγκαλιές για να ανταμώσουν κάποτε σε αυτόν τον
τόπο.
-Θέλεις
να προχωρήσουμε; Της είπε ο Πιέρος ενώ εκείνη ένιωθε ακόμα αυτή την υπέροχη
ζαλάδα. Την ζαλάδα του έρωτα!
-Βεβαίως
θα ήθελα να προχωρήσουμε. Πάμε εδώ στον ΑΓΙΟ ΠΕΤΡΟ. Έχω πολλές ιστορίες να σου
λέω από εδώ. Να, κοίτα. Εδώ σε αυτό το πεζούλι καθόμουν και ψάρευα με ψωμοτύρι
καθώς ο πατέρας μου έπιανε χταπόδια και κάθε λογής ψάρια στα ανοιχτά.
-Και
εγώ εδώ ερχόμουν. Άντε μέχρι τα Καπόνια. Θα την ξέρεις την ιστορία τους έτσι
δεν είναι;
-Για
τον Πάρη και την ωραία Ελένη λες; Φυσικά και την γνωρίζω. Μα τι έρωτας και
αυτός!
-Απίθανε
ιστορίες κρύβει αυτό το νησάκι… Όρεξη να έχεις να σου διηγηθώ!
Στάθηκαν
να κοιτούν την θάλασσα ενώ τα χέρια τους ενωμένα, μετέφεραν την ζεστασιά στις πληγωμένες καρδιές τους.
Ένα συναίσθημα ασυλλήπτο είχε
καταλαγιάσει τις άσχημες θύμησες της
ζωής της Στέφης που στα μάτια αυτού του
άντρα βρήκε κάτι που για καιρό έψαχνε.
Η
Ελληνική σημαία δίπλα στο μικρό καμπαναριό του ναού σάλεψε απότομα από τον
άνεμο και ανάγκασε το ζευγάρι να γυρίσει από τον θόρυβο που έκανε, τότε ήταν
που είδαν κάτι που τους έκοψε την ανάσα….
Της συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη
