Μετά από πολλά χρόνια έπεσε στην Αττική χιονιάς…
Υπέροχα ήταν.
Ξαφνικά προχτές το βράδυ άρχισε να στέλνει ο ουρανός τεράστιες νιφάδες,
σαν άκουσμα στην προσευχή μου να χιονίσει για να φτιάξω έναν χιονάνθρωπο στην
αυλή μου...
Ναι πολύ καλά ακούσατε, έναν χιονάνθρωπο σαν ένα μικρό κοριτσάκι, όπως
νοιώθω δηλαδή…
Έτσι πρωι-πρωί, σηκώθηκα και κατέβηκα στην αυλή και άρχισα να
φτιάχνω τον χιονάνθρωπο μου… καρότο για την μύτη, ελιές για τα μάτια, μια παλιά
πίπα για το στόμα, ένα αγαπημένο κασκόλ του μπαμπά μου και σε λίγο ό φίλος μου θα
έπαιρνε πνοή.
Mάζεψα το μαλακό χιόνι γελώντας σαν παιδάκι και
άρχισα
«Έ, τί κάνεις εκεί?» άκουσα την φωνή του γιού της νέας γειτόνισσας
πού ήρθε λίγο πριν τις γιορτές
«Θα φτιάξω χιονάνθρωπο, καλή μας χρονιά»
«Ναι, αλλά ξεκινάς λάθος… θες βοήθεια?»
«Μα είστε έτοιμος για έξω…»
«Σώπα καλέ, εξάλλου θέλω να σε γνωρίσω, αν θες και εσύ βέβαια…»
«Ναέ γιατί όχι, ας τον φτιάξουμε και μετά κερνάω κακάο ζεστό με
κέικ πού έφτιαξα πριν λίγο»
«Μέσα, έλα…»
Αρχίσαμε να τον φτιάχνουμε γελώντας και παίζοντας σαν παιδάκια και σαι
λίγο ο κούκλος μας ήταν έτοιμος!
Έτσι όπως τον κοιτούσα με τις ελιένιες του ματάρες, την πίπα του και
το χαμογελαστό του προσωπάκι, το σκουφάκι πού τού πρόσθεσα και μετά κοιτώντας τον
Λευτέρη, κατάλαβα πώς οι άνθρωποι ενωμένοι, μπορούν να κάνουν θαύματα και πώς η
κρίση μας έκανε και μερικά καλά πράγματα…
Γίναμε πιο ευαίσθητοι, πιο ζεστοί, πιο ευγενικοί πιο δοτικοί και
καλύτεροι για μας ώστε να γινόμαστε καλύτεροι για τούς άλλους!
«Έγινε καταπληκτικός, σε ευχαριστώ γιατί εγώ δεν θα τα κατάφερνα…»
«Κάναμε πάντα στο χωριό και έτσι πήρα το κολάι… Αλήθεια η πρόταση για
κέικ και κακάο ισχύει?»
«Εννοείται, αλλά πρώτα φωτογραφία με τον φιλαράκο μας…»
Και κλικ σέλφι με τον Λευτέρη, εμένα και τον... Ιάκωβο... Ε, χωρίς
όνομα θα’ ναι? Ευχαριστούμε χιόνι γι’ αυτές τις όμορφες στιγμές και του χρόνου
ξανά!
«Έλα πάμε για ζεστασιά τώρα!»
