To πλοίο έκανε στάση στο λιμάνι του Γυθείου.
Στάθηκε...
στην κουπαστή του καραβιού και άφησε το μαλλί της να παρασυρθεί από τον
παγωμένο αέρα. Το κρύο δεν μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα. Να σβήσει την φωτιά
που έκαιγε την καρδιά της και την έκανε να πονά!!
Σκέφτηκε
πως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να περάσει μια βόλτα από τον φάρο έως ότου το
καράβι φύγει ξανά. Στο μυαλό της οι αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων έστησαν
έναν τρελό χορό.
Θυμήθηκε
τον πατέρα της να την κρατά από το χέρι, να περπατούν στον μόλο, να της λέει
ιστορίες για γοργόνες και πειρατές. Μα πόσο ευτυχισμένη την έκαναν οι ιστορίες
του αυτές. Για πολλά χρόνια πίστευε πως το Γύθειο ήταν μια πόλη μαγεμένη. Ήταν
μια πόλη που κατοικούσαν μαγεμένα πλάσματα. Μέχρι που έφτασε σε ηλικία να
μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από την φαντασία.
Άρπαξε
την τσάντα της και έτρεξε να βρει κάποιον υπεύθυνο… Ένας λεπτοκαμωμένος κύριος στέκονταν δίπλα στην μπουκαπόρτα και
οδηγούσε τον κόσμο προς την έξοδο, τον πλησίασε και με ένα πλατύ χαμόγελο τον ρώτησε,
<<Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου πείτε πότε φεύγει το καράβι;>>
<<Σε
μια ώρα και κάτι, αλλά θα πρέπει να ενημερώσετε αν βγείτε, και φυσικά να
κρατάτε το εισιτήριο σας.>>
<<Μα
τώρα δεν ενημερώνω κύριε;>> είπε απότομα στον υπάλληλο του πλοίου καταλαβαίνοντας ότι
ξέφευγε την δεδομένη στιγμή.
<<Δεν
είναι τόσο απλό κυρία μου, θα μου αφήσετε την ταυτότητα σας και θα κρατάτε το
εισιτήριο σας αν θέλετε να μπείτε πάλι στο πλοίο. Εδώ θα στέκομαι και εμένα θα
έρθετε να βρείτε.>> Της απάντησε στο ίδιο τόνο με τον δικό της. Εκείνος
όμως δεν γνώριζε γιατί εκείνη ήταν σε αυτή την κατάσταση. Δεν γνώριζε πως η ζωή
της είχε καταστραφεί από την μια στιγμή στην άλλη. Και πώς θα άφηνε την
ταυτότητά της; Πού θα πήγαινε χωρίς τα
στοιχεία της επάνω της.
Σκέφτηκε στιγμιαία κοιτώντας τον υπάλληλο με
ένα αλλόκοτο πραγματικά βλέμμα. Αποφάσισε να πράξει όπως όριζαν οι οδηγίες του
υπαλλήλου. Άλλωστε δεν θα έκανε παρά μόνο μισή ώρα ώσπου να φτάσει στον φάρο….
Συνεχίζεται…
Της συγγραφέως Κατερίνας
Κονίτσα Σωπύλη
