Η Μαρία, ένας δοτικός και ευχάριστος άνθρωπος, δεν χρειάστηκε να μας...
πει
πολλά για να μας κερδίσει, μιας και το χαμόγελό της ήταν αρκετό ώστε να μας δώσει
να καταλάβουμε, ποιόν άνθρωπο είχαμε δίπλα μας.
Όσο για τη σκέψη και το λόγο της, η συνέχεια είμαστε σίγουροι ότι θα σας «απαντήσει»,
σ’ αυτό σας το ερώτημα…
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά
σας χρόνια;
Οι ατέλειωτες ώρες που παίζαμε στη γειτονιά κρυφτό και οι χειμωνιάτικες
Κυριακές στον Παρνασσό και στο Βελούχι να κάνω σκι στις πίστες των χιονοδρομικών.
Πάνω απ’ όλα όμως μου έχει λείψει η ανεμελιά και η χαρά εκείνων των χρόνων.
Ο αγαπημένος ήρωας των
παραμυθιών, ποιος ήταν;
Λατρεύω τα παραμύθια και όλους τους ήρωές τους, δεν μπορώ να ξεχωρίσω
κάποιον. Το παραμύθι όμως που συνεχίζει ακόμη να έχει ξεχωριστή θέση στην
καρδιά μου, είναι η Σταχτοπούτα.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας,
«προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Σίγουρα! Νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο να το αποφύγω αυτό αφού στο χαρτί
καταθέτω την ψυχή μου. Είναι αυτονόητο πως σε πολλά μοιάζω με τους ήρωές μου.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο
χαρακτήρα σας;
Είμαι ένας άνθρωπος που χαμογελάει συχνά και εύκολα. Ακόμη και στα δύσκολα,
μέσα από δάκρυα θα βρω στον εαυτό μου αυτό το δακρυσμένο χαμόγελο που θα τ’
αλλάξει όλα.
Ποιο είναι το βασικό σας
ελάττωμα;
Είμαι λίγο γκρινιάρα, ανυπόμονη και δυστυχώς για μένα εμπιστεύομαι εύκολα
τους ανθρώπους, δίνομαι στη φιλία μου, δένομαι μαζί τους με αποτέλεσμα να
απογοητεύομαι πολύ συχνά από ανθρώπους που θεωρούσα φίλους μου και αποδείχτηκαν
το αντίθετο.
Την μοίρα, την θεωρείται γραφιά
της ζωής σας;
Θεωρώ πως οι μοίρες πέρασαν τις πρώτες νύχτες της ζωής μου και άφησαν τις
ευχές τους... οι πράξεις μου και οι επιλογές μου σίγουρα θα επηρεάσουν αυτή την
πορεία που έχουν ευχηθεί για μένα, όμως τελικά ότι είναι να συμβεί, θα συμβεί!!
Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;
Με πολλή αγάπη και όλες τις πράξεις που γεννά αυτό το συναίσθημα.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό
της ζωής σας;
Είναι αστείο αλλά οι άλλοι γύρω μου βλέπουν περισσότερο την αισιοδοξία σε
μένα παρά εγώ. Είμαι άνθρωπος χαμογελαστός και αυτό τους κάνει να με βλέπουν
αισιόδοξη, εγώ όμως ξέρω πως δυστυχώς υπάρχουν και στιγμές που όσο κι αν θέλω
να δω το ποτήρι μισογεμάτο, το βλέπω μισοάδειο… με ένα χαμόγελο όμως όλα μπορεί
να αλλάξουν!!
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Περιμένω με ανυπομονησία να κυκλοφορήσει από μέρα σε μέρα το δεύτερο βιβλίο
μου, ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Το Μυστικό μας» από τις Εκδόσεις Οσελότος και το
μυαλό μου ταξιδεύει σε κόσμους παραμυθένιους αφού έχω ξεκινήσει να γράφω το
επόμενο παραμύθι μου.
Ποια είναι η αγαπημένη σας
ελληνική ταινία ή ποια πιστεύεται ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Είμαι λάτρης του παλιού, καλού, ελληνικού κινηματογράφου. Μ’ αρέσουν πολύ
όλες οι παλιές ελληνικές ταινίες και αγαπώ τους ηθοποιούς εκείνης της γενιάς,
αν και δυστυχώς οι περισσότεροι δεν είναι πια μαζί μας. Όλες αυτές οι ταινίες
από την πιο παλιά, την ασπρόμαυρη, παρόλο που τις έχω δει αμέτρητες φορές,
έχουν τον τρόπο να με καθηλώνουν μπροστά στην οθόνη. Μια αδυναμία παραπάνω που
την κουβαλάω από παιδική ηλικία, είναι στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας
αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν έχω κάποιο γούρι... μ’ αρέσει μόνο να φοράω ματάκια, ίσως γιατί νιώθω
πως έτσι αποφεύγω το «κακό» το μάτι!
Ποια είναι η αγαπημένης σας
ατάκα;
Θα γυρίσει ο τροχός...
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ
μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Δεν το φαντάζομαι άλλωστε η κρίση στα ΜΜΕ νομίζω ήρθε πολύ νωρίτερα από την
κρίση που βιώνουμε. Τώρα απλά νομίζω πως χειροτέρεψαν.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις
τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Πιστεύω και για τους δυο λόγους. Η τέχνη που εναντιώνεται στα συμφέροντα
της εξουσίας και δημιουργεί σκεπτόμενους πολίτες απέναντι σε αυτήν, εννοείται
πως από φόβο και μόνο θα φιμωθεί χωρίς δεύτερη σκέψη (βλέπε διδακτική ώρα
φιλαναγνωσίας που καταργείται από τα σχολεία)... Όσο για την τέχνη που η ίδια η
εξουσία δυσκολεύεται να κατανοήσει, απλά δεν θα έχει καμία στήριξη από μέρους
της ίσα ίσα πόλεμο θα συναντήσει προκειμένου στο προσκήνιο να υπάρξει μόνο αυτό
που εξυπηρετεί την εκάστοτε εξουσία.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος
που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Νομίζω ένας είναι ο λόγος. Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, όσο κι
αν δεν μας αρέσει να το ακούμε, η νέα γενιά είναι μαθημένη να τα έχει όλα στο
χέρι (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Έτσι μας έμαθαν, έτσι μας μεγάλωσαν, ότι
θέλει το παιδί και τα βλέπεις τώρα τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά να
περιμένουν το χαρτζιλίκι και σε μεγάλη ηλικία ακόμη, για να γεμίσουν τις
καφετέριες, περιμένουν τους παππούδες να τους δώσουν από τη σύνταξη γιατί δεν
υπάρχουν δουλειές βλέπεις όλοι έχουν γεννηθεί για να γίνουν διευθυντές. Περνάνε
τις ώρες τους μπροστά σε έναν υπολογιστή, σ’ ένα κινητό κυνηγώντας πόκεμον (η
νέα μόδα) αντί να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να τη στύψουν όπως έκαναν οι
παλιοί που είχαν έναν σκοπό να πετύχουν, να γλυτώσουν από τη μιζέρια. Κάπου
εκεί λοιπόν το χάσαμε ως λαός. Αυτοί οι παλιοί για να πετύχει το παιδί τους, δυστυχώς
κοιτούσαν μόνο τη πάρτη τους αδιαφορώντας για το σύνολο, και τα νέα παιδιά (χωρίς
φυσικά να αποκλείω τις εξαιρέσεις) έμαθαν να τους δίνονται τα πάντα στο πιάτο,
να μην νοιάζονται να αλλάξουν την τύχη τους αφού τα βρίσκουν όλα στρωμένα από
τους άλλους! Δυστυχώς στη σημερινή πραγματικότητα είναι λίγοι οι Έλληνες που
θέλουν να αλλάξουν την τύχη τους μόνοι τους…
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της
ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Δεν αντέχω να μένουν ατιμώρητοι ή να τιμωρούνται για πολύ λίγο, «άνθρωποι»
(τα εισαγωγικά γιατί δεν τους θεωρώ ανθρώπους) που εκμεταλλεύονται, βασανίζουν,
κακοποιούν, σκοτώνουν παιδιά. Όχι σε ότι έχει σχέση με παιδιά είμαι κάθετη και
θα ήμουν κάθετη και σαν νομοθέτης. Σε αυτές τις περιπτώσεις εμένα δεν μου
φτάνει ούτε ο ευνουχισμός που υπήρχε στην αρχαιότητα... δεν πρέπει να έχουν
αυτοί δικαίωμα στη ζωή.
Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με
το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Νομίζω πως θα ζητούσα να με κάνει ένα ζώο που είναι και κοντά στον
χαρακτήρα μου, γάτα ας πούμε. Ναι, μια γατούλα όλο νάζι που της αρέσουν τα
χάδια και οι αγκαλιές!
Πιστεύετε στα όνειρα;
Ναι πιστεύω! Και στα όνειρα που βλέπω όταν κοιμάμαι, αλλά και στα όνειρα
που κάνω ξύπνια.
Τα πρώτα είναι έννοιες του υποσυνείδητου, οπότε είμαι εγώ, πράγματα που δεν
είχα προσέξει και μου φανερώνονται, πράγματα που θέλω. Όσο για τα δεύτερα, τα
όνειρα που κάνω για τη ζωή μου, είμαι σίγουρη πως αν τα πιστέψεις με όλη σου
την ψυχή κάποια στιγμή θα βγουν αληθινά!!!
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια
συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να παραμείνει παιδί στην ψυχή και να μην σταματήσει να ονειρεύεται!!
Ονομάζομαι Μαρία
Καλτσή, γεννήθηκα το 1979 στη Λαμία όπου και μεγάλωσα. Ο πατέρας μου καταγόταν
από την Πελασγία Φθιώτιδος, ένα χωριό κοντά στη Λαμία και η μητέρα μου από την
Κω Δωδεκανήσου. Έτσι η ζωή μου μοιράζεται σε αυτά τα δυο μέρη, όλο τον χρόνο στη
Λαμία και τα καλοκαίρια μου πάντα στο αγαπημένο μου νησάκι. Είμαι τέκνο
πολύτεκνης οικογένειας, έχω ακόμη τρία αδέρφια μικρότερα και από μικρή θυμάμαι
τον πατέρα μου να μας αγοράζει συνεχώς βιβλία και να προσπαθεί να μας μάθει να
τα αγαπάμε όπως και τα παιχνίδια μας! Και τα κατάφερε... όλοι μέσα στην
οικογένειά μου αγαπάμε τα βιβλία μας και μας αρέσει να ταξιδεύουμε στις σελίδες
τους.
Έχω σπουδάσει
Τεχνολόγος Γεωπόνος στο τμήμα Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών και Ανθοκομίας στο
Τ.Ε.Ι. Μεσολογγίου. Μετά το πτυχίο μου επέστρεψα για πολύ λίγο στην πόλη μου,
αλλά η ζωή με έφερε στα Ιωάννινα όπου ζω τα τελευταία 13 χρόνια. Είμαι
παντρεμένη και μητέρα δυο μικρών παιδιών, ενός 7χρονου αγοριού κι ενός 5χρονου
κοριτσιού. Η συγγραφή προέκυψε στη ζωή μου εξαιτίας των παιδιών μου. Αυτά είναι
η έμπνευσή μου για κάθε παραμύθι που δημιούργησε η φαντασία μου. Κάπως έτσι
προέκυψε και το πρώτο μου παιδικό βιβλίο το «Ρόζα ο ροζ δράκος» από τις
Εκδόσεις Οσελότος. Και συνεχίζω με ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Το μυστικό μας»
πάλι από τις Εκδόσεις Οσελότος που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα.
Είναι όμορφο να
δημιουργώ τους δικούς μου ήρωες και να ταξιδεύω μαζί τους και ο πρώτος που
πίστεψε σε μένα και διέκρινε από μικρή ηλικία την αγάπη μου να γράφω, ήταν ο
πατέρας μου. Τότε δεν τον πίστεψα όταν μου είπε να το δοκιμάσω, τώρα πια τον
πιστεύω…
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
