Τι είναι επιτέλους αυτός ο «Άνδρας Παλαιάς Κοπής»;

Δεν είναι θέμα ύφους. Είναι μία στάση ζωής που τείνει να...

εξαφανιστεί. Ο Άντρας Παλαιάς Κοπής έχει μία σειρά χαρακτηριστικών που σταδιακά εξαλείφονται από τα must του τρόπου ζωής. Κι έτσι γίνεται δυσεύρετος.

Παλιά τον ξεχώριζες από τον τρόπο που συνόδευε μία γυναίκα. Ευθυτενής και γοητευτικός στο πλευρό της, φρόντιζε να την κάνει να νιώθει εξαιρετικά σημαντική για εκείνον, χωρίς καν να χρησιμοποιεί περιπτύξεις και λόγια. Μόνο με τον τρόπο που δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω της. Της άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου για να κατέβει, της παραχωρούσε προβάδισμα στις εισόδους, την συνόδευε το βράδυ στο σπίτι, της έτεινε το χέρι για να σηκωθεί από το κάθισμά της και κυρίως φρόντιζε να μην... κοιτάζει γύρω του άλλες όταν συνόδευε κάποια.

Ο άνδρας παλαιάς κοπής είχε όμως ανάλογη στάση σθεναρότητας και στην καθημερινότητά του. Ήταν ο άνθρωπος που αναλάμβανε την συλλογική ευθύνη αποφάσεων στο χώρο δουλειάς. Διοικούσε και ήξερε πως τα εύσημα της επιτυχίας είναι κοινά για την ομάδα του αλλά τα λάθη και οι ευθύνες βαραίνουν εκείνον. Και η ανάληψη της ομαδικής ευθύνης είχε μία ακλόνητη γοητεία, που δεν περνούσε απαρατήρητη.

Ο άνδρας παλαιάς κοπής είναι ο τύπος του αρσενικού που δεν καυχιέται για τις εpωτικές του επιτυχίες και δεν κάνει βούκινο τις κατακτήσεις του. Δεν φλερτάρει όταν συνοδεύει γυναίκα. Δεν μεθάει και δεν... τσαλακώνεται. Καλοντυμένος, με προσεγμένη εμφάνιση, αποπνέει σιγουριά και δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να βασιστείς πάνω του. Άλλωστε, είναι στη φύση του να παίρνει αποφάσεις και να μην... αφήνεται εύκολα.

Είναι ο τύπος που προσέχει τα λόγια του, μετράει τα αφοπλιστικά του χαμόγελα, είναι φειδωλός στις αγκαλιές και δεν εκθέτει τη συνοδό του σε εpωτικές περιπτύξεις δημοσίως. Δεν τσεκάρει αγχωμένα το κινητό του, δεν κομπάζει για το γρήγορο αυτοκίνητο που οδηγεί και ... θα μας λείψει, καθώς ήδη είναι είδος προς εξαφάνιση.

Ο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος, καθηγητής και σύμβουλος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, είχε αναλύσει κάπως έτσι τον άνδρα παλαιάς κοπής: 

 «Ποια είναι αυτά τα συστατικά και χαρακτηριστικά, τα οποία καθιστούν κάποιον άνδρα, παλαιάς κοπής;

Κύριο χαρακτηριστικό του άντρα παλιάς κοπής είναι ότι ξέρει να φέρεται προς όλους. «Όταν δε λέμε όλους, εννοούμε όλους.» (Γυναίκες, υφισταμένους, παιδιά, αδύναμους, σερβιτόρους).

Η στάση του απέναντι στις κυρίες είναι κάτι το οποίο καθιστά τον άντρα παλιάς κοπής διακριτό από μακρυά. Όταν μια κυρία είναι μαζί του δεν πληρώνει ποτέ η κυρία. Αν ο άνδρας δεν έχει χρήματα, προφασίζεται πονοκέφαλο και δεν βγαίνει μαζί της.

Όταν είναι μαζί με μία κυρία, αυτή δεν πιάνει ποτέ πορτοφόλι, πόμολο, μπουκάλι και αναπτήρα.

Ο άντρας παλιάς κοπής δεν ρωτά που θα πάνε, πηγαίνει από το σπίτι της την πηγαίνει όπου αυτός κρίνει και την επιστρέφει ΠΑΝΤΑ στο σπίτι της, έστω κι αν αυτός μένει στο Περιστέρι , αυτή στη Βουλιαγμένη και έχουν βγει στο Μαρούσι.

Ο άντρας παλιάς κοπής δεν διαλαλεί, ούτε αφήνει υπονοούμενα σχετικά με τη σχέση την οποία έχει με κυρίες.

Δεν αναφέρεται ποτέ σε ερωτικά κατορθώματα, παιγνίδια επιβολής εξαιρετικές επιδόσεις κλπ.

Δεν αγγίζει ποτέ μια γυναίκα εκτός από μία απλή χειραψία. Εξαιρούνται η κόρη του, η σύζυγός του και η ερωμένη του. Παλιότερα φορώντας καπέλο χαιρετούσαν ανασηκώνοντας το.

Δεν εκφράζει ποτέ δημοσίως το θαυμασμό του για άγνωστες κυρίες οι οποίες περνούν τυχαίως από μπροστά του πόσο μάλλον εμπλέκοντας και την μητέρα του. («Τι είσαι μάνα μου!!!»)

Δεν κτυπά ποτέ κάποια κυρία εκτός ερωτικής συνεύρεσης, αλλά και εκεί χρειάζεται η συγκατάθεση της κυρίας.

Δεν φλερτάρει ποτέ κάποια, αν συνοδεύει μία άλλη.

Δεν βιάζει ποτέ κάποιον ή κάποια ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά.

Ξέρει να ντυθεί αναλόγως της περίστασης. Η σαγιονάρα, η άσπρη κάλτσα (εκτός αθλητικής περιβολής), η βερμούδα εκτός παραλίας, πρέπει να απαγορευτούν.

Αναλαμβάνει τις ευθύνες των αποφάσεων του, των ενεργειών του και της τυχούσας εξουσίας (Έχω βαρεθεί να ακούω χρόνια πολλά μεγαλοεπιχειρηματίες οι οποίοι δεν γνώριζαν τι έπρατταν οι υφιστάμενοί τους.)

Ο άντρας παλιάς κοπής δεν χρειάζεται να βρίζει, αρκεί μία ειρωνική φράση να βάλει τους άλλους στη θέση τους.

Δεν είναι φανατικός με τίποτα (Ποδόσφαιρο , θρησκεία, κόμματα) και δεν είναι φανατικός γιατί είναι σκεπτόμενος και γνωρίζει ότι όλα στη ζωή έχουν τις αδυναμίες τους.

Δεν χάνει το χιούμορ του ποτέ.

Δεν επιδεικνύει ποτέ μα ποτέ, τίποτα μα τίποτα. Δεν νοιώθει περήφανος για το αυτοκίνητο το οποίο κατέχει τη βίλα, την πισίνα, τα λεφτά, τη θέση.

Στα καφέ δεν κάθεται μισοξαπλωμένος καπνίζοντας πουράκλα κοιτώντας το ταβάνι.

Δεν φορά χρυσά κοσμήματα πλην συγκεκριμένων κι ελαχίστων.

Δεν ασχολείται όλη μέρα με το κορμί του και το προσωπό του. Κυρίως δε, δεν θεωρεί ότι θα γίνει αρεστός σε μία κυρία αν της μιλά διαρκώς για την αποτρίχωση του και την κρέμα νυκτός την οποία χρησιμοποιεί.

Δεν μιλά για ανθρώπους και αντικείμενα αλλάζοντας το μέγεθός τους (ψαρούκλα, γκομενάκι, αυτοκινητάρα, γυναικάρα μου…)

Ο λόγος του είναι συμβόλαιο.

Δεν κρύβεται ποτέ και από κανέναν εκτός και είναι τρομοκράτης.

Δεν λέει ποτέ «θα δούμε» . Ξέρει πάντα τι πρέπει να γίνει και τι θέλει να γίνει..

Είναι φιλάνθρωπος χωρίς να το ξέρει κανείς.

Ανοίγοντας τη πόρτα μιας τουαλέτας αν μέσα είναι μία κυρία, ο άντρας παλιάς κοπής θα πει «Με συγχωρείτε, δεν το ήξερα».

Όλα αυτά και άλλα πολλά υπαγορεύουν μια συμπεριφορά η οποία καθιστά έναν άνδρα «Άνδρα Παλαιάς Κοπής». Μια τέτοια συμπεριφορά συχνά γίνεται αντικείμενο χλευασμού από τους άλλους άλλα ποιος ασχολείται με υποκείμενα τέτοιου διαμετρήματος;

Όσο για τις κυρίες, οι οποίες κρυφογελούν με τέτοιες συμπεριφορές, να ξέρετε ότι τρία πράγματα μπορεί να συμβαίνουν:

– δεν έχουν παιδεία
– έχουν προσδιορίσει τον εαυτό τους ως «ταγάρι»
– «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».

Οι κυρίες αυτές για τον άντρα παλαιάς κοπής είναι αόρατες, δεν υφίστανται.» (e-radio)