Αγκαλιά… Προσωπικά την θεωρώ ως τον μοναδικό τρόπο ώστε...
να εκφράσει
το σώμα μια μεγάλη ροή έντονων συναισθημάτων. Συναισθημάτων αγάπης, ανάγκης,
αφοσίωσης, χαράς, ευτυχίας, έντασης, θαυμασμού, πόνου, λύπης, απογοήτευσης και
έναν σωρό ακόμη, που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν. Είναι ο τρόπος που το σώμα
μας μεταδίδει τους παλμούς του, την ενέργεια του αν θέλετε, και είτε μεταδίδει,
είτε δέχεται, είτε θεραπεύει, είτε απολαμβάνει, είτε απαλύνει τα παραπάνω.
Προσωπικά πάλι, νιώθω ότι ο μηχανισμός της
δουλεύει τόσο, μα τόσο καλά, χτυπώντας ένα μοναδικό γκλινκ σε άτομα με τα οποία
υπάρχει αυτό που λέμε «χημεία». Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι θα έκανα
χωρίς κάποιες συγκεκριμένες αγκαλιές, άλλες που πέρασαν από τη ζωή μου, άλλες
που προσέφερα, άλλες που παρεξηγήθηκαν και άλλες που πέταξα ακόμη χωρίς
αντίκρισμα. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτές που εσύ μπορείς να ανοίγεις τα
χέρια και την καρδιά σου, αλλά ο άλλος θα στα δώσει πίσω να τα ξανακρεμάσεις
πάνω σου και θα σε στείλει κιόλας να πας να πνιγείς, καθώς το «κάστρο» του το φυλάει
αυστηρώς σε άβατο.
Γυρίζω
τότε που ήμουν παιδί και ένιωθα ότι στην αγκαλιά της μητέρας μου, τίποτα δεν με
ακουμπούσε. Όλα εκεί μέσα μπορούσαν να θεραπευτούν με μιας και ο κάθε πόνος
ευθύς γινόταν πιο μαλακός. Όλα εκεί μέσα έμοιαζαν πιο εύκολα. Θυμάμαι στον
πρώτο μου έρωτα. Ήμουν δεκατριών και δεν είχα
ιδέα πόσο μπορεί ένας έρωτας να πονέσει. Είχαμε γνωριστεί ένα Πάσχα σε μία
επίσκεψη, και είχαμε περάσει ένα ολόκληρο βράδυ να μιλάμε περί ανέμων και
υδάτων.
Εκείνος
ζούσε στην Αθήνα κι εγώ στον Βόλο. Χαιρετηθήκαμε και ευχηθήκαμε να ξαναβρεθούμε. Το ίδιο βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Το
επόμενο πρωί ένιωθα έναν τεράστιο κόμπο να φράζει την ανάσα μου και δάκρυα να
παλεύουν να κρατηθούν μέσα στα μάτια μου.
–
Τι σου συμβαίνει; Με ρώτησε η μαμά μου χαμογελώντας. Πάντα χαμογελούσε με το
ύφος «εννοείται ξέρω ήδη την
απάντηση οπότε πρόσεχε τι θα μου πεις…»
–
Τίποτα. Απάντησα και ο κόμπος ανέβαινε πιο πάνω κουβαλώντας μαζί του τους
κολλητούς του τα αναφιλητά .
–
Αυτό το τίποτα, είναι αγόρι και μένει μακριά;
Στο
δεύτερο ερωτηματικό άνοιξε η κάνουλα και βγήκε ένα συνονθύλευμα δακρύων, μύξας
και αναφιλητών. Δεν μπορούσα να μιλήσω, αφού με έπνιξαν.
–
Έλα εδώ! Με μιας βρέθηκα στην αγκαλιά της να κλαίω και να τρέμω σαν το ψάρι έξω
από το νερό. Είχα ερωτευτεί! Ήταν γεγονός. Όλο μου το μέσα είχε γεμίσει
απόγνωση. με όση απόγνωση μπορεί να φέρει αυτός ο πρώτος έρωτας. Πωπω!
Ένιωθα ότι ήταν τόση πολλή! Στις μεγαλύτερες μου κατακτήσεις είχα
πάντα μια αγκαλιά να με φυλάει μέσα της και να χοροπήδα μαζί μου από χαρά και ένταση
μαζί.
Έχω να καμαρώνω ότι από αληθινές αγκαλιές δεν
ξέμεινα ποτέ. Ούτε όμως και τις τσιγκουνεύτηκα. Νοιώθω πώς όσες αγκαλιές
έδωσα, άλλες τόσες ίσως και περισσότερες πήρα. Είναι όμως πραγματική ευτυχία,
όσο και ευλογία να ξέρεις ότι κάπου, είτε κοντά, είτε μακριά μα καλύτερα δίπλα
σου, υπάρχει μια αγκαλιά έτοιμη να ανοίξει για εσένα. Μια αγκαλιά, που μέσα της
θα νοιώσεις ότι τίποτα μα τίποτα δεν είναι ικανό και αρκετό ώστε να σε αγγίξει.
Μια αγκαλιά που θα είναι ικανή να σε θεραπεύσει κιόλας άμα χρειαστεί. Μια αγκαλιά
που δεν θα λυγίσει στο βάρος σου, αλλά θα σταθεί εκεί κι ας σπάσει σε χίλια
κομμάτια μετά όταν θα την αφήσεις. Μια αγκαλιά που θα πετάξει μαζί σου από τη
δική σου τη χαρά. Σαν της μαμάς.
Όταν
μαλώνω την κόρη μου, τρέχει στην αγκαλιά μου. Δυστυχώς πλέον έχει μάθει το
κόλπο και το εκμεταλλεύεται κιόλας, όμως θέλω να ξέρει ότι η αγκαλιά μου θα
είναι πάντα για εκείνη ανοιχτή. Ο Αχιλλέας όταν χτυπάει εξαιτίας της
μωρουδίστικης αρτσουμπαλιάς του, μου απλώνει τα χέρια και το κλάμα του αλλάζει
όταν βρίσκεται στα μπράτσα μου. Όταν αρπάζομαι με τον Γιάννη, το ίδιο βράδυ θα
γείρω δίπλα του και θα τον αγκαλιάσω, εκτός αν είμαι πολύ θυμωμένη που θα
περιμένω να κοιμηθεί ώστε να το κάνω. Πραγματικά θεωρώ ότι μέσα από την αγκαλιά
όλα φαντάζουν πιο απλά. Γιατί να βάζουμε μέτρο και δη σταγονόμετρο στο πως θα
προσφέρουμε κάτι τόσο όμορφο; Κι αν παρεξηγηθεί; Χμμμμμμμμ. Πράγματι. Μπορεί
όντως να παρεξηγηθεί. Φανταστείτε όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε να μοιράζουμε
αγκαλιές; Όχι. Δεν λέω κάτι τέτοιο. Στην αρχή άλλωστε ανέφερα την αγκαλιά
ως εκδήλωση κάποιου έντονου συναισθήματος με δέκτη κάποιον με τον οποίο να
νιώθουμε μια χι άνεση. Νιώθω όμως ότι αξίζει μια δοκιμή. Όσο δύσκολο κι αν
είναι. Μια αγκαλιά που θα φέρει κι άλλη αγκαλιά, γιατί ποτέ μια αγκαλιά δεν
έρχεται μόνη. Και όλα θα γίνουν με μιας πιο απαλά. Πιο «βατα». θα
μπορούσα ακόμη και να σας το υποσχεθώ.
«Αν
αναρωτιέστε που μπορεί να υπάρχει ο Θεός, σας λέω ότι δεν υπάρχει ούτε σε
εκκλησίες ούτε σε εικονοστάσια, ούτε σε μεγάλους σταυρούς. Μέσα στις αληθινές
αγκαλιές βρίσκεται και μέσα από εκεί χαριτωνει τους πιστούς του. Ανοίξτε τα
χέρια και μοιραστείτε τις αγκαλιές σας χωρίς φόβο. Μόνο μέσα στην αγκαλιά
ανθίζει η αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι ο Θεός…» Πατέρας Μιχαήλ Κισσος Πηλίου
6/11/2011
Έτσι έκλεισε η τελετή του γάμου μου… Κρίμα που
ήμαστε πολύ λίγοι αυτοί που τον ακούσαμε… (anapnoes)
