Η καθημερινότητα είναι γεμάτη λέξεις, που όμως αν
δεν προσέξεις, μπορεί να εκτεθείς...
1) Τού πήρε μια πίπα…
2) Την έβαλε να πέσει στα τέσσερα…
3) Ήταν αδιάθετη…
5) Πονούσε και τα βογγητά της ακούγονταν μέχρι και
το διπλανό διαμέρισμα…
6) Έχυσε…
ΕΞΗΓΗΣΗ:
1)…..σκαλιστή από αγριοτριανταφυλλιά, δώρο, μπας και -όπως λένε- ο μπελάς της προετοιμασίας τον οδηγήσει στο να παρατήσει το κάπνισμα.
2)….και να πιάσει το περιοδικό, που είχε γλιστρήσει κάτω από τον καναπέ, διότι του πονούσε η μέση του και δεν μπορούσε να σκύψει.
3)….είχε ανεβάσει λίγο πυρετό και βήχα.
4)…ζαλίζοντάς την για να τής δώσει το τηλέφωνό του.
5)…αυτή η αφηρημάδα της να πιάσει το καυτό ταψί χωρίς τα ειδικά γάντια.
6)…ποτάμια τον ιδρώτα, προσπαθώντας να μεταφέρει την βαριά βιβλιοθήκη από το ένα δωμάτιο στο άλλο.
Δεν νομίζω να υποθέσατε τίποτα άλλο διαβάζοντας
τις πρώτες αριθμημένες προτάσεις.
Εξάλλου, εάν δεν υπάρχουν πονηρές λέξεις, γιατί να υπάρχουν πονηρές σκέψεις;
Έχετε παρατηρήσει με πόση ουδετερότητα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας χρησιμοποιούν ρήματα, όπως “χύνω”, φράσεις όπως “ήταν αδιάθετος”, ουσιαστικά, όπως “πίπα” με απόλυτη ουδετερότητα, όταν εμείς οι νεώτεροι είτε θα υπομειδιάσουμε είτε θα χρησιμοποιήσουμε άλλα ρήματα, φράσεις και συντάξεις για να πούμε το ίδιο πράγμα (πχ: ήταν ψιλοάρρωστη, αντί ήταν αδιάθετη).
Οι λέξεις, όμως, και οι φράσεις δεν λειτουργούν μόνες τους, αλλά στο ευρύτερό τους περιβάλλον. Όταν υπομειδιούμε σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που λένε κάτι το “σοκαριστικό” (έτσι το θεωρούμε εμείς διότι ο “πουριτανισμός” μας δεν έχει την υπομονή να τούς επιτρέψει να ολοκληρώσουν αυτό, που θέλουν να πουν) αυτοί προφανώς θα σκέφτονται “έλα παππούλη μου να σου δείξω το γλωσσοκίνκυ αμπελοχώραφά σου!” (i-diadromi.gr)
Εξάλλου, εάν δεν υπάρχουν πονηρές λέξεις, γιατί να υπάρχουν πονηρές σκέψεις;
Έχετε παρατηρήσει με πόση ουδετερότητα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας χρησιμοποιούν ρήματα, όπως “χύνω”, φράσεις όπως “ήταν αδιάθετος”, ουσιαστικά, όπως “πίπα” με απόλυτη ουδετερότητα, όταν εμείς οι νεώτεροι είτε θα υπομειδιάσουμε είτε θα χρησιμοποιήσουμε άλλα ρήματα, φράσεις και συντάξεις για να πούμε το ίδιο πράγμα (πχ: ήταν ψιλοάρρωστη, αντί ήταν αδιάθετη).
Οι λέξεις, όμως, και οι φράσεις δεν λειτουργούν μόνες τους, αλλά στο ευρύτερό τους περιβάλλον. Όταν υπομειδιούμε σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που λένε κάτι το “σοκαριστικό” (έτσι το θεωρούμε εμείς διότι ο “πουριτανισμός” μας δεν έχει την υπομονή να τούς επιτρέψει να ολοκληρώσουν αυτό, που θέλουν να πουν) αυτοί προφανώς θα σκέφτονται “έλα παππούλη μου να σου δείξω το γλωσσοκίνκυ αμπελοχώραφά σου!” (i-diadromi.gr)
