Μεγάλωσα
σε μια οικογένεια που όλοι γύρω μου ήταν πολύ μεγάλοι!!! Μέχρι και παππούδες-
γιαγιάδες θα τους έλεγα! Δεν μου έλειψε τίποτα από υλικά αγαθά, παρέες,
συγγενείς και πατέρα. Η μητέρα πάντα απούσα… Πουθενά δεν ήταν. Δεν την θυμάμαι,
δε θυμάμαι το χάδι, το άρωμα, την αγκαλιά της…
Θυμάμαι
ένα πατέρα να με ταΐζει, να ετοιμάζει για το σχολείο, να με διαβάζει, να με
κοιμίζει, να με πηγαίνει αγγλικά, να μου ψωνίζει ρούχα,
παιχνίδια, να με πηγαίνει στα πάρτυ, λούνα πάρκ, κούνιες…. Και ό,τι μπορεί να
θελήσει ένα παιδάκι.
Στην
πρώτη λυκείου έχασα τον πατέρα- μάνα και χάθηκε όλος μου ο κόσμος… Από εκεί και
πέρα έχασα τα πάντα. Έμεινα με μια μάνα που έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη μου…
και να γεφυρώσει όλο αυτό το χάσμα που υπήρχε… Και καλά που το έκανε… Συνέχισε
την καριέρα της και εγώ στον αυτόματο!!!
Τέλειωσα
το σχολείο, σπούδασα, δούλεψα, πήρα το πρώτο μου αυτοκίνητο, παντρεύτηκα, έκανα
το πρώτο μου παιδί και…. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν μόνη μου, ρίχνοντας μου
ευθύνες για όλα, κάνοντας με ενοχική για τα πάντα, δημιουργώντας τύψεις και
ενοχές για αυτό που είμαι. Όλα όσα έκανα και όσα ήμουν ήταν γι’ αυτή λάθος!
Δεν
μπορούσα να αντέξω άλλο… Έφτασα 31 για να πάρω την απόφαση και να ψάξω… Να ψάξω
το πια είμαι γιατί από τότε που έχασα τον πατέρα μου κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει
καλά! Ένιωθα ότι δεν ήταν αυτή η μάνα που με γέννησε, ήξερα ότι δεν μπορεί μια
μάνα να φέρετε έτσι στο παιδί που γέννησε…
Θα
μου πείτε υπάρχουν μάνες που γεννούν και είναι killers, σκύλες, ανάξιες και άχρηστες να
μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Έχω γνωρίσει πολλές δυστυχώς. Όμως εμένα με έτρωγε ότι δεν είναι η μάνα που
με γέννησε. Έτσι άρχισε ο δικός μου αγώνας να βγω τις ρίζες μου, τους
βιολογικούς γονείς μου.
Στο
Πρωτοδικείο Αθηνών δεν υπήρχα πουθενά, στο ληξιαρχείο Αθηνών πουθενά, στις
κοινωνικές υπηρεσίες Αθηνών , βορείων προαστίων, στο Μητέρα, στο βρεφοκομείο
Αθηνών, ΠΟΥΘΕΝΑ!!! Απελπίστηκα, έχασα τον εαυτό μου, τι έγινε φύτρωσα? Αφού
γεννήθηκα στο Αλεξάνδρας κάπου θα υπήρχα… Τελικά κατέληξα στην Ευελπίδων να πάρω από τον εισαγγελέα χαρτί για κάθε
νόμιμη χρήση να μου ανοιχτούν πόρτες που ήταν πάρα πολύ καλά κλεισμένες… όπως
και βουλωμένα στόματα!!!
Ευτυχώς
δεν χρειάστηκε γιατί βρήκα το φάκελο μου στο δήμο που ανήκω. Μια υιοθεσία με ψευδώνυμα… Γονείς με
ψευδώνυμα, βιολογικοί γονείς… μόνο μάνα και αυτή με ψευδώνυμο. Αγνώστου πατρός…
Και
αρχίζει ο μαραθώνιος μου προς αναζήτηση της βιολογικής μητέρας… ήξερα μόνο
όνομα και πατρώνυμο. Η μητέρα μου δεν ήξερε τίποτα… Και ούτε ποτέ μου είπε τίποτα.
Την βρήκα μέσα από το facebook,
είχε σελίδα! Την συνάντησα, έμαθα τι
έγινε τότε, αν έχω αδέρφια και τα σχετικά! Έκανα τεστ DNA με τον πατέρα γιατί ήταν δυο οι υποψήφιοι…
Ένα μπέρδεμα με εμένα ράκος, χαμένη σε μια νέα ταυτότητα, με δυο μαμάδες που με
απορρίπτουν, με δυο μαμάδες που με διεκδικούν, με δυο μαμάδες που δεν τους
αξίζει να λέγονται μαμάδες… Απλά επειδή το λεξικό της ονομάζει έτσι θα τις πω
και εγώ…
Η
μητέρα μου, αυτή που με «μεγάλωσε» όταν της είπα ότι θέλω να της πω κάτι
σημαντικό, μου έκλεισε ραντεβού για να μιλήσουμε γιατί εκείνη τη στιγμή δεν
μπορούσε… Έπρεπε να κάνει το καθιερωμένο συμβούλιο με τα αδερφάκια της… τελικά
πήγα όταν αυτή με κάλεσε και μου πέταξε στα μούτρα το χαρτί από το ΠΙΚΠΑ… «Πάρε
να δεις από πού σε πήραμε. Να δούμε τι
θα καταλάβεις και εσύ…». Δε θέλω να συνεχίσω…
Πήγα
στο ΠΙΚΠΑ το μόνο που δεν είχα ψάξει μέχρι τότε… Έμαθα και από εκεί την δική
τους αλήθεια. Ο καθένας έχει μια αλήθεια. Και εγώ καλούμε να ισορροπήσω σε ένα
σκοινί. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!
Σας
έχω κουράσει πολύ δε θα συνεχίσω…
Είμαι
35 χρονών τώρα έχω και άλλο παιδί, εξακολουθώ να καταπιέζομαι και να δέχομαι
ψυχολογικό πόλεμο από τη μαμά μου και να πρέπει να γνωρίσω και τη βιολογική μαμά
μου… την οποία έχω απορρίψει. Δεν με πείθει η αλήθεια της, μπορούσε να με
κρατήσει και δεν το έκανε.
Ευχαριστώ
δε θα πάρω… έχω μια υπέροχη οικογένεια, δυο πανέμορφα παιδάκια και ένα υπέροχο
άντρα που ήταν και είναι πάντα δίπλα και όταν εγώ δεν ήμουν εκεί… Έχασα την ουσία γιατί ασχολήθηκα με τις
«μαμάδες» μου. Ως εδώ όμως, για μένα δεν υπάρχουν.
Τελικά
τι γίνεται με τις υιοθεσίες του χθες; Παίρνανε ένα παιδί για το κοινωνικό
προφίλ τους,; Δεν μπορούσε μια γιατρός και μάλιστα παιδίατρος να μην έχει ένα
παιδί… Ποτέ δεν έμαθα από αυτήν το λόγο που με πήρανε το μόνο που μου είπε
είναι ότι δεν με ήθελε! Πόσα άλλα να ακούσω και πόσα άλλα να αντέξω…
Τα
έγραψα όσο περιληπτικά μπορούσα. Συγνώμη αν σας κούρασα…
«Οι πληγές, όταν τις ξύνεις, εκτός από
πόνο, τρέχουν και αίμα, έτοιμο να πνίξει το δημιουργό του κάθε τραύματος…»
Παύλος Ανδριάς, «Τα Μανταλωμένα Παραθύρια», εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, 2013 (http://adoptedingr.wordpress.com)
