Το
βράδυ όλη η παρέα είχε καθίσει στο τραπέζι για την κλασική πλέον
μπεκροκατάνυξη, με τα τρία νέα μέλη της παρέας να μας μαγεύουν.
Η
Δήμητρα κολλητή της Αντιγόνης, της κόρης του Λουκά και τον Ερνέστο, έναν πολύ
σοβαρό κύριο, προσωπικό φίλο του Doctor
και φανατικό γυναικά...
Χάρμα
οφθαλμών ήμασταν εκείνο το βράδυ με τις συζητήσεις να σκάνε σα μπαλάκια του
πινγκ πονγκ πάνω στο πέτρινο τραπέζι, μέχρι που ο Λουκάς πέταξε μια φοβερή
ατάκα, αναγκάζοντάς μας να κρεμαστούμε για μια ακόμα φορά από τα χείλη του.
«Η
απιστία είναι σαν τη μακαρονάδα. Τρώγεται πάντα ζεστή, αλλά διαφέρει στα
μυρωδικά».
«Αμάν
βρε πατέρα μ’ αυτά τα γνωμικά σου. Αν κρατούσα σημειώσεις από τότε που σε
γνώρισα, ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια θα είχα γράψει», του είπε η Αντιγόνη γελώντας.
«Κάποτε
μου είχες πει ότι η απιστία είναι σαν τη φασολάδα γιατί όσο καλά κι αν την
κρύψεις, θα σε προδώσουν οι πορδές. Τώρα τι άλλαξε;» τον ρώτησε ο Ερνέστος
καθώς μας πρόσφερε πούρο.
«Εκσυγχρονιστήκαμε
Ερνέ, γίναμε Ευρωπαίοι. Και από τη στιγμή που η φασολάδα είναι εθνικό μας
προϊόν, οφείλουμε ν’ ακολουθήσουμε τον παλμό της Ευρώπης που μια μακαρονάδα
είναι αρκετή να την καλύψει με το πλήθος των ονομάτων που της δίδουν».
«Φτηνή
η δικαιολογία σου φίλε».
«Ποτέ
ο Dr.
δεν λέει κάτι χωρίς να το έχει μελετήσει», παρατήρησε η Ελένη στέλνοντας του
ένα πεταχτό φιλί.
«Γι’
αυτό σε πάω εγώ ζαργάνα μου. Γιατί μένεις πιστή στα πιστεύω σου και δεν
παραμυθιάζεσαι από τις αρλούμπες του κάθε φαφλατά».
«Ωραία
λοιπόν, σε ακούμε» του είπε ο Ερνέστος και ο Λουκάς φορώντας το σοβαρό του
ύφος, άρχισε να μιλάει για τη μακαρονάδα της απιστίας.
«Όπως
το ζυμαρικό είναι αποθηκευμένο μέσα στο σακούλι, έτσι και η απιστία βρίσκεται
στο στάδιο αναμονής μέσα στο μυαλό μας.
Την
εντολή περιμένουν και τα δυο για να σιγοβράσουν και να δημιουργήσουν ένα ζεστό,
απολαυστικό γεύμα ικανοποίησης.
Όσες
ονομασίες υπάρχουν στις μακαρονάδες, τόσες και πιθανόν άλλες τόσες υπάρχουν και
στις απιστίες, παρά τη μοναδικότητα που θέλουν να δηλώνουν.
Η
ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΕ είναι απλή, αυτή που την κάνεις και την ξεχνάς στο άψε σβήσε, καθώς
δεν έχει την οντότητα να μείνει χαραγμένη στις κυψέλες της μνήμης σου.
Η
ΜΠΟΛΟΝΕΖ όμως, είναι αυτή που σε βάζει σιγά- σιγά στο παιχνίδι, καθώς κάπου εδώ
αρχίζει να μπαίνει το αίσθημα.
Η
ΑΛ ΟΛΙΟ που σε κάνει να λυπάσαι τον κερατά τον δόλιο, είναι εκείνη που το
πήδημα είναι τόσο συχνό σε βαθμό που γένεται ενοχλητικό, σαν το σκόρδο, και η
απιστία αποκτά ονοματεπώνυμο και άδεια κυκλοφορίας.
Η
ΚΑΡΜΠΟΝΑΡΑ τώρα, όσο και να λένε κάποιοι ότι είναι η πιο ζουμερή και η πιο
χορταστική, στον τομέα της απιστίας είναι η πιο άνοστη, καθώς μαζεύονται πολλοί
και στην ουσία όλοι μένουν νηστικοί.
Η
ΠΟΥΤΑΝΕΣΚΑ όμως είναι αυτή που από το όνομα και μόνο δηλώνει την ποιότητα της
και σε οδηγεί στις κατακόμβες της ηδονής, της προστυχιάς και του αγοραίου
έρωτα.
Η
ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΑ, αν και θεωρείται μιας πρώτης τάξεως δημιουργία, στην ουσία είναι
μια κρυόκωλη σχέση με αρχή μέση και τέλος, δίνοντας σου την εντύπωση, ότι και
με το ζωντανό σου να το έκανες, την ίδια ικανοποίηση θα ένιωθες.
Όσο
για την ΚΑΤΣΑΤΟΡΕ, αν και στο άκουσμα της και μόνο αισθάνεσαι κάτι πρωτόγνωρο,
είναι αυτή που διαλύει σπίτια, γκρεμίζει εργοστάσια και ισοπεδώνει ό,τι όρθιο
υπάρχει στο διάβα της. Θέλεις η έντονη βαρβατίλα που αναδύει από μέσα της,
θέλεις ο τιποτένιος και άθλιος χώρος που σερβίρεται, θέλεις τα βοηθήματα που
χρησιμοποιούνται, ό,τι και να πεις, θα είναι λίγο. Μόνο αν τη βιώσεις θα
σιχαθείς τον εαυτό σου.
Η
ΜΑΡΙΝΑΡΑ, αν και είναι θαλασσινή απιστία, αφορά δηλαδή αυτούς που ταξιδεύουν
στους ωκεανούς, είναι μια πρώτης τάξεως απεριτίφ, καθώς σε βοηθάει να χωνέψεις
άλλες καταστάσεις, αφού από μόνη της είναι ανάλαφρου χαρακτήρα.
Αν
όμως φας ΑΡΑΜΠΙΑΤΑ, προσλαμβάνεσαι αμέσως στη NASA. Φωτιά θα πάρει το φυλλοκάρδι σου
και άντε να βρεις πυροσβέστη να σου τη σβήσει. Ίσως είναι ο ορισμός της
απιστίας, όχι γι’ αυτόν που μένει, αλλά γι’ αυτόν που φεύγει, αφού όλα
λειτουργούν κάτω από μια τεταμένη ατμόσφαιρα και ένα φλογερό- τυφλό πάθος,
χωρίς μέλλον και χωρίς γυρισμό. Απαγορεύεται σε όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα
καρδιάς και συνίσταται σ’ αυτούς που δηλώνουν βαρβάτα αρσενικά με προϋπηρεσία
στη νύχτα, ή σε περπατημένες γυναίκες που προσδοκούν ένα εντυπωσιακό τέλος.
Άφησα
για το τέλος την ΑΛΑ ΚΡΕΜ, γιατί είναι η πιο γνωστή. Είναι αυτή που
διαπράττεται κάθε λίγο και λιγάκι σε κάθε είδους κονάκι, αλλά επειδή οι
διαπράττωντες νομίζουν ότι όλα λειτουργούν άψογα και κάτω από πλήρη
μυστικότητα, στο τέλος πέφτουν θύματα της ηλιθιότητάς τους».
Όρθιος
τινάχτηκε ο Ερνέστος και αφού σήκωσε το ποτήρι του ψηλά, κάνοντας μας νόημα να
κάνουμε το ίδιο, πήρε μια βαθιά ανάσα και λάλησε:
«Στην
υγεία του φιλόσοφου της δομημένης απιστίας και το μπαγάσα της παρέας μας».
«Στην
υγεία του» ακούστηκε από τα στόματά μας και πριν το ποτό καταλαγιάσει, η Βαλίνα
δυνάμωσε την ένταση στο CD player,
με τον Ερνέστο να χορεύει το πρώτο ζεϊμπέκικο.
(απόσπασμα από το βιβλίο «ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου
Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
ΙΑΜΒΟΣ, Χ. Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
