Τάκης Σπηλιόπουλος: «Οι ηθοποιοί του σήμερα ξεπουλάνε τα πάντα για ένα ρόλο στην τηλεόραση…»

«Κουβέντα στην αυλή…»

…με τον ηθοποιό & σκηνοθέτη Τάκη Σπηλιόπουλο

Ο Τάκης Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Φλόκα της Αρχαίας Ολυμπίας. Το 1989 αποφοίτησε από την Ανώτερη Ιδιωτική Σχολή Δραματικής Τέχνης Περίακτος. Έχει συνεργαστεί με τη Στέλλα Μπελέση στην ταινία μικρού μήκους «Αυτός, αυτές και τα φαντάσματα», Φεστιβάλ Δράμας και Μονάχου, καθώς και στην ταινία...

μεγάλου μήκους «Βιογραφίες», Πληροφοριακό Τμήμα Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1989. Το διάστημα 1991-1993 εργάστηκε ως παραγωγός-παρουσιαστής μουσικών εκπομπών στο Ραδιόφωνο.

Το 1991 συμμετείχε στην παράσταση του Κηποθέατρου Άλσος με τον θίασο του Χάρρυ Κλυνν και το 1993 συνεργάστηκε με το Θέατρο του Ήλιου στο έργο «Σατανική Μηχανή» του Κοκτώ, σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Παπασπύρου. Συνεργάστηκε για πρώτη φορά με το Μοντέρνο Θέατρο του Γιώργου Μεσσάλα, στο έργο του Α. Λιδωρίκη «Λόρδος Βύρων» το 1993. Με τον Γιώργο Μεσσάλα συνεργάστηκε πολλά χρόνια και έπαιξε σε έργα των Σέπαρντ, Ίψεν, Σαίξπηρ, Λέοναρντ, Χάργουντ, Τζόουνς, Γκόγκολ, Μολιέρου. Με το Γ. Μεσσάλα συνεργάστηκε και στην παιδική σκηνή του Μοντέρνου Θεάτρου στα έργα «Ο Δον Κιχώτης» του Θερβάντες, «Όλιβερ Τουίστ» και «Ο Σκρουτζ» του Ντίκενς. Διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτης του Γ. Μεσσάλα σε πολλά έργα.

Από το 2004 είναι ο σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας του ΤΕΙ Αθήνας «Το τρίτο κουδούνι» και έχει σκηνοθετήσει τα έργα «Η Αρκούδα» του Τσέχωφ, «Ο ζητιάνος» και «Η Εβραία» του Μπρέχτ, «Μίλα μου σαν τη βροχή» του Τ. Ουίλιαμς, «Το πανηγύρι» του Κοκτώ, «Γιάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν» του Ίψεν, «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, «Ο Αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου και «Η Τελετή» του Μάτεσι.  Συνεργάστηκε με τη Θεατρική Ομάδα Μεγαλόπολης και σκηνοθέτησε τα έργα «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντ. Φο το 2009 και τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου το 2010.

Στην τηλεόραση έχει πάρει μέρος στο σήριαλ «Η ώρα η καλή» του MEGA και «Σε είδα» στον ALPHA.

«Ένας άνθρωπος, ένας αγώνας, ένα όνειρο…» πάνω στη σκηνή να προσπαθεί να πείσει το θεατή για τα πιστεύω του & τα ιδανικά του! Ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί με το πάθος σας και να αγκαλιάσει έστω για λίγα λεπτά τον «επαναστάτη» ερμηνευτή… δίχως «κομματικές» ενοχές;

Νομίζω ότι τώρα ο κόσμος έχει αφήσει στην άκρη τις κομματικές ταυτότητες και φαίνεται πως ζητούμενο πια είναι η πολιτική άποψη.

Έχοντας αποτινάξει ο θεατής την κομματική όπως λες ενοχή, είναι πολύ εύκολο να ταυτιστεί με τον επαναστάτη ήρωα, γιατί ο καθένας σήμερα νοιώθει την αδικία, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, αισθάνεται προδομένος από τους πολιτικούς, που ευτέλισαν την πολιτική ζωή και τις αξίες. Έτσι ταυτίζεται ο θεατής, από την πρώτη στιγμή με τον ήρωα, χωρίς να σκέφτεται φαντάζομαι καμιά πολιτική ταύτιση, αν και θα μπορούσες να εντάξεις το έργο στο πολιτικά στρατευμένο θέατρο. Ο ιδεολόγος κάθε πολιτικής άποψης, θα μπορούσε άνετα να βάλει τον εαυτό του, στη σκηνή και να ακολουθήσει τη διαδήλωση!

Ζούμε σε μια εποχή που γύρω μας βασιλεύει το ψέμα και μας εξουσιάζει ο τρόμος - φόβος. Ο «διαδηλωτής» επηρεάζεται  από αυτές τις συνιστώσες ή πορεύεται στο δρόμο που ο ίδιος έχει χαράξει;

Φαίνεται στην πορεία του έργου, ότι ο διαδηλωτής μας έχει ζήσει στο πετσί του όλα αυτά τα χρόνια των αγώνων του τον φόβο και τον τρόμο που δημιουργεί η εξουσία και η κοινωνία, όμως είναι τόσο λυτρωτική η απόφασή του και η ανάγκη της κάθαρσης, που νοιώθει, για να φτάσει στο μεγάλο αλώνι των ονείρων του, που από εδώ και πέρα πια, δεν μπορεί να τον φοβίσει τίποτα.

Στα όνειρα όλα αλλάζουν εύκολα. Στη ζωή και στη σκηνή, είναι εύκολο να αλλάξει κάτι που έχει τελματώσει και αιμορραγεί; Η ελπίδα μπορεί να ξανά αναστηθεί;

Η σκηνή δεν είναι παρά ένας μοχλός, μια δύναμη ώθησης, ένας αντικατοπτρισμός της καθημερινότητας, που δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Μπορεί όμως να διαμορφώσει τις συνθήκες και να καλλιεργήσει τη συλλογική συνείδηση των θεατών, ώστε να αντιδράσουν στην όποια φθορά, τελμάτωση, η αιμορραγία. Η ελπίδα αναμφίβολα μπορεί και πρέπει ν' αναστηθεί και η τέχνη πρωταρχικό ρόλο και σκοπό έχει να κρατάει την ελπίδα ζωντανή.

Αλήθεια, πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι στον ηθοποιό να σηκώσει τους θεατές από τις θέσεις τους και να τους βγάλει στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν μαζί του;

Είμαι σίγουρος ότι πάνω στη σκηνή έχω συνοδοιπόρους όλους τους θεατές, όμως όπως και πιο πριν είπα, είναι στόχος του θεάτρου να διαμορφώσει αγωνιστική συνείδηση στους θεατές, να τους αφυπνίσει, να δημιουργήσει συλλογική αντίδραση που ίσως φανεί στο δρόμο.

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Οι τέχνες και ο πολιτισμός τείνουν να εξαφανιστούν, με τυχάρπαστους πολιτικούς να κινούν τα νήματα! Ο κόσμος των τεχνών είναι έτοιμος να αντιδράσει ή και αυτό είναι υπόθεση του «ΕΝΟΣ»;

Είναι τέτοια η φθορά που έχει συντελεστεί στο χώρο του θεάτρου, μέσα από την ανάγκη του κάθε ηθοποιού να αναδειχθεί σαν πρωταγωνιστής και να υπάρχει στο life style που οι περισσότεροι έχουν ξεπουλήσει τις συνειδήσεις τους, έχει χαθεί η έννοια της συλλογικότητας από όλες τις κοινωνικές συμπεριφορές που μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνικούς αγώνες. Οι ηθοποιοί του σήμερα ξεπουλάνε τα πάντα για ένα ρόλο στην τηλεόραση, που θα τους δώσει αναγνωρισημότητα. Δεν έκανε ποτέ τίποτα για την τέχνη ο πολιτικός κόσμος, παρά μόνο επιδίωκε να φωτογραφίζεται με πρωταγωνιστές για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Μοιραία η τέχνη περιμένει τον έναν, τον ονειροπόλο, τον ουτοπιστή καλλιτέχνη ηθοποιό να ταράξει τα νερά, να συσπειρώσει και να ξυπνήσει την κοινωνική συλλογικότητα, αφού η πολιτική έχει χάσει πια αυτή τη δυνατότητα.

Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ

Παύλος Ανδριάς