Άστραψε και
βρόντηξε η Ακρίτα με τα όσα είπε η «συγγραφέας
του αφρού» Δημουλίδου, αυτή που δεν θέλει να δανείζονται τα βιβλία της, γιατί
έχει το κόμπλεξ...
Με ένα πύρινο άρθρο απάντησε στη συγγραφέα Χρυσηίδα Δημουλίδου η Έλενα Ακρίτα, αναφορικά με το σχόλιο που ανάρτησε η συγγραφέας στο Facebook.
Η γνωστή
δημοσιογράφος με άρθρο της στα «ΝΕΑ» αποφάσισε να απαντήσει σημείο προς σημείο
στη δημοσίευση της κυρίας Δημουλίδου στο Facebook με τη οποία ούτε λίγο ούτε
πολύ... κατηγορούσε τις δημόσιες βιβλιοθήκες και τους αναγνώστες που δανείζουν
βιβλία της!
Αναλυτικά το άρθρο της Έλενας Ακρίτα έχει ως εξής:
«Προς την κυρία Χρ(υσούλα;) Χρ(ύσα;)
Χρ(υσηίδα;) Δημουλίδου.
Κυρία μου,
Διάβασα με προσοχή την οργισμένη επιστολή με την οποία
επιτίθεστε στις δανειστικές βιβλιοθήκες που έχουν το «θράσος» (δικός σας ο
χαρακτηρισμός) να σας ζητούν βιβλία για τους αναγνώστες τους. Με αποτέλεσμα
εσείς να χάνετε χρήματα από το κάθε αντίτυπο που διατίθεται δωρεάν.
Κατ' αρχάς, διευκρινίζω: Εγώ συγγραφέας δεν είμαι. Ένα
θεατρικό έργο έχω γράψει όλο κι όλο. Τα βιβλία μου είναι σταχυολόγηση κειμένων
που έχουν ήδη δημοσιευθεί στην εφημερίδα. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε
«συνάδελφοι». Ως αναγνώστρια και μόνο σας απευθύνομαι, λοιπόν.
Ομολογώ ότι αγνοώ τη συγγραφική σας δεινότητα. Δεν έχω
διαβάσει ποτέ κανένα βιβλίο σας. Τώρα που δημιουργήθηκε αυτό το θέμα μπήκα στο
προφίλ σας στο facebook. Είδα φωτό σας με μαγιό σε αισθησιακές πόζες. Είδα το
σπίτι σας πνιγμένο στα τιγκρέ μαυροχρυσοκόκκινα... Δικό μου το πρόβλημα αλλά,
όσο να πεις, όλο αυτό το πακέτο δεν με προδιαθέτει να τρέξω στο πρώτο
βιβλιοπωλείο και να εντρυφήσω στο έργο σας. Ισως μια άλλη φορά... Σε μια άλλη
ζωή...
Για να γίνει κατανοητό το όλο θέμα, παραθέτω αποσπάσματα της
επιστολής σας (ορθογραφία+σύνταξη κειμένου τα αφήνω ανέπαφα):
Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες. Κάποια στιγμή θα πρέπει να
συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα.
Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι
επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για
αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό.
Γράφει μια σχολιάστρια κάτω από την επιστολή: «Ο Καβάφης
εργάστηκε 30 χρόνια στο γραφείο Αρδευσης, ο Καρκαβίτσας ήταν γιατρός, ο
Βάρναλης καθηγητής, ο Βρεττάκος δούλεψε σαν ιδιωτικός και σαν δημόσιος
υπάλληλος, ο Εμπειρίκος εργαζόταν και αυτός και μάλιστα ήταν ο πρώτος έλληνας
ψυχαναλυτής, ο Καββαδίας ασυρματιστής, ο Καραγάτσης δούλευε σε διαφημιστική
εταιρεία. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό με όλους τους λογοτέχνες που ευτυχώς
δεν ήταν επαγγελματίες συγγραφείς, όπως η κυρία Δημουλίδου».
«Ενα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να έχει
κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ.
ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία
τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια».
Απάντηση 1: Δεν υπήρξε ποτέ συγγραφέας με το όνομα «Λιλίκα
Ζωγράφου». Υπήρξε η ΛΙΛΗ Ζωγράφου («Η αγάπη άργησε μια μέρα», «Νίκος
Καζαντζάκης ένας τραγικός» και πολλά άλλα), μητέρα της αξιόλογης ποιήτριας
Ρένας Χατζηδάκη που με το ψευδώνυμο «Μαρίνα» υπέγραψε την έξοχη ποίηση στο
μεγαλειώδες έργο του Μίκη Θεοδωράκη «Κατάσταση πολιορκίας»... Σε «Λιλίκα» μόνο
σε Νάκου θα βρείτε κάτι.
Απάντηση 2: Αναφέρεστε στον Καζαντζάκη και στον
Ντοστογιέφσκι που βρίσκονται στα «αζήτητα». Αυτά τα «αζήτητα» εμάς μας έκαναν
ανθρώπους με γνώση, γνώμη, ευαισθησία, άποψη. Μέσα από αυτά τα «αζήτητα»
γνωρίσαμε Ιούλιο Βερν και Ντοστογιέφσκι, τις «Μικρές κυρίες» και την Περλ Μπακ,
την «Πολυάννα», τον Στάινμπεκ, την Πηνελόπη Δέλτα, τον Φόκνερ... Την «Αννα
Καρένινα», τον «Μάγκα» και τον «Τρελλαντώνη», τη «Νανά» του Ζολά, το «Τρίτο
στεφάνι» του Ταχτσή...
«Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω
βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα
αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος».
Οπως είπα, δεν έχω διαβάσει βιβλία σας και δεν γνωρίζω γιατί
καθηγητές και δάσκαλοι σας τα ζητάνε. Προφανώς τα θεωρούν εξαιρετικά
πολιτιστικά οχήματα για μυαλά που τώρα διαμορφώνονται. Μπορεί εμείς που
μεγαλώσαμε με Βίκτορα Ουγκό να μετρηθήκαμε και να βγήκαμε λειψοί στο ζύγι.
«Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο
τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του,
αλλά και ο εγκέφαλος του».
Πρώτον, αυτό το «ο συγγραφέας» συλλήβδην είναι για πολλά
χαστούκια, συγγνώμη κιόλας. Ας μην τσουβαλιάσουμε βασανισμένα μυαλά,
κυνηγημένες ψυχές, κατεστραμμένες ζωές που άφησαν πίσω τους κληρονομιές
πολύτιμες, με βιβλιαράκια ξαπλώστρας δίπλα στο κύμα. Χρήσιμα κι αυτά - άλλωστε
υπάρχουν διεθνώς - αλλά μην τρελαθούμε και τελείως!
Και για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, γιατί σαν να το έχουμε
παραξεφτιλίσει, μου φαίνεται - κι ο καθένας σε αυτόν τον τόπο λέει ό,τι του
κατέβει: Δεν ξέρω τι διεύθυνση δηλώνετε ως μόνιμη κατοικία. Δεν ξέρω πού ζείτε,
σε ποια ήπειρο, σε ποιον πλανήτη, σε ποιο ηλιακό σύστημα. Γιατί εδώ ο κόσμος
πεινάει, κυρία μου.
Υπάρχει κάτι που λέγεται «κρίση», υπάρχει κάτι που λέγεται
«ύφεση», υπάρχει κάτι που λέγεται «απελπισία». Ο κόσμος πεινάει - και βγαίνετε
εσείς ΤΩΡΑ να του κουνήσετε το δάχτυλο; Βγαίνετε εσείς ΤΩΡΑ να του πείτε να
αγοράσει το βιβλίο σας; Μήπως είναι καιρός να προσγειωθείτε την ελληνική
πραγματικότητα του 2012; Μήπως είναι καιρός να μπείτε το τιγκρέ διαστημόπλοιό
σας και να διακτινιστείτε τον ίδιο πλανήτη με τους αναγνώστες σας; Ετσι - μια
τρελή ιδέα ρίχνω κι εγώ!
Τέλος, να σας συγχαρώ ολόψυχα: Μέσα σε ένα απόγευμα,
κατορθώσατε να γκρεμίσετε μια καριέρα χρόνων. Αθλος, κυρία Χρυσούλα μου, άθλος!
Πάντα τέτοια σας εύχομαι... Και μην ιδρώνει το αυτί σας... Αν ζούσε ο Τολστόι ή
ο Δουμάς ή ο Κάφκα θα σκάγαν από τη ζήλεια τους. Αντε μωρέ, εκεί χάμω! Που μας
πουλάει και μούρη ο κάθε αζήτητος!»… (iefimerida)
Paulitos
